Χθες το απόγευμα κατέβηκα στην
Ομόνοια για να επιστρέψω ένα δώρο που μου έκανε η αγαπημένη μου ξαδέρφη το
Πάσχα. Ένα καταπληκτικό μπλουζάκι που δυστυχώς δεν μου χωρούσε μιας και έχω
πάρει λίγα κιλάκια τώρα τελευταία. Το πολυκατάστημα έκλεινε στις 7 και έτσι δεν
πρόλαβα να διαλέξω κάτι άλλο. Βγήκα από το κατάστημα και άρχισα να περπατώ μέχρι
το Σύνταγμα που είχα δώσει ραντεβού με την κολλητή μου για καφέ.
Στην διαδρομή παντού ζητιάνοι,
οικονομικοί μετανάστες να μαζεύονται κατά ομάδες στο πεζοδρόμιο μιλώντας
φωναχτά, κούτες να στοιβάζονται στη
γωνιές και βρώμικες κουβέρτες που θα ζεστάνουν τους εκατοντάδες πλέον άστεγους
που έχει πλέον η «όμορφη πόλη» μας. Περιμένοντας στο φανάρι για να περάσω
απέναντι με πλησίασε μια ταλαιπωρημένη γυναίκα.
-
Μήπως έχεις τουλάχιστον 10 λεπτά? Μου ψιθυρίζει..
Τρομάζω. Τρέχω
βιαστικά απέναντι προσπαθώντας να την αποφύγω. Η ματιά της γυναίκας με
ακολουθεί. Δεν της έδωσα καν δέκα λεπτά…
Πιο κάτω με
πλησιάζει ένας νεαρός
-Δως μου ότι
θέλεις σε παρακαλώ, πεινάω, έχω τρεις μέρες να φάω..
Λίγο πιο κάτω μια οικογένεια κάθεται στο πεζουλάκι στην
πλατεία Κλαυθμώνος. Ο πατέρας κρατάει ένα πλαστικό ποτηράκι και με κοιτάει
με απελπισμένο βλέμμα.
Επιταχύνω, σχεδόν τρέχω πλέον.
Μοιάζει να θέλω να δραπετεύσω από την μίζερη πλευρά της πόλης και βιάζομαι να χωθώ
στις αναπαυτικές πολυθρόνες του μοδάτου καφέ που πάμε με τις φίλες μου.
Έχω νιώσει άπειρες φορές τύψεις
για το κατά πόσο κάνω αυτό που πρέπει. Αισθάνομαι ότι δεν βοηθάω τους γύρω μου.
Εγώ ασχολούμαι με το τι θα φορέσω που θα πάμε για καφέ όταν γύρω μου υπάρχει τόση φτώχεια και
δυστυχία. Τα οικονομικά μου και της οικογένειας μου είναι πολύ περιορισμένα όμως σίγουρα κάτι περισσεύει..
Υπάρχει πλέον τόση φτώχεια και
πείνα γύρω μας. Χιλιάδες άνεργοι, που στοιβάζονται για να κάνουν μια αίτηση για
δουλειές με 500€ το μήνα.
Δεν μπορούμε να το προσπερνάμε όλο αυτό.
Έχω συζητήσει πολλές φορές το θέμα με φίλους
και η απάντηση που παίρνω είναι "oτι δεν φταίμε εμείς για αυτό που τους
συμβαίνει, δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να
δεχτεί όλους τους οικονομικούς μετανάστες όλου του κόσμου, ότι με τους να τους
δώσεις κάτι δεν τους βοηθάς να λύσουν το πρόβλημα τους, ότι πολλοί από αυτούς
είναι ναρκομανείς, ή τεμπέληδες που απλά δεν δουλεύουν."
Ειλικρινά δεν ξέρω. Εγώ αυτό που
ξέρω είναι ότι δεν έδωσα καν δέκα λεπτά στην γυναίκα.
Τα μάτια της τα θυμάμαι ακόμη…
κοίτα, στα πρεζόνια ό,τι κι αν δώσεις πρέζα θα γίνει και είναι αμαρτία. Όσο για το μπλουζάκι μην το αλλάξεις για να πάρεις μεγαλύτερο, κράτα το να έχεις κίνητρο να μπείς σε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@mahler76
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι όλοι πρεζόνια..
Και η οικογένεια?
δυστυχώς οι περισσότεροι είναι. Επίσης την ώρα που εσύ έβγαζες το πορτοφόλι να δώσεις κάτι στην "κακόμοιρη" ο συνεργός μπορεί να πέρναγε και να στο βούταγε, τα έχω δεί να γίνονται τέτοια κάθε μέρα περνάω από Ομόνοια. Δυστυχώς δεν μπορείς να ξέρεις ποιος πραγματικά έχει ανάγκη, ακόμη κι έτσι δεν μπορείς να δίνεις σε όλους δυστυχώς :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον Mahler.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά όταν βλέπω παιδάκια θέλω να βάλω τα κλάματα, αλλά...πόσα παιδάκια μπορώ να σώσω? Ετσι όπως γίναμε..οριακά, μόνο τα δικά μου.
Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχουν ανάγκη από τους επιτήδειους που εκμεταλλεύονται (συνήθως) μικρά παιδιά για να μαζεύουν από το υστέρημα του κοσμάκη. Δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ στην Κύπρο δεν είναι τόσο τραγική η κατάσταση (ακόμη) με τους ζητιάνους αλλά έχουν δει τα μάτια μας...
Η αλήθεια είναι πως έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχως θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες και θα σου πω οτι ο ανθρωπινος πόνος εχει γίνει εμπόριο για κάποιους και κοντά σε αυτούς την πληρώνουν και κάποιοι που πραγματικά εχουν ανάγκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω όταν θα συναντήσω κάποιον που θα μου πει οτι εχει μέρες να φαει του προτείνω να του αγοράσω οτι επιθυμει ,χρήματα δε δίνω γιατί ξερω οτι θα τα διοχετευσει αλλού.Υπάρχουν αρκετοί που δεν δεχονται την προσφορά ,άλλοι που απο ενα είδος ντροπής θα πάρουν το φθηνότερο στο κοντινότερο τυροπιτάδικο ή Εβερεστ και λίγοι που αφου εξαφανίσουν σε δευτερόλεπτα το φαγητό με χαμηλά τα μάτια θα μου πουν πεινάω ακόμα και θα τους πω "φαε οσο θες ,δεν υπαρχει πρόβλημα".
Δεν βγαίνω για καφέ πουθενά ,δεν ψωνίζω ακριβά ρούχα ,εχω ελάχιστες προσωπικές απολαύσεις και νομίζω ότι μπορώ να "στερηθώ" κάποια μικρα ασήμαντα πραματακια για κάτι τέτοιες στιγμές.
Αυτό μου το έμαθε ο πρωτος σεφ που δούλεψα μαζί του με το παραδειγμά του (σε αυτον το είδα και θυμάμαι τα λόγια του όταν τον ρώτησα το γιατί "Αυτός είναι ζωντανός νεκρός ,μετράει ανάποδα ,ας εχει όσο ζήσει μια νότα αξιοπρέπειας στην ζωή του ,θα πεθάνει απο την πρέζα αλλά οχι απο πείνα").Δεν κυκλοφορω συχνά οποτε δεν ειναι συχνο το φαινομενο αυτο ,ούτε στο αναφέρω για να το παίξω δε ξερω και εγω τι .
Απλά σου παρουσιάζω μια άλλη οπτική,πιο ρομαντική(ή πιο χαζή κατ'αλλους).
Τέτοια περιστατικά τα έχουμε δει όλοι μας. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αυτή αλλά όπως βλέπεις αυτοί που πρέπει να ενδιαφερθούν αδιαφορούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που κάνει ο Evil Chef το έχω κάνει κατ' επανάληψη πλην όμως ανεξαρτήτως ηλικιών ουδείς το δέχεται και ως εκ τούτου δεν δίνω χρήματα γιατί στο μυαλό μου καλώς ή κακώς υπερισχύει η άποψη του mahler76. Επειδή όμως αγαπητή Hitori Tana διακρίνω την ευαισθησία σας, θα ήθελα να σας πω ότι πρέπει να κάνετε την καρδιά σας πέτρα διότι όσο περνάει ο καιρός αυτά τα φαινόμενα θα υπερπολλαπλασιάζονται. Αν θέλετε πάντως να σταθείτε σε παιδάκια μπορείτε πάντα να στηρίξετε το Χαμόγελο Του Παιδιού - το οποίο είναι ζήτημα εαν θα επιβιώσει ενάμιση μήνα ακόμα σύμφωνα με ανακοίνωση του προέδρου του - ή κινήσεις όπως Η Κιβωτός Του Κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ και κάτι ακόμα: Σήμερα 6 Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Δίαιτας. Κρίμα που δεν είμαστε κοντά να μοιραστούμε ένα σουφλέ σοκολάτας...
Παγκόσμια μέρα κατά της δίαιτας? Να το γιορτάσουμε. Mahler μουυυυ, παμε για φαγητό? Χμμμ...πέρα από τις μεσημεριανές μαλακίες μου, και εγώ πάντα προτείνω να αγοράζω φαγητό σε κάποιον που πεινάει. Ειδικά στα ΚΤΕΛ στον Κηφισό, όταν ταξιδεύω, όλο και κάποιο παιδάκι θα περάσει. Πως ν΄αντισταθείς όταν το βλέπεις να απολαμβάνει το φαγητό? Αυτό που τα δικά μας παιδιά κοιτάνε με αηδία, γιατί ακόμα δεν τα έχει κόψει η πείνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα είναι ρε γμτ...κρίμα.
Αυτό που με συγκινεί στα σχόλια σας είναι ότι τελικά δίνετε φαί στους ανθρώπους γύρω μας που το έχουν ανάγκη. Και εγώ το ίδιο κάνω, κυρίως στους αστέγους στο κέντρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μου χει κάνει εντύπωση πόσο ευγνώμονες και ταπεινοί είναι όταν το δέχονται.
Το βλέμμα τους πάντα είναι σαν να μου λέει "συγγνώμη που η μοίρα/οι συγκυρίες/η ζωή/οι άνθρωποι με ριξαν τόσο χαμηλά και σ'ευχαριστώ που δεν με προσπέρασες".
Για αυτό όλοι εμείς οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες για την δική μας ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφή