Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Άσε με να φύγω..


Πολλές φορές ακούω ένα τραγούδι και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί του. Πάντα άλλωστε  κάθε γνωριμία την επενδύω μουσικά συνήθως με κάποιο τραγούδι που μου αρέσει την συγκεκριμένη περίοδο. Κάποιες φορές το τραγούδι της γνωριμίας μπορεί να είναι και το  αγαπημένο τραγούδι του άλλου.
Το τελευταίο διάστημα μ’ αρέσει να ακούω τραγούδια χωρισμού, σπαραγμού, πως όμως να τα βιώσω όταν δεν χωρίζω..
Και πώς να χωρίσω όταν δεν τα έχω με κάποιο άτομο ?
Θέλω να τραγουδήσω το θεϊκό τραγούδι της Αλέκας Κανελλίδου « Άσε με να φύγω» και να το εννοώ. Να ζήσω ένα δράμα, να χτυπιέμαι στα πατώματα, να με τραβάν και ας κλαίω.
Να φωνάζω
-Σε μισώ.. Είσαι ένας  αλήτης.
Με  κατέστρεψες, έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου.
Και μετά να πηγαίνω με τις φίλες μου στα σκυλάδικα να γινόμαστε λιώμα, να μαζευόμαστε σπίτι και να τρώμε οικογενειακές συσκευασίες παγωτού των 5  κιλών η κάθε μια μας.
Ζήσαμε αξέχαστες στιγμές η παρέα  όταν η Γιούλη χώρισε από την μακροχρόνια σχέση των δύο μηνών με τον Τάκη τον νταλικέρη.
Έβαλα 5 κιλά τότε, αφού εξαφάνισα  όλο το απόθεμα των θΗθ Ben & Jerrys που υπήρχε σε ακτίνα 500 μέτρων από το σπίτι μου. Βλέπαμε τούρκικα σίριαλ όλες μαζί, παλιές Ελληνικές ταινίες με την πολυαγαπημένη μου Τασσώ  και κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ.
Βασικά δεν ξέραμε γιατί κλαίγαμε, απλά κλαίγαμε επειδή βιώναμε ένα δράμα. Μάλλον επειδή θέλαμε να το ζήσουμε. Να νιώσουμε και εμείς ότι ζούμε, ότι τα φτιάχνουμε, ότι ερωτευόμαστε, χωρίζουμε.
Νιώθω πολλές φορές ότι η ζωή  φεύγει, «γλυστράει» από τα χέρια μου. Μοιάζει να είμαι απλός θεατής, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι, που δεν ζω και απλά είμαι εγκλωβισμένη σε μία ρουτίνα της καθημερινότητας.
 Όταν ακούω να λένε ότι αγάπησα και αγαπήθηκα ζηλεύω. Σκέφτομαι εγώ γιατί να μην αγαπηθώ και κυρίως γιατί να μην αγαπήσω? Τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος με τις φίλες μου.
Όλοι μου λένε μη το σκέφτεσαι θα έρθει κάποια στιγμή που δεν το περιμένεις. Μα πότε είναι αυτή η στιγμή και πόσο χρονών θα είμαι τότε? Μήπως θα είμαι σε κάποιο γηροκομείο τότε?

Πότε θα τραγουδήσω «Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ», να κλάψω με Πλούταρχο, να ξενυχτήσω με το δεν τελειώσαμε του Βέρτη.
Να κυκλοφορήσω  με μαύρα γυαλιά όπως η Βίσση για να μη βλέπει τα μάτια μου τα  πρησμένα από το κλάμα. Να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα και  ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα…
Και όταν μετά από χρόνια ξανασυναντηθούμε να του πω
- Δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε,  συγγνώμη ποιος είστε?

