Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Νύχτα τρόμου (επιστολή αναγνώστριας-hitoritana)

Η Έλλη σε καταλαβαίνει!
(Η παρακάτω ανάρτηση είναι αυτούσια μεταφορά της επιστολής που μου έστειλε η αναγνώστρια-hitoritana Τζοάννα. Το blog είναι ανοιχτό σε επιστολές αναγνωστριών/αναγνωστών-hitoritana, που επιθυμούν να δημοσιεύσουν τις εμπειρίες τους ως γεροντοκόρες. Τις επιστολές μπορείτε να τις αποστέλλετε και ανώνυμα σε περίπτωση που είστε κρυφές γεροντοκόρες. Επίσης από την επόμενη επιστολή που θα δεχτώ, κάθε ιστορία θα σχολιάζεται απο την αδελφική μου φίλη-hitoritana γεροντοκόρη Έλλη στη στήλη της "Η Έλλη σε καταλαβαίνει!". Οπότε, νιώστε ελεύθερες/οι να ζητήσετε τη συμβουλή της Έλλης για ό,τι σας απασχολεί hitoritanes μου. Εδώ είναι ο δικός σας χώρος που κανείς δεν θα κρίνει το ράφι σας! )




Η τσιριχτή φωνή  της θείας Τασούλας ηχεί  βασανιστικά στα αυτιά μου. Έχω κλειδωθεί στο δωμάτιο μου και ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα αντικρύσω  σύσσωμο όλο το Παπαδοπουλέικο. Θα την σκοτώσω τη μάνα μου .. Έχει καλέσει όλο το σόι για να γιορτάσει  την γιορτή της αδερφής μου.. Σπουδάζει στη Κρήτη  η  μικρή  καλοπερνά…. και εγώ εδώ έντρομη ψάχνω στην ντουλάπα μου βρω κάτι  να με αδυνατίσει . Χμμ το πράσινο μάλλον μπλουζάκι να βάλω αυτό που πήρα σε προσφορά  που με κάνει και sexy... όχι όχι αυτό μου κάνει κοιλιά .. το μαύρο τότε καλύτερα που με κόβει κιόλας. Ήταν θεϊκό το τσουρέκι με επικάλυψη κάστανο  και γέμιση σοκολάτας  και τώρα την πληρώνω για άλλη μια φορά. Μπα  νομίζω φταίνε οι συνδυασμοί που κάνω . Ποτέ ξανά μακαρόνια με κρέας., Συγκεντρώσου μωρή βλαμμένη και βρες κάτι να βάλεις φωνάζω στον εαυτό μου δυνατά,  έξω σε περιμένουν οι ύαινες έτοιμες να κατασπαράξουν το λευκό σου κωλαράκι που έχει  πεταχτεί και δεν χωράει σε κανένα τζινάκι πλέον..
ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΑΑ ΕΛΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥΥΥΥ  κράζει η θεία Φρόσω για να βγω .
Μου ρχετε να βγω να την πνίξω . Τόσες μάχες έχω δώσει για να το κάνω Τζοάννα .
Λοιπόν θα βγω  όπως είμαι  . Γεματούλα, ασχημούλα, μόνη και άνεργη….
Ανοίγω την πόρτα με κατεβασμένο κεφάλι περπατώ σαν μελοθάνατη που πάει να κάτσει στην ηλεκτρική  της καρέκλα . Ψυχραιμία φωνάζω δυνατά τον εαυτό μου θα περάσει……

