H Έλλη σε καταλαβαίνει...

Για άλλη μια εβδομάδα η Έλλη είναι εδώ για να απαντήσει στα mail σας. Δύο αναγνώστριες του blog, με παρόμοια θέματα, έστειλαν επιστολές τις οποίες και δημοσιεύω, κατόπιν άδειάς τους φυσικά.

Επιστολή 1η

Αγαπητή Έλλη,

Έχω δεσμό με ένα παιδί εδώ και έξι μήνες. Μ αρέσει πολύ εμφανισιακά, είναι καλό παιδί, αλλά δυστυχώς δεν περνάω καλά μαζί του στο σεξ. Μοιάζει να κάνει τα πάντα με λάθος τρόπο, και δυστυχώς  δεν με ικανοποιεί ποτέ. Είναι πολύ τρυφερός και με φιλάει συνέχεια. Εμένα μ’ αρέσει το παθιασμένο σεξ, ίσως και το λίγο βρώμικο… Προσπαθώ να του δείξω με κάποιο τρόπο πώς μ΄ αρέσει να γίνεται η «δουλειά», αλλά δυστυχώς δεν παίρνει χαμπάρι. Τί του βάζω ταινίες πορνό, τί προσπαθώ να τον κατευθύνω, ο τύπος είναι εντελώς χάπατο. Μου έχει σπάσει τα νεύρα. Διστάζω να του μιλήσω ξεκάθαρα μήπως με περάσει για  πουτανάκι αλλά ειλικρινά έχω φτάσει στα όρια μου.. Τι με συμβουλεύεις να κάνω?

Αγαπητή φίλη,

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς να σε συμβουλέψω. Θα μπορούσες να αφήσεις κάποια λίγο πιο έντονα υπονοούμενα. Ίσως πάλι να φορέσεις κάποιο αποκαλυπτικό  εσώρουχο, ή ακόμη και κάποιο αξεσουάρ. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο στόχος κάθε γυναίκας είναι να παντρευτεί. Οπότε θα σε συμβούλευα να μην κάνεις τίποτα στην παρούσα φάση και απλά να περιμένεις. Οι άνδρες θέλουν την γυναίκα τους «παρθένα» και τα πρόστυχα τα κάνουν μόνο με τις γκόμενες. Εσύ σε ποια κατηγορία θέλεις να είσαι?

Της γκόμενας ή της συζύγου?

Επιστολή 2η

Έλλη μου,

Ζω ένα δράμα… Γνώρισα τον Π. πριν τέσσερις μήνες. Μετά από όλο αυτό το διάστημα προσμονής επιτέλους προχωρήσαμε. Κατά τη διάρκεια του σεξ επέμενε να κλείσουμε τα φώτα και να είμαστε στο σκοτάδι, κάτι που εμένα με ενόχλησε πάρα πολύ γιατί μ ΄ αρέσει να βλέπω τον άλλον κατά την «πράξη». Μόλις τελείωσε αμέσως ντύθηκε με κλειστά τα φώτα. Εντωμεταξύ αν και δεν είχα πολλούς ερωτικούς συντρόφους μέχρι τώρα, μπορώ να καταλάβω κάπως το μέγεθος του άλλου. Ο τρόπος που έγινε το σεξ μ’ άφησε ανικανοποίητη.

Καλέ πότε μπήκε πότε βγήκε ούτε που το κατάλαβα!!!

 Ο Π. έτρεξε στο μπάνιο να πάει να πλυθεί, και δεν άντεξα έτρεξα πίσω του δήθεν για να πλυθούμε μαζί. Και μόνο που το σκέφτομαι Έλλη μου ταράζομαι.. Το μόριο του γαριδάκι, φίφα, το πιο μικρό που έχω δει ποτέ μου. Είπαμε ότι το μέγεθος δεν μετράει αλλά όχι και σ΄ αυτό το σημείο.. Όταν το είδα δεν είπα τίποτα αλλά μάλλον  κατάλαβε το πόσο απογοητεύτηκα.. Είμαι σε απόγνωση βοήθησε με ..

Κορίτσι μου όμορφο, νομίζω ότι υπερβάλεις. Βέβαια κάποια πράγματα είναι και υποκειμενικά..Δεν θα ξεχάσω την ξαδέρφη μου που έλεγε πως ήταν το μεγάλο της παράπονο από τον άνδρα της. Για να μην καταλάβουν τίποτα οι φίλες της, γέμιζε με βαμβάκι το μαγιό του άνδρα της για να φαίνεται προικισμένος όταν έβγαινε στην παραλία. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι για κάποιες γυναίκες παίζει ρόλο, ενώ κάποιες άλλες τις αφήνει αδιάφορες. Άλλωστε μετράει και ο τρόπος, όχι μόνο το μέγεθος..

Φίλες\οι, αν έχετε κάποιο πρόβλημα που σας απασχολεί μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου   στέλνοντας την  επιστολή σας στο  hitoritana@yahoo.gr  . «Η Έλλη σας καταλαβαίνει» και μέσα από την πολύχρονη εμπειρία της στις ανθρώπινες σχέσεις θα σας συμβουλέψει άμεσα και υπεύθυνα.

J'accuse!

Είμαι χαρούμενη γιατί επιτέλους έπεσα κάτω από τα 80 κιλά! :)

Παρ'όλα αυτά,

ΚΑΤΗΓΟΡΩ:

• Την κοπέλα που περίμενε δίπλα μου στη στάση του τρόλευ. Μετά από 20 λεπτά αναμονής σκέφτηκα να της πιάσω κουβέντα για να σιχτιρίσουμε μαζί το σύστημα, όταν πέρασε το τεκνό με την μηχανή και την πήρε!
• Το ζευγάρι που καθόταν απέναντί μου στο μετρό. Πιασμένοι χέρι-χέρι σκάγαν φιλιά και χαμογελούσαν, ενώ εγώ έκανα πως στέλνω μανιωδώς μηνύματα στο κινητό!
• Τον μεσήλικα που είχε αγκαλιάσει την γυναίκα του στο σινεμά, ενώ εκείνη τον τάιζε ποπ κορν και εγώ προσπαθούσα να κατανοήσω το υπαρξιακό άγχος του πρωταγωνιστή!
• Την φίλη που παίρνει να μου απαριθμήσει τα καλοκαιρινά σχέδιά της με το αμόρε. Και θα με ξαναθυμηθεί όταν θα θέλει να μου δείξει τις φωτογραφίες της!
• Tην ξαδέρφη που με παίρνει να μου κλαφτεί γιατί φοβάται μήπως ο γκόμενος δεν την αγαπά όσο αυτή!
• Το κράτος που θέλει να παντρευτώ για να μου σκάσει ένα στεγαστικό!
• Την μάνα, γιαγιά, δασκάλα, καθηγήτρια, θεία που με μεγάλωσαν με ένα άγχος: Πότε θα τους μοιάσω στην δυστυχία τους!
• Την Μαρία Δαμανάκη!

Δεν κατηγορώ τον Ντίνο Χριστιανόπουλο:

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

Oύτε γάτα ούτε ζημιά...

 

Η καημένη η Νίκη έκλαιγε με αναφιλητά.

- Τον έπιασα επ’ αυτοφώρω …

Μετά βίας μπορούσα να διακρίνω τι έλεγε μέσα από τα κλάματα της. Η Νίκη είναι οικογενειακή φίλη και είναι δεκαπέντε  χρόνια παντρεμένη με τον σύζυγο της. Η φίλη της η Αντωνία τον είδε να σαλιαρίζει  με την φιλεναδίτσα του σε κεντρικό  καφέ. «Οι υπερωρίες» που το αφεντικό του τον υποχρέωνε δήθεν να κάνει δεν ήταν παρά μια εικοσάχρονη ξανθούλα. Η Αντωνία μασούσε τα λόγια της.

- Ε δεν πρόσεξα βρε Νίκη μου,  μου φάνηκε συμπαθητικούλα. Όχι, όχι, είσαι πολύ καλύτερη της δεν το συζητώ, απλά να είναι λίγο πιο νέα. Αλλά είμαι σίγουρη θα «σπάσει» πολύ γρήγορα και αυτό το κοντό φουστανάκι που φορούσε, χάλια, δεν της πήγαινε καθόλου και της έδειχνε θεόστραβα τα πόδια της.

Η δύστυχη Νίκη ένιωθε να γκρεμίζεται το σύμπαν. Ο άνδρας της με μια άλλη γυναίκα, ομορφότερη και κυρίως νεότερη από κείνη. Και τώρα τι θα έκανε?  Δυστυχώς δεν κατάφεραν να αποκτήσουν κάποιο παιδάκι παρά τις προσπάθειες τους. Τώρα είναι στα 48, και τώρα τι?

Να τον παρατήσει?  Είναι χωρίς δουλειά, δεν έχει δικά της χρήματα. Ο σύζυγος της κέρδιζε αρκετά χρήματα, και δεν χρειαζόταν να δουλεύει εκείνη. Πίστευε ότι θα είναι για πάντα μαζί, ότι θα γερνούσαν μαζί. Και από την άλλη να μείνει σε ένα συμβατικό γάμο με έναν άνθρωπο που ουσιαστικά είναι ξένη, που ξέρει ότι ξενοπηδάει?

Το βράδυ στο σπίτι ο Σπυράκος τελικά το παραδέχτηκε αν και στην αρχή έκανε τον ανήξερο.

- Ναι βλεπόμαστε εδώ και λίγο καιρό. Δεν είναι κάτι σοβαρό απλά έχεις αφήσει τον εαυτό σου και εσύ. Θα το σταματήσω..

 Τα μάτια του λέγανε όμως άλλα.. Την κοίταζαν με οίκτο σαν της έλεγαν ότι σε απατώ διότι απλά σε βαρέθηκα, υπάρχουν πολύ καλύτερες σου. Και μετά από αυτήν θα υπάρξει άλλη, και άλλη..

- Δεν βαριέσαι κόρη μου, οι άντρες έτσι είναι. Πολυγαμικά ζώα. Τους αρέσει να γεύονται από δω και από κει αλλά πάλι στη γυναικούλα τους γυρνάν. Μη δίνεις σημασία σε τέτοια μικροπταίσματα, εμένα ο μακαρίτης ο πατέρας σου με είχε τρελάνει στο κέρατο, όμως εγώ εκεί βράχος. Και μείναμε μαζί σαράντα χρόνια..

Τελικά έτσι είναι οι «πετυχημένοι» γάμοι? Κρύβουν ροζ ιστοριούλες που οι πιστές γυναικούλες τους «οφείλουν» να ξεχνούν?

Οι πιστές γυναικούλες μήπως μένουν επειδή απλά δεν μπορούν να φύγουν? Ή μήπως ο φόβος της μοναξιάς είναι τόσο μεγάλος που προτιμάνε να μένουν σε ένα συμβατικό γάμο?

- Ποιος θα με κοιτάξει στα 48 ? Πως θα ξαναφτιάξω τη ζωή μου, και αν όντως το μετάνιωσε? Νομίζω πρέπει να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία..

Οι φίλοι της είμαστε μοιρασμένοι. Εγώ προσωπικά πάντα πίστευα στις ξεκάθαρες λύσεις. Καλύτερα να είμαι μόνη μου στο ράφι μου παρά μόνη μου σε μία συμβατική σχέση ή ακόμη χειρότερα σε ένα συμβατικό γάμο. Η μοναξιά πλέον δεν με φοβίζει, έχει γίνει η καλύτερη μου φίλη. Από την άλλη όμως ποτέ δεν είχα και σχέση. Δεν ξέρω πως θα λειτουργούσα στην περίπτωση που ήμουν στη θέση της. Είναι και η δύναμη της συνήθειας, που δεν σ’ αφήνει να αλλάξεις τη ζωή σου. Και από την άλλη πως να είσαι πιστός σε ένα άτομο για όλη σου την ζωή? Είναι δυνατόν να σε ελκύει ερωτικά ένα άτομο για πάντα όταν υπάρχουν τόσοι πειρασμοί γύρω μας?

Και πως να ανεχτώ ένα άτομο όταν ξέρω ότι κοιμάται με άλλη..

 Φαντάζομαι υπάρχουν πολλές γυναίκες στη θέση της Νίκης σε αντίστοιχα διλλήματα που ζουν σε γάμους βιτρίνα, και έχουν τον σύζυγο για συνοδό στα οικογενειακά τραπέζια κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.

Τελικά η Νίκη τον συγχώρεσε τον αντρούλη της, που της έκανε δώρο και ένα ακριβό ρολόι για να το φοράει η γυναικούλα του και να τον σκέφτεται. Όλα μέλι γάλα πλέον. Η φίλη μας δούλα και κυρά στη τριώροφη  μεζονέτα, ο Σπυράκος στις « υπερωρίες» του και η  όμορφη οικογενειακή ζωή συνεχίζεται……

Η Έλλη σε καταλαβαίνει

Αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, θα με συγχωρέσετε που δεν θα απαντήσω σε κάποια από τα πολλά μέιλ σας αυτή την εβδομάδα. Επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σας διηγηθώ μια προσωπική μου ιστορία που συνδέεται με την τελευταία επιστολή της φίλης μας που της είχαν κάνει μάγια, προκειμένου να πείσω κάποιους που σχολίασαν με σκωπτική διάθεση. Οφείλω να σας προειδοποιήσω πως η ιστορία είναι πολύ σκληρή και ακόμα και σήμερα μου είναι δύσκολο να μιλάω γι'αυτήν. Την αιτία όλης της δυστυχίας μου!

Η ιστορία συνέβη πρίν κάποια χρόνια, όταν ήμουν ακόμα άβγαλτη παιδούλα 17 χρονών.

Είχαμε πάει με τους γονείς μου, όπως κάθε χρόνο το Πάσχα, στο χωριό του πατέρα μου. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι και με την μητέρα μου είχαμε επισκεφτεί το σπίτι οικογενειακής φίλης για να τη συγχαρούμε για τον πρόσφατο γάμο της μονάκριβής της κόρης, της Φιλάνθης. Η επίσκεψή μας συνέπεσε με την επίσκεψη μιας συμπεθέρας της νύφης. Αφού συγχαρήκαμε νύφη και μάνα για την επιτυχία, πήγαμε ολες μαζί στην νυφική κρεβατοκάμαρα για να ασημώσουμε το κρεβάτι και να ευχηθούμε. Όταν τέλειωσε το ασήμωμα, οι υπόλοιποι επέστρεψαν στη σάλα και μείναμε στην κρεβατοκάμαρα εγώ, που δεν χόρταινα να θαυμάζω τη νυφική καριόλα, και η συμπεθέρα που έμεινε για να πει κάποια ευχητήρια για γρήγορους απογόνους.

Εκεί λοιπόν που εγώ ονειροπολούσα φανταζόμενη την δική μου καριόλα, άκουσα την γραία να ψιθυρίζει "του μαγκούφη τα ποδάρια / στου γαμπρού τα μαξιλάρια", ραντίζοντας ταυτόχρονα το νυφοκρέβατο με ένα μπουκαλάκι. Τρελάθηκα, την κοίταξα αποσβολωμένη. Η συμπεθέρα μου ριξε ένα δηλητηριώδες βλέμμα που με κόλλησε στον τοίχο και συνέχισε "και στης νύφης τα προικιά / του διαβόλου τα σκατά!". Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια μου. Ήθελα να ουρλιάξω, μα δεν μπορούσα.

Τελικά βρήκα τη δύναμη και φώναξα "Καλέ, αυτή μάγια σας κάνει! Τρεχάτε". Έγινε το σώσε. Μπαίνει μέσα η μάνα της νύφης και αρπάζει την συμπεθέρα από τα μαλλιά. Εγώ με το που είδα τη μάνα μου έτρεξα και έπεσα στην αγκαλιά της, κλαίγοντας με αναφιλητά. Η γραία προσπαθούσε να αντισταθεί ενώ η νυφομάνα μαζί με την Φιλάνθη την διώχναν κλωτσηδόν. Λίγο πριν φτάσει στο κατώφλι, η γραία γύρισε, με κοίταξε και φώναξε με συριχτή στριγγλιά "Τσούχτρα Έλλη / Γαμπρός να μη σε θέλει". Δεν πίστευα στα αυτιά μου, η συμπεθέρα με είχε καταραστεί! Το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν η μάνα μου που ανταπάντησε "η κατάρα είναι γαιδάρα / και γυρνά στο νοικοκύρη", και κάπου εκεί, ανάμέσα στην καταιγίδα από κατάρες και αντικατάρες, λιγοθύμισα στην αγκαλιά της μάνας μου.

Το ίδιο απόγευμα φύγαμε άρον άρον για Αθήνα. Σ'όλο το ταξίδι δεν μπορούσα να σταματήσω τους λυγμούς μου, ενώ η μανούλα μου με σταύρωνε και με ξεμάτιαζε. Είχε συμβεί το απίστευτο. Με είχαν καταραστεί. Ένιωθα τον κόσμο να λυγίζει κάτω από τα πόδια μου! Η ζωή μου είχε τελειώσει!

Την Δευτέρα η μάνα μου με βούτηξε και με έτρεξε στο Κερατσίνι, όπου τον καιρό εκείνο κατοικούσε η γρια-Τανάγρα που ήταν από το Αγρίνιο και όπως είναι γνωστό οι Αγρινιώτισσες είναι οι καλύτερες για να σου λύσουν μάγια. "Αν φας κατάρα Γιαννιώτισσα/φώναξε μια Αγρινιώτισσα - Αν σε δέσει Πρεβεζάνα/πάρε φτυάρι και τσουγκράνα". (και όντως μέχρι σήμερα δεν ξέρω καμία που να διατείνεται πως έλυσε κατάρα Πρεβεζάνας).

Η γριά-Τανάγρα με κράτησε 3 ώρες, ραντίζοντας με, λέγοντας ό,τι ξόρκι ήξερε και δίνοντας μου να πιώ δύο λίτρα αγιασμού του Αγίου Κυπριανού. Όταν έφυγα ένιωθα ήδη σαν να είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου και άρχισα πάλι να ελπίζω πως η ζωή μου δεν είχε τελειώσει έτσι άδοξα και δεν ήμουν πια άδικα καταδικασμένη σε αγαμία!

Η συμφορά μου όμως δεν έχει τελειωμό. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, ενώ παραθερίζαμε με τους γονείς μου στο Φάληρο, έσκασε η κεραμίδα. Η γρια-Τανάγρα συνελήφθη από την αστυνομία. Ακόμα θυμάμαι το άρθρο της εφημερίδας που μας διάβασε με τρεμάμεμνη φωνή ο πατέρας μου "Συνελήφθη προχθές γραία, οικούσα εν δήμω Αμφιάλης, ήτινα παριστάνουσα αθώα εξ Αγρινίου υπερήλικο, προσέλκυε νεαραί κορασίδαι και ανάγκαζε τούτες όπως πίωσιν από τον φίαλόν της, όστις ήτο πλήρης σολομωνικού υγρού, καταδικάζουσα τας αφελείς νεαράς εις αειπάρθενο βίο."

Ποτέ δεν ξεπέρασα το σοκ εκείνης της ημέρας. Ήμουν πια διπλά δεμένη να μην παντρευτώ ποτέ. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που δακτυλογραφώ το κείμενο το χέρι μου τρέμει. Και γνωρίζω πια πως οι κατάρες τους πιάσανε! Η δε δύσμοιρη νιόπαντρη Φιλάνθη, χώρισε μετά από 6 μήνες αφού ο γαμπρός βγήκε σκάρτος.

Φίλες μου ακούστε με και προστετευτείτε! Συμβουλευτείτε μια κοπέλα που καταδικάστηκε να μην χαρεί τον έγγαμο βίο εξαιτίας μιας κατάρας!

(Την ώρα που συνέγραφα την ιστορία μου, έμαθα τα χαρμόσυνα νέα της σχέσης της Βιβής. Καταρχάς, να συγχαρώ κι εγώ με όλη την καρδιά μου το ζεύγος. Αλλά, να προσθέσω στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει πως το σωστό Βιβή μου είναι να μη σου δώσει την τσάντα η άλλη. Ας πρόσεχες να χες κάνει τα κουμάντα σου, όπως κάνουμε όλες μας. Το σωστό να λέγεται. Και πάλι τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια!)

Μόνη στο ράφι?

 

Είμαι στο Da Cappo και πίνω την πλούσια σε θερμίδες σοκολάτα μου. Αν και σπάνια κάθομαι κάπου μόνη μου, σήμερα έχει τέλεια μέρα όποτε αποφάσισα να ξεκουραστώ για λίγο από τα ψώνια μου. Κατέβηκα στο κέντρο για να πάρω δώρο στην μητέρα μου που έχει τα γενέθλια της και με την ευκαιρία να πάρω και κάτι  για μένα μια και έχω καιρό να αγοράσω κάτι, οικονομική κρίση γαρ.

Ξεφυλλίζω βαριεστημένα ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό που άφησε η προηγούμενη κυρία που καθόταν στο διπλανό τραπέζι ενώ στην αγκαλιά μου κρατάω σφιχτά την καινούργια μου κατακόκκινη  τσάντα  όταν χτυπάει το κινητό..

Η Βιβή..

- Κάθεσαι?

-Κάθομαι…. που είσαι?  Που  χάθηκες σε έχω πάρει εκατό τηλέφωνα βλαμμένη…

-Βρήκα γκόμενο.

 Κοντεύω να πέσω από την καρέκλα. Η Βιβή γκόμενο…

-Πες τα όλα ουρλιάζω.

-Αχ είμαι ενθουσιασμένη τι να σου λέω.. Τον γνώρισα πριν τέσσερις μέρες, σε μία κοινή παρέα. Είναι  συνάδερφος της Μαρίας, δεν τον ξέρεις. Φαίνεται πολύ καλό παιδί, ενδιαφέρον τύπος, και τόσο sexy..

Οι φλέβες μου χτυπάν στο κεφάλι μου, έχω γουρλώσει τα μάτια μου και κρατώ το κινητό με τα δυο μου χέρια για να μην πέσει κάτω.

-Το κάνατε? ψελλίζω μέσα από τα χείλη μου..

- Τέσσερις φορές και ήθελε και άλλο αλλά δεν τον άφησα, είναι θεός στο κρεβάτι σου λέω..

Αυτό ήταν κοντεύω να λιποθυμήσω, κρατιέμαι από την διπλανή καρέκλα για να μη σωριαστώ.

-Αγάπη μου, χαίρομαι τόσο για σένα, που επιτέλους βρήκες κάτι.

-Και εγώ δεν το πιστεύω, μετά από τόσο καιρό επιτέλους τα κατάφερα. Μάλλον βρήκα σχέση ..

Πρέπει να κλείσω τώρα, τρέχω κομμωτήριο να γίνω κούκλα, το βράδυ θα βγω μαζί του μιλάμε..

Κλείνω το τηλέφωνο και το κοιτάζω σαν χαμένη. Η διπλανή κυρία με κοιτάζει απορημένη. Το κακόμοιρο το κορίτσι θα σκέπτεται, κάτι τρομερό θα άκουσε.

Δεν ξέρω τι νιώθω. Είναι χαρά ή ζήλια που δεν είμαι στη θέση της?

 Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολύ καιρό είμαστε μόνες, και το είχαμε συνηθίσει  το ρημαδοράφι. Η Βιβή γκόμενο.. Δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμη. Και ακουγόταν τόσο χαρούμενη. Τώρα θα με ξεχάσει? Θα βγαίνουμε μαζί όπως πριν ? Θα είμαι η κολλητή της που μιλούσαμε για τα πάντα ή θα αλλάζει τα ραντεβού μας την τελευταία στιγμή  προφασιζόμενη ότι κάτι της έτυχε?

Μήπως απλά ζηλεύω επειδή δεν είμαι στη θέση της? Είμαι τόσο καιρό μόνη, δεν έχω βγει καν date και φυσικά για sex ούτε λόγος, έχουν περάσει αιώνες.. Θα θελα τόσο να είχα κάποια σχέση και εγώ…

Σηκώνομαι από το τραπέζι ,περπατάω και βυθίζομαι στις σκέψεις μου.

Θεέ μου είμαι μόνη μου χωρίς σχέση , η κολλητή μου έχει βρει γκόμενο και τώρα δεν θα έχω πλέον κανέναν. Πάλι μόνη μου θα είμαι τα Σαββατόβραδα?

Όμως η αγαπημένη μου η Βιβή, Η ΚΟΛΛΗΤΗ  ΜΟΥ, ήταν και αυτή τόσο καιρό μόνη και τώρα ακουγόταν τόσο χαρούμενη. Φανταζόμασταν την στιγμή και ελπίζαμε ότι θα βρούμε κάτι μαζί  για να βγαίνουμε παράλληλα με τις σχέσεις μας. Και τώρα την ζηλεύω ?

Έχουμε κάνει ατέλειωτες κουβέντες για την  σχέση  που περιμένουμε και τώρα εγώ η κολλητή της φίλη δεν θα την στηρίξω?

Θα την αφήσω μόνη της? Και σε ποιον θα μιλάει, σε ποιον θα κλαίγεται τώρα που επιτέλους βρήκε κάτι?

Οι τύψεις με κατακλύζουν. Νιώθω τόση ντροπή. Μα πως μπόρεσα να σκεφτώ έτσι για κείνη. Ίσως να ανοίξει και για μένα τώρα ο δρόμος.. αλλά και πάλι τι σημασία έχει? Εγώ θα είμαι κοντά στην φίλη μου και δεν θα την αφήσω ξεκρέμαστη και θα είμαι μαζί στην χαρά της..

Κοιτάζω την νέα μου τσάντα , νομίζω ότι της ταιριάζει τέλεια …Θα σκίσει το βράδυ.

Soap opera !

Κάθε φορά όταν βλέπω μια σαπουνόπερα στην τηλεόραση φαντάζομαι τον εαυτό μου στη θέση της πρωταγωνίστριας θέλοντας να δραπετεύσω από τη μίζερη ζωή μου. Φαντάζομαι τον εαυτό μου ως  πάμπλουτη  και πανέμορφη κληρονόμο που τρέχουν όλοι οι άντρες πίσω της και εκείνη απαξιεί να ασχοληθεί..

- Σας παρακαλώ θέλω να μείνω μόνη μου τον καιρό αυτό. Δεν ψάχνω σχέση. Είμαι μόνο 21 χρονών εξάλλου, και μόλις επέστρεψα από την Γενεύη όπου σπούδασα business administration και marketing. Η θέση της γενικής διευθύντριας με περιμένει και ο μπαμπάς πλέον πρέπει να ξεκουραστεί. Πρέπει να κάνουμε την Colbico πρώτη στον κόσμο, να γίνουμε ένας κολοσσός, και να συντρίψουμε τον ανταγωνισμό.