Φυσικά απαραίτητη  προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι να βρω κάποιον έστω για μια μέρα…





20 σχόλια:

  1. @ the elf at bay

    Ίσως επειδή κατά βάθος πιστεύω οτι δεν θα βρώ ποτέ σχέση για αυτό ασχολούμαι με το χωρισμό κατευθείαν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ, μικρή μου φίλη, δεν ξεύρετε πόσο σας συμπονώ την βαριόμοιρη! Μα να μην έχετε κάποιον άνδρα (ας ήταν και τζιτζιφιόγκος στην ανάγκη)να του τραγουδήσετε έστω το "Σ' έχω κάνει Θεό" της κυρίας Στανίση; Ένα δράμα ζείτε, η γυναίκα.
    Δεν θέλω να σας απογοητεύσω αλλά αφού έχετε φτάσει στην ηλικία των 30σάμθινγκ, φοβούμαι πως το γηροκομείο είναι πλέον μονόδρομος για σας. Γι' αυτό παίρνω το θάρρος να σας συστήσω ένα πολύ καλό. Λέγεται "Οι ωραίες γραίες" και είναι στους Θρακομακεδόνες. Πεντακάθαρο, με επάρκεια προσωπικού, ωραία θέα, καθαρό αέρα και απευθύνεται μόνο σε ηλικιωμένες κυρίες που έμειναν στο ράφι. Καλή ώρα, σας κι εσάς. Εγώ έχω πάει την θεία μου την Διηάνειρα εκεί, κόρη πτεράρχου εν αποστρατεία. Γεροντοκόρη κι αυτή. Καλή ώρα σαν κι εσάς.
    Τι άλλο να σας πω δεν ξέρω παρά μόνον: Καλό κουράγκιο! (ναι, όπως ακριβώς το είπε ο Όλι Ρεν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διόρθωση
    - Δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε, συγγνώμη ποιος είστε?
    Συγγνώμη ΚΥΡΙΕ ποιος είστε;
    Χαλάρωσε καλέ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δηλαδή πρέπει να ζεις ένα δράμα για να πας στα μπουζουκια? Πάρε τις φίλες σου να πάτε έτσι και αλλιώς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...''και κυριως γιατι να μην αγαπησω''...
    μα αυτο δε θα στο καθορισει/επιβαλει κλπ κλπ ο αλλος. Αυτο το κανεις απο μονη σου και ας μην εχεις ανταποκριση, αυτο λεγεται αγαπη ;)

    Lonely

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επειδή διάβασα και το προηγούμενο post, όπου οι άντρες της ζωής σου έφυγαν μιλώντας για ασφυκτικές καταστάσεις, νομίζω ότι θα πρέπει να επανεξετάσεις τη στάση σου απέναντι τους. Μη μιλάς κι εσύ από την πρώτη μέρα για δεσμεύσεις.
    Αστ, άστο να πάει, άστο (Πάριος).
    Είδες, μπορείς να τραγουδήσεις από τώρα.
    Και μη μιλάς για χωρισμό... (Ε, όλο και κάποιο τραγούδι θα έχει τέτοιο στίχο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. λες πως ''είμαι εγκλωβισμένη σε μία ρουτίνα της καθημερινότητας'' γιατι δεν κανεις κατι διαφορετικο απο οτι συνηθως??κανε κατι απλο αν πχ παιρνεις το μετρο καθε μερα παρε μια μερα λεωφορειο!μην πας στο συνηθισμενο σουπερ μαρκετ πηγαινε σε καποιο που δεν πας ποτε.. θα γινω γραφικη αλλα και εγω πιστευω οτι θα ερθει εκει που δεν το περιμενεις! μπορει να ειναι και μεσα στο γεροκομειο που ξερεις ;)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλή μου Hitori Tana...σε καταλαβαίνω.
    Αλλά στο έχω ξαναπεί. Κούνα και εσύ λίγο το δαχτυλάκι σου ή ότι άλλο νομίζεις.
    Και ξεκόλλα από το μύθο της σχέσης. Κάνε μια ξεπέτα γι΄αρχή. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Ξεκίνα ν΄αλλάζεις κάποια πράγματα στη ζωή σου, όπως σου πρότεινε και η maria πιό πάνω. Αφού βλέπεις ότι το σύστημα δεν δουλεύει...
    Άλλαξε το

