To μυστικό της επιτυχίας



Τις προάλλες ήμουν σε μία επίδειξη τάπερ στο σπίτι της Καίτης. Αφού θάψαμε τους πάντες και τα πάντα,  και  καταβροχθίσαμε ότι φαγώσιμο υπήρχε στο σπίτι της,  αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τα εφηβικά μας χρόνια και το πως ήμασταν στο σχολείο μικρές μαθήτριες. Η  Σωτηρία θυμήθηκε ότι καθόταν μόνη της στο  πρώτο θρανίο καθώς στα τελευταία καθόταν οι πιο δημοφιλείς κοπέλες που θελαν να κάνουν φασαρία και να ναι μακριά από την έδρα του καθηγητή. Στα διαλείμματα συνήθως ήταν μόνη της καθώς τα υπόλοιπα κορίτσια την απέφευγαν , ενώ τα αγόρια την πειράζανε για τα λίγα παραπάνω κιλάκια της   και τα πατομπούκαλα που φορούσε.. Στο σχολικό χορό κανένα αγόρι δεν χόρεψε μαζί της παρά μονάχα ο Παναγιωτάκης ο ξάδερφος της που πηγαίνανε στην ίδια τάξη και τον περνούσε μισό κεφάλι. Στην πενταήμερη πέρασε χάλια θυμάται και κλαίει με λυγμούς , καμιά δεν ήθελε να μείνει στο δωμάτιο μαζί της και αναγκάστηκε να μείνει  με τη κα Τσομπανάκη  τη «Θρησκευτικούρα» που τους συνόδευε και της διάβαζε κάθε βράδυ παραγράφους από το απολυτίκιο της Κασσιανής.

Η Καίτη  βουρκώνει και  θυμάται πως και εκείνη δεν την καλούσαν στα φοιτητικά πάρτυ και ποτέ δεν την φλέρταραν τα αγόρια ενώ πάντα τα καλοκαίρια ζήλευε τα ζευγαράκια στην παραλία που φιλιόταν ενώ εκείνη έβαζε αντηλιακό  στη κοκκινισμένη από τον ήλιο πλάτη της  μητέρα της . Όταν βγαίνει νιώθει να την κοιτάνε όλοι επειδή είναι και πάλι μόνη της , ενώ στο ΙΚΕΑ στο διάδρομο με τα κρεβάτια έβαλε τα κλάματα  όταν ένα  ερωτευμένο ζευγαράκι διάλεγε το νυφικό του κρεβάτι.

Η Μαρίνα εξομολογείται  πως  στη δουλειά   δεν της δίνουν σημασία, δεν την κάλεσαν στο πάρτυ που έκανε ο νέος  manager ενώ για προαγωγή ούτε λόγος φυσικά…

Η κουβέντα βάρυνε και οι τέσσερις φιλενάδες  μείναμε να κοιτάμε το μωσαϊκό πάτωμα  με την κόκκινη  φλοκάτη που χε γεμίσει  ψίχουλα από το κέικ πορτοκάλι που είχαμε τσακίσει νωρίτερα.

Κρατώντας τα νέα μου τάπερ σε μία πλαστική σακούλα  σούπερ μάρκετ περπατούσα και μιλούσα δυνατά στον εαυτό μου.

Μα τι συμβαίνει τελικά?  Όλες μας είμαστε αποτυχημένες? Πως τα καταφέρνουν τελικά κάποια άτομα και είναι όμορφα, δημοφιλή, πλούσια, πετυχημένα,  καταφέρνουν και ξεχωρίζουν από την εφηβεία? Είναι θέμα τύχης, δώρο Θεού?  Τι λάθος κάναμε εμείς και δεν ξεχωρίσαμε? Γιατί είμαστε στο περιθώριο?   Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας και τι είναι  επιτυχία τελικά? Με τις σκέψεις αυτές να με βαραίνουν έκατσα σε ένα παγκάκι μόνη μου.

Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή μου δεν κατάφερα και πολλά. Εντάξει ποτέ δεν ήμουν η «βασίλισσα» του παραμυθιού…. Ποτέ δεν είχα τα φλερτ, τις «επιτυχίες» στη δουλεία, δεν ένιωσα τον έρωτα , δεν άκουσα το σ΄ αγαπώ. Και τώρα είμαι εδώ στο παγκάκι, μόνη χωρίς σχέση να πηγαίνω σε επίδειξη τάπερ με τις βουλιμικές μου φίλες που τσακώνονται για το ποια θα πάρει το τελευταίο κομμάτι της πορτοκαλόπιτας .

Και λοιπόν ?? Ναι είμαι μόνη στο ράφι. Όμως είμαι με τις φίλες μου και περνάμε καλά  ακόμη και χωρίς σχέση , ακόμη και σε επιδείξεις τάπερ....Ξέρω πως με νοιάζονται και με αγαπούν για αυτό που είμαι, και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό , αυτό είναι ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Επιτυχία είναι να δίνεις αλλά και να παίρνεις αγάπη. Να νοιάζεσαι ,και να βοηθάς.. έτσι χωρίς λόγο , χωρίς κέρδος …

 Και ναι είμαστε και εμείς  «πετυχημένες » και περνάμε καλά και μόνες μας και δεν ντρεπόμαστε που καθόμαστε μόνες μας στα παγκάκια , γιατί είμαστε ΗΙΤΟRITANA και δεν έχουμε ανάγκη ΚΑΝΕΝΑΝ.