Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

To μυστικό της επιτυχίας


Τις προάλλες ήμουν σε μία επίδειξη τάπερ στο σπίτι της Καίτης. Αφού θάψαμε τους πάντες και τα πάντα,  και  καταβροχθίσαμε ότι φαγώσιμο υπήρχε στο σπίτι της,  αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τα εφηβικά μας χρόνια και το πως ήμασταν στο σχολείο μικρές μαθήτριες. Η  Σωτηρία θυμήθηκε ότι καθόταν μόνη της στο  πρώτο θρανίο καθώς στα τελευταία καθόταν οι πιο δημοφιλείς κοπέλες που θελαν να κάνουν φασαρία και να ναι μακριά από την έδρα του καθηγητή. Στα διαλείμματα συνήθως ήταν μόνη της καθώς τα υπόλοιπα κορίτσια την απέφευγαν , ενώ τα αγόρια την πειράζανε για τα λίγα παραπάνω κιλάκια της   και τα πατομπούκαλα που φορούσε.. Στο σχολικό χορό κανένα αγόρι δεν χόρεψε μαζί της παρά μονάχα ο Παναγιωτάκης ο ξάδερφος της που πηγαίνανε στην ίδια τάξη και τον περνούσε μισό κεφάλι. Στην πενταήμερη πέρασε χάλια θυμάται και κλαίει με λυγμούς , καμιά δεν ήθελε να μείνει στο δωμάτιο μαζί της και αναγκάστηκε να μείνει  με τη κα Τσομπανάκη  τη «Θρησκευτικούρα» που τους συνόδευε και της διάβαζε κάθε βράδυ παραγράφους από το απολυτίκιο της Κασσιανής.

Η Καίτη  βουρκώνει και  θυμάται πως και εκείνη δεν την καλούσαν στα φοιτητικά πάρτυ και ποτέ δεν την φλέρταραν τα αγόρια ενώ πάντα τα καλοκαίρια ζήλευε τα ζευγαράκια στην παραλία που φιλιόταν ενώ εκείνη έβαζε αντηλιακό  στη κοκκινισμένη από τον ήλιο πλάτη της  μητέρα της . Όταν βγαίνει νιώθει να την κοιτάνε όλοι επειδή είναι και πάλι μόνη της , ενώ στο ΙΚΕΑ στο διάδρομο με τα κρεβάτια έβαλε τα κλάματα  όταν ένα  ερωτευμένο ζευγαράκι διάλεγε το νυφικό του κρεβάτι.
Η Μαρίνα εξομολογείται  πως  στη δουλειά   δεν της δίνουν σημασία, δεν την κάλεσαν στο πάρτυ που έκανε ο νέος  manager ενώ για προαγωγή ούτε λόγος φυσικά…
Η κουβέντα βάρυνε και οι τέσσερις φιλενάδες  μείναμε να κοιτάμε το μωσαϊκό πάτωμα  με την κόκκινη  φλοκάτη που χε γεμίσει  ψίχουλα από το κέικ πορτοκάλι που είχαμε τσακίσει νωρίτερα.

Κρατώντας τα νέα μου τάπερ σε μία πλαστική σακούλα  σούπερ μάρκετ περπατούσα και μιλούσα δυνατά στον εαυτό μου.
Μα τι συμβαίνει τελικά?  Όλες μας είμαστε αποτυχημένες? Πως τα καταφέρνουν τελικά κάποια άτομα και είναι όμορφα, δημοφιλή, πλούσια, πετυχημένα,  καταφέρνουν και ξεχωρίζουν από την εφηβεία? Είναι θέμα τύχης, δώρο Θεού?  Τι λάθος κάναμε εμείς και δεν ξεχωρίσαμε? Γιατί είμαστε στο περιθώριο?   Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας και τι είναι  επιτυχία τελικά? Με τις σκέψεις αυτές να με βαραίνουν έκατσα σε ένα παγκάκι μόνη μου.
Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή μου δεν κατάφερα και πολλά. Εντάξει ποτέ δεν ήμουν η «βασίλισσα» του παραμυθιού…. Ποτέ δεν είχα τα φλερτ, τις «επιτυχίες» στη δουλεία, δεν ένιωσα τον έρωτα , δεν άκουσα το σ΄ αγαπώ. Και τώρα είμαι εδώ στο παγκάκι, μόνη χωρίς σχέση να πηγαίνω σε επίδειξη τάπερ με τις βουλιμικές μου φίλες που τσακώνονται για το ποια θα πάρει το τελευταίο κομμάτι της πορτοκαλόπιτας .
Και λοιπόν ?? Ναι είμαι μόνη στο ράφι. Όμως είμαι με τις φίλες μου και περνάμε καλά  ακόμη και χωρίς σχέση , ακόμη και σε επιδείξεις τάπερ....Ξέρω πως με νοιάζονται και με αγαπούν για αυτό που είμαι, και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό , αυτό είναι ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Επιτυχία είναι να δίνεις αλλά και να παίρνεις αγάπη. Να νοιάζεσαι ,και να βοηθάς.. έτσι χωρίς λόγο , χωρίς κέρδος …
 Και ναι είμαστε και εμείς  «πετυχημένες » και περνάμε καλά και μόνες μας και δεν ντρεπόμαστε που καθόμαστε μόνες μας στα παγκάκια , γιατί είμαστε ΗΙΤΟRITANA και δεν έχουμε ανάγκη ΚΑΝΕΝΑΝ.