Δύο χέρια ζεστά, ιδρωμένα   με  βουτάν . Νιώθω τη σκορδίλα να μου ρχεται … Θεε μου τι μπόχα πια αυτή η γυναίκα..
--Βρήκες δουλεία κορίτσι μου?
--Προσπαθώ… ψελίζω
-- Μάλλον δεν προσπαθείς με τον σωστό τρόπο . Εμένα ο Νίκος  μου είναι πλέον executive manager. Πήγα στο γραφείο του και τι να σας λέω , με έκανε να νιώσω  περήφανη. Χαλάλι τα λεφτά που δώσα για να τον σπουδάσω. ( ο Νικολάκης τελείωσε  μια ιδιωτική σχολή και μπήκε με μέσο στο Δήμο  Κορωπίου στο Πρωτόκολλο)
Βαριέμαι να απαντήσω και γυρνάω στο πιάτο μου που έχω παραγεμίσεi με κεφτεδάκια , τυροπιτάκια και εκλεράκια
-- Βρήκαμε το τέλειο νυφικό πετάγεται η Ελένη .. κουραστήκαμε αλλά άξιζε τον κόπο. Με κοιτάει χαμογελώντας μοιάζει να πανηγυρίζει για την γεροντοκορίαση μου. Η θεία Τασούλα απλώνεται , με έχει στριμώξει σε μία γωνιούλα στον καφέ  καναπέ ροκοκό  της γιαγιάς με την πεταγμένη σούστα..
--Γιαννούλα να προσέχεις κορίτσι μου νομίζω πήρες λίγα κιλάκια τώρα τελευταία και γιατί φοράς μαύρα, πενθούμε κανένα..????
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ
Γυρίζω το κεφάλι μου.. η μάνα μου δαγκώνεται
Πετάγομαι από τον καναπέ, ρίχνω τον καφέ της Φρόσως  με το γόνατο μου που σκοντάφτει στο τραπεζάκι και ορμάω προς την εξώπορτα
Καληνύχτα μουρμουρίζω  με περιμένουν..
Ορμάω στα σκαλιά και κλοτσάω  με όλη  μου τη δύναμη ένα  χαρτόκουτο που φράζει τον δρόμο προς την ελευθερία .
Αναπνέω με όλη μου τη δύναμη . Γεμίζω τα πνευμόνια μου   οξυγόνο
Τα μάτια μου έχουν δακρύσει….

 




(Ευχαιστώ για την επιστολή σου φίλη Τζοάννα. Όποια/όποιος φίλη/φίλος ενδιαφέρεται να στείλει τη δική της/του εμπειρία ή να εκφράσει τους δικούς της/του προβληματισμούς πάνω στη μάστιγα της γεροντοκορίασης ας στείλει ένα mail στο hitoritana@yahoo.gr και θα τα μεταβιβάσω στην Έλλη)

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα! Καταρχήν να σου ευχηθώ καλή αρχή γιατί από ότι βλέπω είναι καινούργιο το μπλογκ! (ΕΛπίζω να είμαι και η πρώτη που σχολιάζει! Είμαι γουρλού εγω! Ελπίζω δηλαδή)
    Κατα δεύτερον μέσα από αυτήν σου την ανάρτηση με έκανες να νιώσω πως είσαι ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος γενικά και δέχεσαι και κάνεις πλάκα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στις παλιές Ελληνικές ταινίες αυτές τις ασπρόμαυρες ακόμα και τις πρώτες έγχρωμες, πολλές φορές, όλη η υπόθεση είχε να κάνει με την αποκατάσταση και του τελευταίου κομπάρσου. Μετά απο μιά συνηθισμένη σε όλους μας επαναλαμβανόμενη ιστορία η κατάληξη πάντα ήταν ο γάμος με 1,2,3,4 ζευγάρια στα σκαλιά της εκκλησίας και την υπηρέτρια να παίρνει τον οδηγό. Τι χαρά τι χαρά. Τα προβλήματα όλα εξαφανίζονταν η εικόνα πάγωνε με τα χαμόγελα ευτυχίας των ηθοποιών να σε κάνουν να νοιώθεις δυστυχισμένος, άτυχος, μόνος, και όπως λέει η φίλη μας hitoritanos - a. Γνωρίζω πολλούς hitoritanous μπορεί να είμαι κι εγώ.Άλλοι μόνοι τους, άλλοι μπορεί να ζούν με hitoritanes και να έχουν κάνει hitoritanakia. Γνωρίζω μερικούς που δεν είναι hitoritanoi μπορεί να είμαι κι εγώ. Κάνουν παρέα με διάφορους περνούν καλά, ζούν ρουφάνε αέρα αναπνέουν,κάθονται ανέμελοι σ'ένα παγκάκι απολαμβάνοντας τον πρωινό ανοιξιάτικο ήλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @bluethinker

    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όντως η προσπάθειά μου είναι καινούρια και το επιχείρημά μου είναι να βρουν σ'αυτό το blog μια ζεστή γωνιά όλες οι μεγαλοκοπέλες (ή ίσως και μεγαλοάντρες) που ξέμειναν στο ράφι σύμφωνα με τα κελεύσματα της κοινωνίας μας.

    @ Ανώνυμος

    Ανώνυμε βρίσκω εύστοχη μια συγκεκριμένη παρατήρησή σου. Πως υπάρχουν hitoritanoi ακόμα και παντρεμένοι με παιδιά. Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ και με αυτούς.

    Όσο για τις παλιές ελληνικές ταινίες, σίγουρα διογκωτικές καρικατούρες προς τέρψη των θεατών μιας γαμο-κεντρικής κοινωνίας, ωστόσο με κάνουν να αναπολώ, μια εποχή που είτε με τα γραφεία συνοικεσίων είτε με τις έξυπνες παρεμβάσεις μιας αμερικανίδας θείας και μερικών κανατιών, οι πρωταγωνίστριες στο τέλος αποκαθίστανται. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα! Χτες μου συνέβη το εξής περιστατικό...
    Το σπίτι μου είναι πάνω στο δρόμο, και ακριβώς στο δρόμο είναι και τα παράθυρά μου.. Χτες παίζανε κάτι παιδάκια στη γειτονιά και χαλούσαν τον κόσμο, ακριβώς μπροστά στο παράθυρό μου.. πέρα από τις φωνές που είχαν ξεσηκωθεί τα νεύρα μου, είχαν και μια μπάλα και έτρεμα μην πέσει πάνω στα παράθυρα και μου κάνει ζημιά... Έλεγα ψυχραιμία, κι εσύ ήσουν παιδάκι κάποτε αλλά όσο περνούσε η ώρα τόσο εκνευριζόμουν και περισσότερο... Άρχισα να σκέφτομαι, δεν έκανα δικά μου παιδιά και δεν καταλαβαίνω. Τουλάχιστον έχω την ησυχία μου και δεν έχω κάθε τρεις και λίγο, μαμά πεινάω, μαμά θέλω ποδήλατο, μαμά έκανα κακά, έλα να με σκουπίσεις... Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι οι γειτόνισσες κάνουν παιδιά και τα έχω εγώ πάνω από το κεφάλι μου και άρχισα να εκνευρίζομαι με τις γειτόνισσες... και τότε μια μικρή φωνούλα πολύ πολύ ενοχλητική μίλησε μέσα μου... "έχεις αρχίσει μήπως και γεροντοκορίζεις??"
    Πανικοβλήθηκα... αμέσως άνοιξα τον υπολογιστή ψάχνοντας τι εστί γεροντοκόρη, και από ποια ηλικία και μετά θεωρείσαι γεροντοκόρη... και έπεσα εδώ.
    Με πολύ ενδιαφέρον διάβασα τα όσα έχουν γραφτεί και στα περισσότερα βρήκα κομμάτια του εαυτού μου μέσα..
    Δεν θέλω να βάλω αυτό το ταμπελάκι. Ίσως το φοβάμαι...
    Το Σάββατο που μας πέρασε πήγα σ'ένα γάμο και από μια παρέα άκουσα το εξής "ακόμα να παντρευτείς εσύ?"
    Εκεί πραγματικά μου ήρθε να βάλω τα κλάμματα... Με τον πόνο μου παίζετε?
    Ναι ακόμη δεν έχω παντρευτεί, δεν έχω καν σχέση εδώ και πολύ καιρό.
    Είμαι 35 και δεν θέλω να είμαι μόνη μου. Ακόμη ελπίζω ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο μου μισό. Δεν ήμουν τυχερή στο θέμα των σχέσεων όμως δεν μπορώ να παραιτηθώ τόσο εύκολα και να βάλω το ταμπελάκι....
    Τουλάχιστον έχω τα κότσια να μείνω μόνη και δεν συμβιβάζομαι να κάνω μια σχέση ή ένα γάμο με τον πρώτο που θα μου τύχει, εάν δεν είμαι απόλυτα ευτυχισμένη κοντά του. Δεν ζητάω πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον θέλω να ερωτευτώ και να είναι αμοιβαίο.
    Και κακά τα ψέμματα, δεν ερωτευόμαστε κάθε μέρα, κι άν ερωτευτούμε δεν πέφτουμε πάντα στον κατάλληλο άνθρωπο!
    Έχω δει σχέσεις συμβιβασμού και ξέρω ότι είναι πολύ χειρότερο να είσαι σε μία σχέση και να νιώθεις μόνος από το να είσαι μόνος εντελώς.
    Dum Spiro Spero λοιπόν, και αυτό θα είναι και το όνομά μου εδώ
    μέχρι να παραδεχτώ ή να παρετηθώ.
    Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για την παρέα που μου κάνετε, γιατί η μοναξιά θέλει παρέα!!!

    Dum Spiro Spero

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ανέβηκαν το ράφι