Μάμμα εν με παίρνει άνθρωπος! Τζιά τί θες να κάμω;

Από μικρές στην πίεση. Φτάνει πιά!

Με αφορμή τις συμβουλές της φίλης (θεάς) γεροντοκόρης Έλλης στην προηγούμενη ανάρτηση προς την αναγνώστριά μας, αλλά και από μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με νεαρά Κυπρία hitoritana σκεφτόμουν σήμερα έντονα την αφόρητη πίεση που δεχόμαστε από την οικογένειά μας εμείς οι γεροντοκόρες.

Η εν λόγω Κυπρία λοιπόν ήταν καλεσμένη με την οικογένειά της σε γάμο και παράλληλη βάφτιση (2 δεινά σε ένα) μιας πρώην κολλητής της. Μου ανέφερε πως από τη μέρα που δέχτηκε το προσκλητήριο το σπίτι τους και ειδικά η μάνα της βυθίστηκαν στο πενθος.

Από τη μία η ίδια ξαναθυμήθηκε το φόβο με τον οποίο είχε παλέψει για να συμφιλιωθεί. Τον τελευταίο μήνα είχε κάπως ηρεμήσει με το θέμα του  γάμου και είχε καταφέρει να ξεχαστεί βγαίνοντας με τους φίλους μπακούρια της, κάνοντας κάποιες περιστασιακές ξεπέτες και δουλεύοντας 10ωρα. Αλλά, από τη στιγμή που άνοιξε το προσκλητήριο της πρώην κολλητής της και συμμαθήτριάς της, όλος ο υπόγειος πανικός ξύπνησε. Άλλη μια κολλητή, έστω και πρώην, παντρεύεται. Τώρα κάθε φορά που θα κοιτάει τη σχολική φωτογραφία θα βλέπει στο πρόσωπο της κολλητής της άλλη μια νυφούλα που θα της χαμογελάει ειρωνικά.

Οι φοβίες όμως αυτές δεν ήταν τίποτα μπροστά στο πραγματικό μοιρολόι που ζούσε σπίτι από την χαροκαμμένη μάνα της. Απ'την ώρα που ανοίχτηκε ο φάκελος το στόμα της μάνας της σαν να στράβωσε, το βλέμμα της σαν να γινε πιο λοξό. Από κείνη τη στιγμή μέχρι τη μέρα του γάμου, η μάνα της ξέσπαγε σε κλάμματα χωρίς λόγο, μουρμούριζε την ώρα που καθάριζε πατάτες, βογκούσε κάθε βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι με τις εικόνες, έσερνε τα πόδια της σαν σκιά του εαυτού της.

Παρόλα αυτά η άμεση σύγκρουση δεν έγινε. Το μόνο που ξεστόμισε η μάνα όταν ανοίξαν τον φάκελο ήταν ένα "πάει κι η Λεμονιά, την έκαμε την τύχη της".

Η υπόκωφη ένταση έφτασε σε κλιμάκωση τη μέρα του γάμου και όλα δείχναν πως θα κορυφωνόταν από στιγμή σε στιγμή. Κι ενώ μάνα και hitoritana δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα επί του θέματος, η φίλη μου ένιωθε να σφίγγεται από μια θηλειά συσσωρευμένης πίεσης που λίγο ακόμα να σφιγγόταν θα την έπνιγε.

Κατά την διάρκεια του μυστηρίου, η φίλη μου κοίταζε τη μάνα της. Είχε ένα θλιβερό ύφος, μιας γερόντισσας που κοίταζε ευθεία, και υπομονετικά υφίστατο το μαρτύριο του γάμου άλλης μιας φίλης της γεροντοκόρης κόρης της. Η φίλη μου κόντεψε να βάλει τα κλάμματα εν μέσω του γάμου, ένας κόμπος από στενοχώρια αλλά και θυμό για την μάνα της.

Κάπου έπρεπε να ξεσπάσει, κάπως έπρεπε να καταπιεί τον κόμπο της.

Ξύπνα hitoritana! Πάρε το δικό σου milkshake!

Την ώρα λοιπόν που στοιχηθήκαν για να ευχηθούν στο νεόνυμφο ζεύγος παρατήρησε το χαιρέκακο χαμόγελο στο μακιγιαρισμένο σαν λατέρνα πρόσωπο της πρώην κολλητής της και νυν συζύγου μετά τιμών. Την κοίταζε σαν να της έλεγε πως τώρα πια ήταν μια ανώτερή της. Ανήκε σε άλλη τάξη. Η φίλη μου ηφαίστειο.

Φτάνει η ώρα που χαιρετάει η μάνα της. "Να ζήσετε Λεμονιά μου". Και η νύφη με τον στόμφο εκατό καρδιναλλίων ανταπαντά "Να σαι καλά κυρά Μέλπω μου...και στης κορούλας σου". Η μάνα γύρισε και κοίταξε την κόρη της.

Η φίλη μου αντίκρυσε στο βλέμμα της την απόλυτη απελπισία, έναν συνδυασμό παραίτησης, απελπισίας και απογοήτευσης για μια ολόκληρη ζωή. Και δίπλα το νικητήριο, θριαμβευτικό, πανηγυρτζίδικο, εκδικητικό χαμόγελο της νύφης-πρώην κολλητής. Αυτό ήταν. Με μιας παράτησε τις χαιρετούρες και φώναξε στη μάνα της: "Μάμμα εν με παίρνει άνθρωπος! Τζιά τί θες να κάμω!" και αναλύθηκε σε γοερά κλάμματα τρέχοντας προς την έξοδο.

Μου πε πως δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω, αλλά φαντάζεται πόσο θα είχαν αποσβολωθεί όλοι οι καλεσμένοι που περίμεναν στην ουρά , πόση ντροπή πρέπει να ένιωσαν οι γονείς της. Η μάνα της το βράδυ δεν είπε τίποτα. Το γεγονός δεν ξανασυζητήθηκε ποτέ, σαν να μην είχε συμβεί.

Αλλά η φίλη μου ορκίζεται πως απο κείνη τη μέρα αισθάνεται πιο ελεύθερη. Πιο δυνατή.

Έγω πιστεύω πως η φίλη μου εκείνη τη μέρα μεταμορφώθηκε από μια απλή γεροντοκόρη σε μια περήφανη Hitoritana!

Αντιδράστε φίλες μου! Υπερασπιστείτε την γεροντοκορίασή σας! Φτάνουν πια οι κρίσεις πανικού και τα άγχη. Ξεσπάστε γιατί η ζωή είναι μικρή! Κι αφήστε τις πρώην κολλητές να παντρεύονται! Η μόνη τους χαρά συνήθως εξαντλείται σ'αυτό το δήθεν ευτυχισμένο χαμόγελο την ώρα της χαιρετούρας. Εκεί αρχίζει και τελιώνει η ζωή τους, γι 'αυτό και στήνουν τέτοιο πανηγύρι!

Εμείς όμως έχουμε μια ολόκληρη ζωή μπροστά μας. Είμαστε πιο ευτυχισμένες. Είμαστε Hitoritana!