Προίκα στα χρόνια του ΔΝΤ

• Η Καίτη ζεί σε ένα δυάρι στου Ζωγράφου. Είναι συμβασιούχος δημοσίου και ο μισθός της ανέρχεται μετα βίας στα 950 ευρώ το μήνα. Τα μισά λεφτά πάνε στο σπίτι (νοίκι, κοινόχρηστα, λογαριασμοί). Παλεύει για να τα βγάλει πέρα με τον υπόλοιπο μισθό. Κι απ'ό,τι φαίνεται δεν τα καταφέρνει. "Το 2004 όταν κατέβηκα στην Αθήνα υπήρχε μια αισιοδοξία διάχυτη σε όλους. Η Ελλάδα διοργάνωνε τους ολυμπιακούς, εγώ πρωτοβρήκα δουλειά και έμενα επιτέλους μόνη. Το όνειρο ενός γάμου ήταν ακόμα απτό. Τότε πρωτοάνοιξα και τον λογαριασμό με την προίκα μου και κάθε μήνα κουτσά στραβά κατάφερνα να βάζω στην άκρη το κατιτίς μου" Σήμερα? "Το 2010 δεν κατάφερα να βάλω στην άκρη τίποτα. Μάλλον τα χειρότερα όμως έρχονται....Από τις αρχές του '11 έχω ήδη αναγκαστεί να τραβήξω από το λογαριασμό της προίκας μου 2 φορές." Με κοιτάει απελπισμένη. "Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η κατάσταση."

• Η  Βιβή είναι ήδη 44 χρονών. Διατηρεί μόνη της ψιλικατζίδικο στο Παγκράτι. "Η κρίση μας τσάκισε τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ο κόσμος δεν αγοράζει πια τίποτα. Και είμαι μόνη μου, δεν βγαίνω για να πάρω υπάλληλο. Αναγκάζομαι να κλείνω το μαγαζί από τις 8." Η Βιβή δεν είναι όμως νέο θύμα της ελληνικής πραγματικότητας. "Το 2007 έχασα όλη την προίκα μου στο χρηματιστήριο. Κόντεψα να τρελαθώ." Ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Στα χέρια που τρέμουν αναγνωρίζω τον φόβο της Βιβής που ξέρει πως τα χρόνια περνούν "Άνοιξα αυτό το μαγαζί με μια ψευτο-επιδότηση του ΟΑΕΔ ως νέα επιχειρηματίας. Το κράτος όχι μόνο δεν μας βοηθάει. Το κράτος είναι ο εχθρός πιά!"

• Η Σωτηρία είναι 29 χρονών. Με μεταπτυχιακό στα οικονομικά και 3 γλώσσες μένει με τους γονείς της στο πατρικό της στην Καλλιθέα. "Δούλεψα σε stage για 5 χρόνια. Ναι, έβαλα μέσο αλλά δεν ντρέπομαι δυστυχώς. Όλοι το κάναν. Κι αν χρειάζεται να βάλεις μέσο για ένα stage των 500 ευρώ το μήνα, τότε αυτός που θα πρεπε να ντρέπεται είναι το κράτος! Τον τελευταίο χρόνο είμαι άνεργη" Για προίκα ούτε λόγος "Πλάκα μου κάνεις; Τί προίκα; Άντε κάνε προίκα με 500 ευρώ το μήνα. Κάτι πανωσέντονα που στραβώθηκε η μάνα μου τόσα χρόνια να πλέκει. Άντε και μερικά φλουριά της γιαγιάς." Δεν ξέρω τι να της πω. Ντρέπομαι που σκέφτομαι πως εγώ κάτι έχω καταφέρει να βάλω στην άκρη. Την καταλαβαίνω όμως. Ξαφνικά το πρόσωπό της φωτίζεται "Ξέρεις, τον τελευταίο καιρό με φλερτάρει ένας κύριος από την πολυκατοικία! -Μπράβο Σωτηρούλα μου...Άντε με το καλό!" Το βλέμμα της όμως αμέσως σκοτεινιάζει και σχεδόν ψυθιριστά, έτοιμη να βουρκώσει συνεχίζει "Φοβάμαι να ενθουσιαστώ, φοβάμαι πως θα αντιδράσει όταν καταλάβει πως η μόνη προίκα μου είναι τα πανωσέντονα..."

Περπατώ με σκυμμένο το κεφάλι στην Πατησίων. Όλα μου φαίνονται τόσο γκρι πια. Μέσα στο μυαλό έχω την απογοήτευση στο πρόσωπο της Καίτης, τα τρεμάμενα χέρια της Βιβής, το πονεμένο βλέμμα της Σωτηρίας, τα πρόσωπα τόσων hitoritana που έχουν πια γονατίσει.

Στο νου μου έρχεται η διαβόητη φράση. Όλοι μαζί τα φάγαμε....

Σταματώ σκασμένη. Θέλω να φωνάξω

"Όχι, οι γεροντοκόρες δεν τα φάγαμε!!!"

(Αφιερωμένο στους ηγέτες της σημερινής Συνόδου Κορυφής)