16 σχόλια:

  1. ναι!hitori tana forever!
    αλλα σοβαρα τωρα,η ηττοπαθεια και η αυτοπροκαλουμενη προφητεια που δημιουργει ειναι το πραγματικο εμποδιο...κανεις δεν ειναι 'καταραμενος'.αυτη η φιλη σου,ζητησε ποτε προαγωγη?ειχε τα κοτσια?η απλα περιμενε να ερθει μαγικα σε αυτην,οπως φανταζομαι πιθανοτατα κανει με τον ιποττη στο ασπρο αλογο?Αν χανεις χωρις να παλευεις,τοτε ισως η εξ'αρχης παραιτηση να ειναι το προβλημα,οχι καποιο ''ελαττωμα'' η ''γκαντεμια''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το θέμα δεν είναι τι κάνετε...αλλά τι δεν κάνετε..Πήγατε ποτέ να μιλήσετε με τις "δημοφιλείς"? ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ τις σνομπάρατε και αντιθέτως κάνατε τα καλά παιδιά των καθηγητών, που διαβάζουν κλπ..Το θέμα είναι πως πρέπει να υπάρχουν ισορροπίες να μην είσαι ούτε "φυτό" αλλά ούτε και αδιάφορη. Και το κυριότερο...πρέπει να παραποιείσαι τον εαυτό σου. Κάθε άνθρωπος είναι ωραίος...αλλά αμα ντύνεσαι σαν την Αγία Παρασκευή λογικό να απωθεί τους άντρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με τους προηγούμενους. ΟΚ..είμαστε hitori tana, αλλά όχι αναίμακτα γμτ. Κουνάμε και κάνα κωλαράκι. Και μην ακούσω ότι δεν τα κάνουμε εμείς αυτά.
    Γιατί οι "άλλες" που τα έχουν όλα, αυτό κάνουν. Τον κουνάνε και λίγο. Ή για να το θέσω κόσμια "Συν Αθηνά και χείρα κίνει"...ή τέλος πάντων ότι να΄ναι κούνα.
    Αλλά κούνα τους κάτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα κανέναν, αγάπη μου δεν έχετε ανάγκη. Την ευτυχία και την επιτυχία δεν την μετράς με τα σ'αγαπώ ενός άντρα, με τα πάρτυ και την καριέρα. Τί έχεις στην καρδιά σου είναι που μετράει. Μάκια-μάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κοπέλες πρέπει να είστε πιο διεκδηκιτικές. κανένας δεν θα σας δώσει οτιδήποτε αν δεν το διεκδικήσετε. ακούγεται σκατά συμφωνία, αλλά έτσι λειτουργούν τα πράγματα.

    Φιλούρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βασικά καλως σε βρήκα!!!

    Θα μιλήσω για όσα θίγεις γιατί όσο περίεργο κι ακούγεται εχω βαδίσει με τα παπούτσια σου.
    -Σχολειο δεν ημουν ποτέ δημοφιλής,το αντίθετο μάλιστα .Περιθωριακός τύπος απο άποψη ,δεν γούσταρα το στυλάκι των περισσότερων συμμαθητών και είχα επιλέξει κάποιες παρέες με ανάλογη συμπεριφορά.Είχα λοιπόν μια ζωή που ικανοποιούσε εμένα και τις ανάγκες μου και έκανα πολλά πράματα που οι πολλοί και αγνοούσαν και όταν τα είδαν κάποια στιγμή δε τα περιμέναν.Δεν με ένοιαξε ποτέ να είμαι ο number 1 τύπος του σχολείου ,ούτε το πρότυπο κανενός.Ούτε τις μόδες με τα Uniform τζην και μπουφαν ακολούθησα ,ούτε φόρεσα ποτέ Doc Martin's μποτάκια.Ούτε πενταήμερη πήγα γιατί δεν γούσταρα απλώς.
    -Στις σχέσεις ήταν το άλλο δράμα.Η πρώτη μου απόπειρα κατέληξε σε Τιτανικό με την ερωτηθείσα να μου απαντάει"Δεν είσαι αρκετά καλός για μένα".
    Αποτέλεσμα αυτού να φύγω απο το σχολείο για ενα χρονο(σε αλλο σχολειο),να προσπαθήσω να μαζέψω τα κομμάτια μου και τελικά να επιστρέψω πάλι εντελώς συνειδητοποιημένος σε στυλ σε όποια αρέσουμε..Αν ήταν η καμία ,η καμία ...Δε θα κακομοίριαζα για τίποτα.
    Στην λογική αυτή ήμουν και όταν γνώρισα την σύντροφο μου.Σε παράλληλο mood και αυτή-δεν της είχε ζητήσει ποτέ κανείς να βγαίνουν έξω ,δεν ήταν το πλεον δημοφιλές άτομο και ήταν πεπεισμένη ότι θα περνούσε την ζωή της με τις γάτες της παρέα και το καναρίνι της.
    Δεν εκβιάσαμε όλο αυτό τον καιρό τίποτα,δεν ζητήσαμε τίποτα ,δεν αλλάξαμε την κοσμοθεωρία του "κανείς δεν είναι κανενός" και παραμένουμε μαζί με την γνώση του αν αυριο κάποιος βαρεθεί η σεμνή τελετή θα λάβει τέλος...
    Αν δεν είχαμε συναντηθει πιθανότατα να είμασταν ο καθενας μόνος του ,αλλά δεν θα είμασταν τόσο ηττοπαθείς...
    Αυτή είναι η δική μου άποψη-με την στάση της κακομοιριάς και της απαισιοδοξίας δεν κερδίζει κανείς τίποτα.
    Δεν είναι πανάκεια ενας γάμος ή μια σχέση.Αν τα βρεις με τον εαυτό σου και ερωτευτείς πρωτα εσυ την ατομάρα σου τότε πολύ ευκόλοτερα θα βρεθεί κάποιος που θα σε γουστάρει.
    Όταν κρυβεσαι κατω απο τόσα πέπλα ποιός θα σε προσέξει;Και στανταράκι έχεις πράγματα που κάποιος μπορεί να λατρέψει.Απλά τα θάβεις...

