Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε. Πάντα στη ζωή μου είχα συγκεκριμένους στόχους, ένα πλάνο, κάποιο “project” που έπρεπε να τρέξω. Όταν τελείωνε αυτό έθετα κάτι άλλο και ξανά κάτι άλλο χωρίς να έχει κάποιο τέλος σε όλο αυτό.
Αυτό ήταν ένα παιχνίδι για μένα, που με κρατούσε σε εγρήγορση και έμοιαζε να είναι ένα κυνήγι της ευτυχίας.
Εδώ και λίγο καιρό, αισθάνομαι ότι έχω μπει στον αυτόματο πιλότο χωρίς να υπάρχει κάποιο πλάνο. Στις μέρες μας βέβαια ο αγώνας για τα απαραίτητα μοιάζει να είναι το σημαντικότερο και αυτό υποχρεωτικά σε τραβάει σε μια καθημερινότητα που είναι κουραστική και μίζερη.
Όλη αυτή η μιζέρια βέβαια θα μπορούσε να ισορροπήσει με μια καλή προσωπική ζωή, αλλά και εκεί μοιάζει να μη ξέρω τι θέλω. Από τη μια θέλω σχέση και από την άλλη θέλω να δοκιμάσω αλλά και να χορτάσω πράγματα που δεν «γεύτηκα» ποτέ.
Ο έρωτας μας δίνει φτερά, μας δίνει δύναμη να αντέχουμε.
Ουφ, κάποια πράγματα τελικά είναι τόσο δύσκολα για μένα που μοιάζουν ανυπέρβλητα και δεν ξέρω αν ποτέ τα καταφέρω.
Προσπαθώ όμως όσο και όπως πρέπει ή απλά τα πασαλείβω χωρίς να επικεντρώνομαι στην ουσία;
Ξέρω τι θέλω και πώς να το τρέξω;
Τις απαντήσεις αυτές πρέπει να τις ψάξω μέσα μου και επιτέλους να σταματήσω να λέω ψέματα στον εαυτό μου και στους γύρω μου.
Ειλικρίνεια και τόλμη πόσο δύσκολο πράγμα τελικά!
Το τοπίο είναι θολό και αυτή η ομίχλη με τρελαίνει… Αυτή η ομίχλη στο Λονδίνο με τρελαίνει.