Πάντα ήθελα να πλανάται ένα πέπλο μυστήριο γύρω από το πρόσωπο μου διανθίζοντας με ψεύτικες ιστορίες για την  δήθεν καταγωγή μου και την υποτιθέμενη μεγάλη οικονομική άνεση της οικογένειας μου  που όμως έχασε την περιουσία της μετά από μία ατυχία στο Χρηματιστήριο.

- Η καταγωγή μου είναι από τις πλουσιότερες και «μεγαλύτερες» οικογένειες της Αθήνας   ( ναι η μητέρα μου είναι έντεκα αδέρφια) . Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα είχαμε μία «ατυχία» με τις επενδύσεις που κάναμε ( το ψιλικατζίδικο  δεν πάει καλά).

 Δεν ήμουν ποτέ ρατσίστρια προς τους οικονομικά ασθενέστερους συμμαθητές μου, ίσα ίσα το αντίθετο. Πάντα όμως ήθελα να είμαι η πλούσια  πανέμορφη κόρη που είναι και λίγο δυστυχισμένη, ενώ πάντα «θαύμαζα» τους πλούσιους γνωστούς μου (γιατί οι φίλοι μου ήταν μπατίρια) και επεδίωκα την παρέα τους.

Η αγαπημένη μου εκδρομή ήταν πάντα στις ακριβές περιοχές των βορείων και νοτίων προαστίων. Μέσα από τις μικρές χαραμάδες των ψηλών φρακτών προσπαθούσα να κρυφοκοιτάξω την πλούσια ζωή που τόσο ζήλευα. Ακόμη θυμάμαι την τραυματική εμπειρία που ενώ κοιτούσα μια καλλονή να κάνει ηλιοθεραπεία στην πισίνα της πανάκριβης βίλας μου επιτέθηκε ο σκύλος τους που πέρασε από την μισάνοιχτη καγκελόπορτα και μένα να τρέχω σαν την τρελή στους δρόμους της Φιλοθέης.

Όταν γνώρισα τον Σπύρο, κάτοικο Βουλιαγμένης, θέλοντας να τον εντυπωσιάσω του είπα ότι μένω στο Ψυχικό. Ο Σπυράκος, ένα πολύ ευγενικό παιδί, μετά το ρομαντικό μας γεύμα, θέλησε να με πάει στο σπίτι

 - Πες μου που ακριβώς μένεις για να σε πάω.

- Όχι όχι μη σε βάζω σε κόπο θα πάρω ταξί.

- Μα δεν μου κάνει καθόλου κόπο, εξάλλου μένουν εκεί οι γονείς μου, οπότε με την ευκαιρία θα τους δω. Που ακριβώς μένεις?

- Στην πλατεία κοντά..

-Ποια πλατεία ακριβώς?

-Ελευθερίας.. ( πάντα υπάρχει μία τέτοια)

-Δεν γνωρίζω τέτοια πλατεία που ακριβώς είναι?

-Είναι μία νέα πλατεία που τώρα πρόσφατα δώσαμε το όνομα της. Είναι πολύ μικρή και είμαι σίγουρη πως δεν την ξέρεις.

 Ακόμη θυμάμαι το ειρωνικό του χαμόγελο όταν σαν την ηλίθια χαθήκαμε μέσα στα στενά του Ψυχικού.

- Μόλις μετακομίσαμε και για αυτό χάνομαι ..

Φυσικά ούτε φωνή ούτε ακρόαση μετά από αυτό ο Σπυράκος.

Οι φίλες μου με κοροϊδεύουν και μου λένε πως δεν χρειάζεται να τα κάνω όλα αυτά και ότι είναι γελοίο να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Όμως ποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί με μια hitoritana που μένει στο μικροαστικό  διαμερισματάκι της με τους δικούς της. Το ξέρω ότι είναι ανόητο να υποκρίνεται κανείς, και ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Όμως αν είχα την εμφάνιση θα είχα τους άντρες στα πόδια μου, θα είχα προσωπική ζωή και δεν θα χρειαζόταν να παίζω θέατρο ή να φαντάζομαι ρόλους σε δακρύβρεχτες σειρές της δεκάρας..

Αν είχα περισσότερη αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου και πίστευα ότι αξίζω, δεν θα χρειαζόταν να υποκρίνομαι  για κάτι που δεν είμαι. Το πρόβλημα είναι ότι τελικά πιστεύω ότι δεν μπορέσω ποτέ να γίνω αποδεκτή για αυτό που είμαι..

Τί κάνω μόνη μου...{πάνω στο ράφι μου}...μες στο σαλόνι μου;

Παρατήρησα πως μετά την εξομολόγησή μου για τις σχέσεις της ζωής μου εγέρθησαν κάποιες απορίες και αντιδράσεις. Θα μπορούσα να τις συνοψίσω στο εξής αμήχανο σχόλιο του marco: "γκουχου γκουχου...δλδ πέρα από τις λίγες αυτές μέρες, σεξ δεν...;;;;;  ¨"

Τι κάνει λοιπόν μια hitoritana μόνη της μες στο σαλόνι της; Πώς την παλεύει;

Καταρχάς πολλές φορές δεν την παλεύει. Γι αυτό ερωτοτροπεί με το ψυγείο, φλερτάρει με την πιτσαρία της γειτονιάς, βιάζει το σούπερ-μάρκετ, καταλήγει να τα φτιάξει με τον φούρνο μικροκυμάτων της. Υπάρχουν στιγμές που ξυπνάει κάθιδρη μετά από ένα αισθησιακό όνειρο και αποσβένει την λάγνα δίψα της με μεταμεσονύκτιες μακαρονάδες. Την επόμενη φορά που θα δείτε μια γειτόνισσα λοιπόν να τηγανίζει πατατομελέτες στις 3 τα χαράματα, ρίχτε ένα συμπονετικό βλέμμα και αφήστε τη να κουλάρει όπως μπορεί η γυναίκα.

Ο δεύτερος τρόπος είναι πιο εκλεπτυσμένος και εδώ θα χρειαζόμουν την αρωγή ενός aizen. Νομίζω λέγεται συναισθηματική απόσυρση ή απώθηση/υποκατάσταση ή παλινδρόμηση σε εφηβικές εξιδανικεύσεις ή τεσπα κάτι τέτοιο ανησυχητικό. Θυμάστε μικρές που ερωτευόμασταν τον Ριτζ από την Τόλμη και γοητεία ή ονειρευόμασταν καθημερινά τον Ζαλμά; Ε κάπως ανάλογα μπορείς να υποκαταστήσεις την έλλειψη σεξ και σε μεγαλύτερη ηλικία διαβάζοντας ερωτικές μυθοπλασίες, παρακολουθώντας σαπουνόπερες και αποσυρόμενη κάθε βράδυ σε έναν ιδανικό κόσμο όπου ονειροπολείς πως o Justin μονομαχεί με τον Keanu για τα μάτια σου μόνο, ή όπου το τεκνό από το επιπλάδικο της γειτονιάς σε απαγάγει με τη μηχανή του και σου εξομολογείται πως χρόνια τώρα εσένα περίμενε να μάθει τον έρωτα.