    Βγες στο φως και μη φοβάσαι...Μπορείς να είσαι όσο Hitori Tana θες και παράλληλα να έχεις μια σχέση.Αυτό το στοίχημα είσαι έτοιμη να το βάλεις;

    Υ.Γ.Σου προτείνω αν δε το ξέρεις και ένα εξαιρετικό βιβλίο σχετικό με το "θέμα" σου.
    Λέγεται "Μην πυροβολείτε την νύφη" της Χρύσας Δημουλίδου.
    Διάβασε το και μπορεί να δεις μάλον λίγο διαφορετικά τα πράματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το πόσο με τρελαίνει η κατάληξη των αναρτήσεών σου δε λέγεται! Βγάζει μία δύναμη, μία αισιοδοξία μια αυτάρκεια που με τρελαίνει αυτό το "είμαστε hitoritana!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Aizen
    Έχεις δίκιο, η παραίτηση είναι μεγάλος εχθρός. Αλλά και η κόπωση είναι μεγάλη

    @Bluethinker

    Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσεις κάποιον "δημοφιλή"; Άλλωστε, το ερώτημά μου δεν είναι γιατί δεν μας μιλούσαν οι "δημοφιλείς", αλλά γιατί εμείς δεν είμασταν δημοφιλείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Evil Chef

    Πραγματικά κάτι τύπους σαν εσένα τους θαυμάζω. Αυτό το "i did it my way" όμως θέλει πολύ κότσια ρε γαμώτο....και πάντα με στενοχωρεί όταν βλέπω πως δεν τα έχω. Αλλά δεν το βάζω κάτω.

    @GayinEvia

    Είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο. Ίσως φταίει το ζώδιο. Αλλά όση μίρλα κι αν βγάζω κατά βάθως πάντα πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Τι καλα...ΤΕΛΕΙΑ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Μανα

    Ακούγεσαι πολύ cool για μάνα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. pros tis apantaxou hitoritanas,koritsia eiste simply the best,mh masate,to 98 tois ekato twn pantremenwn to paizoun ikanopoihmenes me to syzygo kai ta paidakia tous,sthn ousia einai,eimaste,eglwvismenes se mia sxesh pou mas prosferei oikonomikh asfaleia kai sthn kalyterh na mhn eimaste asynodeftes pasxa kai xristougenna.sas zhlevw kai sas agapw.mia pantremenh.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ανώνυμη παντρεμένη

    Δεν ξέρω τί να απαντήσω...είναι συγκινητικό αυτό που γράφεις. Αλλά δεν μπορεί να εγκλωβίζεσαι για να μην είσαι ασυνόδευτη το πάσχα. Ελπίζω να παίρνεις και κάτι άλλο.

    Αν όχι, τότε σκέψου σοβαρά την ελευθερία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Προς την ανώνυμη παντρεμένη.
    Διαφωνώ. Επειδή υπήρξα παντρεμένη.
    Είναι τουλάχιστον τραγικό να εγκλωβίζεσαι σ΄ένα γάμο μόνο και μόνο για να έχεις συνοδό ή προστάτη ή...ή...
    Έχω ανάγκη να μ΄αγαπάνε, να με προσέχουν, να μην μιλάω μόνο με τους τοίχους επί χρόνια...κλπ
    Δεν έχω ανάγκη όμως, να να με κάνει κάποιος "Κυρία".
    Είμαι, ότι είμαι και γουστάρω έτσι. Τουλάχιστον δεν νιώθω μαλάκας.
    Οπότε...δαγκωτό, hitori tana.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εισαι μουρλη!!!!

    χαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ανέβηκαν το ράφι