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @nefelokokkugia

    Δύσκολο να αλλάξεις το σύστημα. Αλλά όχι ακατόρθωτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εγώ το άλλαξα. Κι αν τα κατάφερα εγώ που είχα υποχρεώσεις απέναντι και σε άλλους ανθρώπους, φαντάσου πόσο πιό εύκολο πρέπει να είναι για την Hitori Tana.
    Αρκεί να γίνει το πρώτο βήμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Αθηνά

    Ε δεν είμαι λίγο μικρή να ψάχνω γαμβρό μεταξύ αποστράτων στρατηγών και συνταξιούχων???

    @marianna

    Thx για την διόρθωση στον ύμνο

    @menia

    Άλλο μια βραδυά στα μπουζούκια για γλέντι...κι άλλο να σέρνεσαι στα σκυλάδικα για να ξεδώσεις από τον νταλκά. Εγώ αυτό θέλω...να με μαζεύουν το πρωί οι λουλουδούδες από την πίστα και να φωνάζω..."γύρνα πίσω αλήτη, με κατέστρεψες"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Ανώνυμος Lonely

    Εσύ μ'αγαπάς τουλάχιστον?

    @Mary Ka

    Ίσως να έχω υπάρξει λίγο πιεστική στο παρελθόν...λιγουλάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @maria

    Μαρία μου, πιστεύεις ειλικρινά πως μετά τόσο χρόνια εναγωνίων αναζητήσεων, το θαύμα θα γίνει αν μεταφέρω τα ψώνια μου από τον Σκλαβενίτη στον Μαρινόπουλο? Τι να πω...αν λειτουργεί πια τόσο παράλογα το σύμπαν, ας το κάνω κι αυτό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @nefelo & the elf

    Ωραία να το αλλάξω το σύστημα. Αλλά δεν έχω ιδέα πως αρχίζεις να το αλλάζεις. Να βγώ στα μπαλκόνια το βράδυ και να φωνάζω θέλω άντρα? Να πω τον πόνο μου στις γάτες? Να ανέβω ακρόπολη και να απειλώ πως θα πέσω? Τι πια? Πιφ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τα post είναι για πλάκα ή όντως υπάρχει πρόβλημα στο να βρεις κάποιον; Μου άρεσε το concept του blog επειδή μου φάνηκε διαφορετικό αλλά χμ, ισχύουν όλα αυτά; Αν ναι, θεωρώ ότι μπορείς να ξεκινήσεις από τα μέρη στα οποία βγαίνεις. Μετά από το πόσο θες να βρεις κάποιον. Δηλαδή άμα θες πολύ πήγαινε κάνε την πρώτη κίνηση και δες πως θα πάει. Υπάρχει βέβαια και το κομμάτι της εμφάνισης. Δε θέλω να χτυπήσω σε ευαίσθητο σημείο και σίγουρα από εδώ δε μπορώ να ξέρω αλλά αν μια γυναίκα έχει την εμφάνιση, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να γνωρίσει κάποιον! Καλή τύχη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Όντως έχω την ίδια απορία με την Αμέλια. Βέβαια στο νετ you never know, αλλά λέμε τώρα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Αμέλια
    Πίστεψε με έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Και δυστυχώς θα συμφωνήσω για την δικτατορία της εμφάνισης.

    @the elf

    Κι όμως θα σε εξέπληττε πόσο ειλικρινής έχω υπάρξει μέχρι στιγμής. Κι ακριβώς επειδή βαρέθηκα να προσποιούμαι κάποια άλλη έκανα αυτό το blog. Και ίσως να βοηθήσω και κάποιες άλλες γεροντοκόρες να πάρουν τα πάνω τους και να αναβαπτιστούν σε hitoritanes.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ανέβηκαν το ράφι