Ο τρίτος όμως τρόπος είναι και ο πιο αποδοτικός. Και είναι απλό! ΑΥΤΟΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ girlfriends. Καταρχάς να τονίσω στα αγοράκια της παρέας πόσο περισσότερο ταμπού θεωρείται στον φαλλοκρατικό μας κόσμο για μια γυναίκα ο αυνανισμός. Αυτό που εσείς θεωρείτε δεδομένο από τα εφηβικά σας χρόνια και το ακούτε από παντού, εμείς το μαθαίνουμε μόνες μας και πολλές φορές συνοδευόμενο με τύψεις και ενοχικά σύνδρομα.

Ε, λοιπόν, εγώ το λέω ανοιχτά. Αυνανίζομαι και μπορώ να το κάνω παντού και δεν είναι καθόλου ντροπή και όλοι ΟΛΟΙ το κάνουμε. Ναι, έχω δονητή, ναι έχω χρησιμοποιήσει και άλλα αντικείμενα, ναι έχω καταφέρει να χρησιμοποιώ τους μύες του κάτω σώματός μου προς ικανοποίηση ακόμα και μέσα στο μετρό ενώ ο διπλανός δεν καταλαβαίνει τίποτα (κάτι που τα αγοράκια δεν μπορείτε να το κάνετε, ζήλια κακιά), ναι έχω ακυρώσει πολλές φορές ραντεβού με φίλες μου επικαλούμενη ξαφνικές αδιαθεσίες γιατί γουστάρω να κάτσω μόνη μου και να την καταβρώ με εμένα, μέσα στο σαλόνι μου, πάνω στο ράφι μου! Ουφ, το είπα!

Το ζήτημα για μένα δεν είναι να βρω έναν απλό σεξουαλικό σύντροφο. Το ζήτημα είναι να βρώ το άλλο μου μισό που θα θέλει να με παντρευτεί. Μέχρι τότε...πιστέψτε με...πολύ καλά περνώ...στον καναπέ μου εγώ!

Άσε με να φύγω..

Πολλές φορές ακούω ένα τραγούδι και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί του. Πάντα άλλωστε  κάθε γνωριμία την επενδύω μουσικά συνήθως με κάποιο τραγούδι που μου αρέσει την συγκεκριμένη περίοδο. Κάποιες φορές το τραγούδι της γνωριμίας μπορεί να είναι και το  αγαπημένο τραγούδι του άλλου.

Το τελευταίο διάστημα μ’ αρέσει να ακούω τραγούδια χωρισμού, σπαραγμού, πως όμως να τα βιώσω όταν δεν χωρίζω..

Και πώς να χωρίσω όταν δεν τα έχω με κάποιο άτομο ?

Θέλω να τραγουδήσω το θεϊκό τραγούδι της Αλέκας Κανελλίδου « Άσε με να φύγω» και να το εννοώ. Να ζήσω ένα δράμα, να χτυπιέμαι στα πατώματα, να με τραβάν και ας κλαίω.

Να φωνάζω

-Σε μισώ.. Είσαι ένας  αλήτης.

Με  κατέστρεψες, έφαγα τα νιάτα μου και την ομορφιά μου.

Και μετά να πηγαίνω με τις φίλες μου στα σκυλάδικα να γινόμαστε λιώμα, να μαζευόμαστε σπίτι και να τρώμε οικογενειακές συσκευασίες παγωτού των 5  κιλών η κάθε μια μας.

Ζήσαμε αξέχαστες στιγμές η παρέα  όταν η Γιούλη χώρισε από την μακροχρόνια σχέση των δύο μηνών με τον Τάκη τον νταλικέρη.

Έβαλα 5 κιλά τότε, αφού εξαφάνισα  όλο το απόθεμα των θΗθ Ben & Jerry’ s που υπήρχε σε ακτίνα 500 μέτρων από το σπίτι μου. Βλέπαμε τούρκικα σίριαλ όλες μαζί, παλιές Ελληνικές ταινίες με την πολυαγαπημένη μου Τασσώ  και κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ.

Βασικά δεν ξέραμε γιατί κλαίγαμε, απλά κλαίγαμε επειδή βιώναμε ένα δράμα. Μάλλον επειδή θέλαμε να το ζήσουμε. Να νιώσουμε και εμείς ότι ζούμε, ότι τα φτιάχνουμε, ότι ερωτευόμαστε, χωρίζουμε.

Νιώθω πολλές φορές ότι η ζωή  φεύγει, «γλυστράει» από τα χέρια μου. Μοιάζει να είμαι απλός θεατής, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι, που δεν ζω και απλά είμαι εγκλωβισμένη σε μία ρουτίνα της καθημερινότητας.

 Όταν ακούω να λένε ότι αγάπησα και αγαπήθηκα ζηλεύω. Σκέφτομαι εγώ γιατί να μην αγαπηθώ και κυρίως γιατί να μην αγαπήσω? Τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος με τις φίλες μου.

Όλοι μου λένε μη το σκέφτεσαι θα έρθει κάποια στιγμή που δεν το περιμένεις. Μα πότε είναι αυτή η στιγμή και πόσο χρονών θα είμαι τότε? Μήπως θα είμαι σε κάποιο γηροκομείο τότε?

Πότε θα τραγουδήσω «Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ», να κλάψω με Πλούταρχο, να ξενυχτήσω με το δεν τελειώσαμε του Βέρτη.

Να κυκλοφορήσω  με μαύρα γυαλιά όπως η Βίσση για να μη βλέπει τα μάτια μου τα  πρησμένα από το κλάμα. Να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα και  ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα…

Και όταν μετά από χρόνια ξανασυναντηθούμε να του πω

- Δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε,  συγγνώμη ποιος είστε?

Φυσικά απαραίτητη  προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι να βρω κάποιον έστω για μια μέρα…

Sxesh-tana

Πόσες σχέσεις έχεις κάνει Hitoritana?

Ως τώρα έχω κάνει 2 μακροχρόνιες σχέσεις. Τουλάχιστον αυτό είναι που ισχυρίζομαι σε όποιον με ρωτήσει. Μόνο οι κολλητές μου και η οικογένειά μου ξέρουν την αλήθεια. Όλοι οι άλλοι έχουν ακούσει το ίδιο παραμύθι.

Η πρώτη μου σχέση, με τον Δημήτρη. κράτησε 3 μέρες. Γνωριστήκαμε ένα Σάββατο του Ιούνη. Όταν ξανασυναντηθήκαμε την Δευτέρα, μου είπε πως είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για σχέση και πως σ'αυτή τη φάση της ζωής του δεν έχει όρεξη για πιέσεις και φορτικές καταστάσεις.

