Άσε με να φύγω..

Πολλές φορές ακούω ένα τραγούδι και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί του. Πάντα άλλωστε  κάθε γνωριμία την επενδύω μουσικά συνήθως με κάποιο τραγούδι που μου αρέσει την συγκεκριμένη περίοδο. Κάποιες φορές το τραγούδι της γνωριμίας μπορεί να είναι και το  αγαπημένο τραγούδι του άλλου.

Το τελευταίο διάστημα μ’ αρέσει να ακούω τραγούδια χωρισμού, σπαραγμού, πως όμως να τα βιώσω όταν δεν χωρίζω..

Και πώς να χωρίσω όταν δεν τα έχω με κάποιο άτομο ?

Θέλω να τραγουδήσω το θεϊκό τραγούδι της Αλέκας Κανελλίδου « Άσε με να φύγω» και να το εννοώ. Να ζήσω ένα δράμα, να χτυπιέμαι στα πατώματα, να με τραβάν και ας κλαίω.

Να φωνάζω

-Σε μισώ.. Είσαι ένας  αλήτης.

Με  κατέστρεψες, έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου.

Και μετά να πηγαίνω με τις φίλες μου στα σκυλάδικα να γινόμαστε λιώμα, να μαζευόμαστε σπίτι και να τρώμε οικογενειακές συσκευασίες παγωτού των 5  κιλών η κάθε μια μας.

Ζήσαμε αξέχαστες στιγμές η παρέα  όταν η Γιούλη χώρισε από την μακροχρόνια σχέση των δύο μηνών με τον Τάκη τον νταλικέρη.

Έβαλα 5 κιλά τότε, αφού εξαφάνισα  όλο το απόθεμα των θΗθ Ben & Jerry’ s που υπήρχε σε ακτίνα 500 μέτρων από το σπίτι μου. Βλέπαμε τούρκικα σίριαλ όλες μαζί, παλιές Ελληνικές ταινίες με την πολυαγαπημένη μου Τασσώ  και κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ.

Βασικά δεν ξέραμε γιατί κλαίγαμε, απλά κλαίγαμε επειδή βιώναμε ένα δράμα. Μάλλον επειδή θέλαμε να το ζήσουμε. Να νιώσουμε και εμείς ότι ζούμε, ότι τα φτιάχνουμε, ότι ερωτευόμαστε, χωρίζουμε.

Νιώθω πολλές φορές ότι η ζωή  φεύγει, «γλυστράει» από τα χέρια μου. Μοιάζει να είμαι απλός θεατής, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι, που δεν ζω και απλά είμαι εγκλωβισμένη σε μία ρουτίνα της καθημερινότητας.

 Όταν ακούω να λένε ότι αγάπησα και αγαπήθηκα ζηλεύω. Σκέφτομαι εγώ γιατί να μην αγαπηθώ και κυρίως γιατί να μην αγαπήσω? Τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος με τις φίλες μου.

Όλοι μου λένε μη το σκέφτεσαι θα έρθει κάποια στιγμή που δεν το περιμένεις. Μα πότε είναι αυτή η στιγμή και πόσο χρονών θα είμαι τότε? Μήπως θα είμαι σε κάποιο γηροκομείο τότε?

Πότε θα τραγουδήσω «Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ», να κλάψω με Πλούταρχο, να ξενυχτήσω με το δεν τελειώσαμε του Βέρτη.

Να κυκλοφορήσω  με μαύρα γυαλιά όπως η Βίσση για να μη βλέπει τα μάτια μου τα  πρησμένα από το κλάμα. Να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα και  ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα…

Και όταν μετά από χρόνια ξανασυναντηθούμε να του πω

- Δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε,  συγγνώμη ποιος είστε?

Φυσικά απαραίτητη  προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι να βρω κάποιον έστω για μια μέρα…