Soap opera !

Κάθε φορά όταν βλέπω μια σαπουνόπερα στην τηλεόραση φαντάζομαι τον εαυτό μου στη θέση της πρωταγωνίστριας θέλοντας να δραπετεύσω από τη μίζερη ζωή μου. Φαντάζομαι τον εαυτό μου ως  πάμπλουτη  και πανέμορφη κληρονόμο που τρέχουν όλοι οι άντρες πίσω της και εκείνη απαξιεί να ασχοληθεί..

- Σας παρακαλώ θέλω να μείνω μόνη μου τον καιρό αυτό. Δεν ψάχνω σχέση. Είμαι μόνο 21 χρονών εξάλλου, και μόλις επέστρεψα από την Γενεύη όπου σπούδασα business administration και marketing. Η θέση της γενικής διευθύντριας με περιμένει και ο μπαμπάς πλέον πρέπει να ξεκουραστεί. Πρέπει να κάνουμε την Colbico πρώτη στον κόσμο, να γίνουμε ένας κολοσσός, και να συντρίψουμε τον ανταγωνισμό.

Πάντα ήθελα να πλανάται ένα πέπλο μυστήριο γύρω από το πρόσωπο μου διανθίζοντας με ψεύτικες ιστορίες για την  δήθεν καταγωγή μου και την υποτιθέμενη μεγάλη οικονομική άνεση της οικογένειας μου  που όμως έχασε την περιουσία της μετά από μία ατυχία στο Χρηματιστήριο.

- Η καταγωγή μου είναι από τις πλουσιότερες και «μεγαλύτερες» οικογένειες της Αθήνας   ( ναι η μητέρα μου είναι έντεκα αδέρφια) . Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα είχαμε μία «ατυχία» με τις επενδύσεις που κάναμε ( το ψιλικατζίδικο  δεν πάει καλά).

 Δεν ήμουν ποτέ ρατσίστρια προς τους οικονομικά ασθενέστερους συμμαθητές μου, ίσα ίσα το αντίθετο. Πάντα όμως ήθελα να είμαι η πλούσια  πανέμορφη κόρη που είναι και λίγο δυστυχισμένη, ενώ πάντα «θαύμαζα» τους πλούσιους γνωστούς μου (γιατί οι φίλοι μου ήταν μπατίρια) και επεδίωκα την παρέα τους.

Η αγαπημένη μου εκδρομή ήταν πάντα στις ακριβές περιοχές των βορείων και νοτίων προαστίων. Μέσα από τις μικρές χαραμάδες των ψηλών φρακτών προσπαθούσα να κρυφοκοιτάξω την πλούσια ζωή που τόσο ζήλευα. Ακόμη θυμάμαι την τραυματική εμπειρία που ενώ κοιτούσα μια καλλονή να κάνει ηλιοθεραπεία στην πισίνα της πανάκριβης βίλας μου επιτέθηκε ο σκύλος τους που πέρασε από την μισάνοιχτη καγκελόπορτα και μένα να τρέχω σαν την τρελή στους δρόμους της Φιλοθέης.

Όταν γνώρισα τον Σπύρο, κάτοικο Βουλιαγμένης, θέλοντας να τον εντυπωσιάσω του είπα ότι μένω στο Ψυχικό. Ο Σπυράκος, ένα πολύ ευγενικό παιδί, μετά το ρομαντικό μας γεύμα, θέλησε να με πάει στο σπίτι

 - Πες μου που ακριβώς μένεις για να σε πάω.

- Όχι όχι μη σε βάζω σε κόπο θα πάρω ταξί.

- Μα δεν μου κάνει καθόλου κόπο, εξάλλου μένουν εκεί οι γονείς μου, οπότε με την ευκαιρία θα τους δω. Που ακριβώς μένεις?

- Στην πλατεία κοντά..

-Ποια πλατεία ακριβώς?

-Ελευθερίας.. ( πάντα υπάρχει μία τέτοια)

-Δεν γνωρίζω τέτοια πλατεία που ακριβώς είναι?

-Είναι μία νέα πλατεία που τώρα πρόσφατα δώσαμε το όνομα της. Είναι πολύ μικρή και είμαι σίγουρη πως δεν την ξέρεις.

 Ακόμη θυμάμαι το ειρωνικό του χαμόγελο όταν σαν την ηλίθια χαθήκαμε μέσα στα στενά του Ψυχικού.

- Μόλις μετακομίσαμε και για αυτό χάνομαι ..

Φυσικά ούτε φωνή ούτε ακρόαση μετά από αυτό ο Σπυράκος.

Οι φίλες μου με κοροϊδεύουν και μου λένε πως δεν χρειάζεται να τα κάνω όλα αυτά και ότι είναι γελοίο να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Όμως ποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί με μια hitoritana που μένει στο μικροαστικό  διαμερισματάκι της με τους δικούς της. Το ξέρω ότι είναι ανόητο να υποκρίνεται κανείς, και ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Όμως αν είχα την εμφάνιση θα είχα τους άντρες στα πόδια μου, θα είχα προσωπική ζωή και δεν θα χρειαζόταν να παίζω θέατρο ή να φαντάζομαι ρόλους σε δακρύβρεχτες σειρές της δεκάρας..

Αν είχα περισσότερη αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου και πίστευα ότι αξίζω, δεν θα χρειαζόταν να υποκρίνομαι  για κάτι που δεν είμαι. Το πρόβλημα είναι ότι τελικά πιστεύω ότι δεν μπορέσω ποτέ να γίνω αποδεκτή για αυτό που είμαι..