Η δεύτερη σχέση μου κράτησε πολύ περισσότερο. 15 μέρες. Γνώρισα τον Διαγόρα από μία κολλητή. Βγήκαμε για ποτό και καταλήξαμε πως ταιριάζουμε. Δυστυχώς, την επόμενη μέρα ο Διαγόρας έφυγε για διακοπές στην Κρήτη. Όταν επέστρεψε μετά από δύο εβδομάδες μου έστειλε μήνυμα πως δεν θέλει να δεσμευτεί σε κάτι τόσο ασφυκτικό και πως προτιμά να μείνει μόνος και να το σκεφτεί λίγο.

Αυτές είναι οι 2 σχέσεις της ζωής μου. Όταν όμως με ρωτάνε, πάντα ισχυρίζομαι πως η σχέση μου με τον Δημήτρη κράτησε 8 μήνες, ενώ η σχέση με τον Διαγόρα 3 χρόνια. Γιατί?

Παλιότερα δαγκωνόμουν και έτρεμα όταν με ρώταγε κάποιος αν έχω κάνει ποτέ σχέση. Όταν έλεγα την αλήθεια έβλεπα ήδη τον άλλο να αισθάνεται πλεονεκτικά απέναντί μου. Αποφάσισα κι εγώ πως πρέπει να αυτοσχεδιάσω και ίσως να διογκώσω χρονικά λίγο τις υπάρχουσες σχέσεις μου. Τώρα πια το παραμυθάκι το λέω σαν ποιηματάκι και κοντεύω να το πιστέψω και η ίδια.

Γιατί όμως το κάνουμε στον εαυτό μας? Γιατί αφήνουμε τους άλλους να ορίσουν τί σημαίνει σχέση και πόσο χρονικό διάστημα πρέπει να μείνεις με κάποιον για να αναγνωριστεί πως είχες σχέση? Γιατί παίζουμε το παιχνίδι τους και αναγκαζόμαστε να λέμε ψέμματα?

Έχω αποφασίσει να αλλάξω. Εγώ πιστεύω πως μια σχέση μπορεί να κρατήσει και μία μέρα. Και ναι η πρώτη μου σχέση κράτησε από τις 11 μέχρι τις 13 Ιουνίου του 2003! Η δεύτερη σχέση μου κράτησε από τις 10 μέχρι τις 23 Αυγούστου 2007. Εγώ πιστεύω πως ήταν σχέσεις με τα όλα τους. Με τα σκαμπανεβάσματά τους, τις εξομολογήσεις τους, τις αγκαλίτσες, το πάθος, την προδοσία.

Και ως γνήσια hitoritana υπόσχομαι πως θα υπερασπίσω, σε πείσμα των κοινών πεποιθήσεων περί σχέσης, πως οι sxesh-tanes μου, ήταν σχέσεις με τα όλα τους!

So sad situation...

Χθες το απόγευμα κατέβηκα στην Ομόνοια για να επιστρέψω ένα δώρο που μου έκανε η αγαπημένη μου ξαδέρφη το Πάσχα. Ένα καταπληκτικό μπλουζάκι που δυστυχώς δεν μου χωρούσε μιας και έχω πάρει λίγα κιλάκια τώρα τελευταία. Το πολυκατάστημα έκλεινε στις 7 και έτσι δεν πρόλαβα να διαλέξω κάτι άλλο. Βγήκα από το κατάστημα και άρχισα να περπατώ μέχρι το Σύνταγμα που είχα δώσει ραντεβού με την κολλητή μου για καφέ.

Στην διαδρομή παντού ζητιάνοι, οικονομικοί μετανάστες να μαζεύονται κατά ομάδες στο πεζοδρόμιο μιλώντας φωναχτά, κούτες  να στοιβάζονται στη γωνιές και βρώμικες κουβέρτες που θα ζεστάνουν τους εκατοντάδες πλέον άστεγους που έχει πλέον η «όμορφη πόλη» μας. Περιμένοντας στο φανάρι για να περάσω απέναντι με πλησίασε μια ταλαιπωρημένη γυναίκα.

-          Μήπως έχεις τουλάχιστον 10 λεπτά? Μου ψιθυρίζει..

Τρομάζω. Τρέχω βιαστικά απέναντι προσπαθώντας να την αποφύγω. Η ματιά της γυναίκας με ακολουθεί. Δεν της έδωσα καν δέκα λεπτά…

Πιο κάτω με πλησιάζει ένας νεαρός

-Δως μου ότι θέλεις σε παρακαλώ, πεινάω, έχω τρεις μέρες να φάω..

Λίγο πιο κάτω  μια οικογένεια κάθεται στο πεζουλάκι στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ο πατέρας κρατάει ένα πλαστικό ποτηράκι και με κοιτάει με  απελπισμένο  βλέμμα. 

Επιταχύνω, σχεδόν τρέχω πλέον. Μοιάζει να θέλω να δραπετεύσω από την μίζερη πλευρά της πόλης και βιάζομαι να χωθώ στις αναπαυτικές πολυθρόνες του μοδάτου καφέ που πάμε με τις φίλες μου.

Έχω νιώσει άπειρες φορές τύψεις για το κατά πόσο κάνω αυτό που πρέπει. Αισθάνομαι ότι δεν βοηθάω τους γύρω μου. Εγώ ασχολούμαι με το τι θα φορέσω που θα πάμε για καφέ  όταν γύρω μου υπάρχει τόση φτώχεια και δυστυχία. Τα οικονομικά μου και της οικογένειας μου είναι πολύ  περιορισμένα όμως σίγουρα κάτι περισσεύει..

Υπάρχει πλέον τόση φτώχεια και πείνα γύρω μας. Χιλιάδες άνεργοι, που στοιβάζονται για να κάνουν μια αίτηση για δουλειές με 500€ το μήνα.

 Δεν μπορούμε να το προσπερνάμε όλο αυτό.

 Έχω συζητήσει πολλές φορές το θέμα με φίλους και η απάντηση που παίρνω είναι "oτι δεν φταίμε εμείς για αυτό που τους συμβαίνει, δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί όλους τους οικονομικούς μετανάστες όλου του κόσμου, ότι με τους να τους δώσεις κάτι δεν τους βοηθάς να λύσουν το πρόβλημα τους, ότι πολλοί από αυτούς είναι ναρκομανείς, ή τεμπέληδες που απλά δεν δουλεύουν."

Ειλικρινά δεν ξέρω. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έδωσα καν δέκα λεπτά στην γυναίκα.

Τα μάτια της τα θυμάμαι ακόμη…

Η Έλλη σε καταλαβαίνει...

Φίλες\οι αν έχετε κάποιο πρόβλημα που σας απασχολεί μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου  στέλνοντας την  επιστολή σας στο hitoritana@yahoo.gr. «Η Έλλη σε καταλαβαίνει» και είναι εδώ για να σε ακούσει

Επιστολή Αναγνώστριας..

Αγαπητή Έλλη νομίζω μου ότι μου χουν κάνει μάγια. Υποψιάζομαι την καλύτερη μου φίλη επειδή με ζηλεύει. Είμαστε φίλες από μικρά κοριτσάκια.. Πάντα ήταν η πιο όμορφη, η πιο πετυχημένη και πάντα είχε όλες τις κατακτήσεις. Όλο αυτό τον καιρό εγώ ήμουν στη σκιά της, η πιστή της φίλη. Τον τελευταίο καιρό μου χαμογέλασε η τύχη και βρήκα επιτέλους αγόρι. Η φίλη μου έχει αλλάξει συμπεριφορά, έχει γίνει κακιά, και ζηλιάρα. Κάνει συνεχώς αρνητικά σχόλια και ξεσπάει πάνω μου. Τον τελευταίο καιρό  η σχέση μου με το αγόρι μου έχει κλονιστεί. Η φίλη μου δείχνει να χαίρεται. Προχθές, ενώ σκούπιζα την αυλή, βρήκα κάτι περίεργες βελόνες μέσα στον βασιλικό. Η γάτα μου η Ρούλα κρυολόγησε, βήχει, είναι νευρική και εγώ νιώθω σαν μια περίεργη δύναμη να με οδηγεί να τρώω. Έχει ανοίξει η όρεξη μου και τρώω συνέχεια, ενώ παλιά δεν έτρωγα. Δεν μπορώ να το ελέγξω, έχω συνέχεια νεύρα. Τις προάλλες σκούπιζα και βρήκα κάτι τρίχες κάτω από το κρεβάτι μου  Υποψιάζομαι την φίλη μου γιατί είχε μείνει μόνη της στο δωμάτιο μου και είμαι σίγουρη ότι αυτή τα έκανε όλα. Σε παρακαλώ βοήθησε με, χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου και έχω βάλει 6 κιλά. Μήπως ξέρεις κάποιο καλό μέντιουμ να με βοηθήσει (απευθύνομαι και στους αναγνώστες του blog)…

Αγάπη μου, απλά με έχεις αφήσει άφωνη. Είναι πολύ ανησυχητικά όλα αυτά που μου λες… 

Το 1981 όταν εγώ ήμουν κοριτσάκι  είχα ακούσει μια αντίστοιχη ιστορία από μία θεία  Φρόσω μου από τη Σμύρνη. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά και μόνο που τα θυμάμαι τρομάζω. Αυτό που σε συμβουλεύω να κάνεις είναι να πας την γάτα σου σε μία πολύ καλή ξεματιάστρα που θα σου συστήσω και εσύ να πάς για ψώνια.

Έχω δει κάτι πολύ ωραία ρουχαλάκια σε προσφορά στο κέντρο, γιατί δεν πάτε με τη φίλη σου να ψωνίσετε κάτι?

Για μένα για όλα φταίει ο φίλος σου και προτείνω να τον σχολάσεις. Αρκετά με τους άντρες πια...μας έχουν τρελάνει. Μας θέλουν όμορφες και αδύνατες, δεν κοιτάν τα χάλια τους πια.. Εμείς δεν διαμαρτυρόμαστε για τις κοιλιές τους..

Γιατί αυτοί μας θέλουν κοκέτες, νοικοκυρές, και δυναμικές?

Α μη ξεχάσετε να πάτε και για μάσκες προσώπου, τώρα πρέπει  να κάνετε γιατί ταλαιπωρείται το δέρμα τώρα την άνοιξη. Πρέπει να προετοιμαστούμε για το καλοκαίρι να βγούμε κουκλάρες..

Φιλιάαα σε όλες/ους τις hitoritana..

Ερράγισεν το ράφι μου, επικράνθη η καρδία μου

Μετά την πρόταση της nefelokokkugias, την φαεινή ιδέα του mahlerakou (θα σε σκοτώσω) και το επακόλουθο ξεμπρόστιασμα της νεφέλης, σύρθηκα στο να ομολογήσω τα κιλά μου και να παραδεχτώ πως είμαι πάνω από 80 κιλά. Ναι, δεν ντρέπομαι. Είμαι πάνω από 80 κιλά! Το ράφι μου κοντεύει να σπάσει και εγώ δεν παίρνω μπρος. Συνεχίζω να τρώω, ειδικά τα βράδυα, όταν η μοναξιά γίνεται περισσότερο αισθητή...και όσο μεγαλύτερη φαντάζει η απουσία ενός άντρα, τόσο περισσότερο αυξάνονται τα περιεχόμενα του ψυγείου μου.

Η Έλλη και λοιπές φιλενάδες με σπρώχνουν συνεχώς να κάνω μια δίαιτα, να προσέξω λίγο την εμφάνισή μου.

Εγώ λειτουργώ εντελώς παρανοϊκά. Από τη μία, νιώθω τρομακτική ανασφάλεια, ιδιαίτερα από τότε που πήρα το τελευταίο 4κιλο. Ενώ περπατώ στο δρόμο πάντα θα κοντοσταθώ σε φιμέ τζαμαρίες για να κοιταχτώ ή θα περάσω δήθεν τυχαία μπροστά από καθρέπτες. Θα προσποιηθώ πως κοιτάζω τα εμπορεύματα μιας βιτρίνας, ενώ στην ουσία κοιτάζω την αντανάκλασή μου. Λες και αν κοιτάξω πολλές φορές το σώμα μου, θα συμφιλιωθώ τελικά με την εικόνα του, πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ δυστυχώς. Ρωτάω τις φίλες μου συνεχώς αν πάχυνα, και δεν ξέρω τί θέλω να ακούσω. Αν μου πουν ότι "όχι, οκ είσαι μια χαρά" δεν το πιστεύω. Αν μου πουν "πήρες λίγα, πρέπει να κάνεις μια διαιτούλα" πέφτει η διαθεσή μου και νιώθω θωρηκτό.

Από την άλλη, κάθε βράδυ ξεχύνομαι στο ψυγείο, ξεχνώ τα βογγητά αυτολύπησης όλης της ημέρας και θυσιάζω την εικόνα μου για 15 λεπτά στοματικής ηδονής. Οι δικαιολογίες που βρίσκω είναι άπειρες. Από το κλασικό "από αύριο αρχίζουμε δίαιτα", μέχρι το "έλα μωρε, έχεις περιθώρια ακόμα", "έτσι κι αλλιώς τα χρόνια πέρασαν, κανείς δεν θα σε κοιτάξει πια, φάε και απόλαυσέ το", "νιώθω τόσο μόνη, ας απολαύσω τη μοναδική χαρά που παίρνω πια", "εχω κουραστεί τόσα χρόνια μόνη, αυτός που θα με ερωτευτεί ας με αγαπήσει για το μέσα μου και μετά αλλάζω και το έξω" κλπ κλπ κλπ.

Διχασμός προσωπικότητας.

Κι όσο σκέφτομαι πως αν ήμουν μια αναγεννησιακή γεροντοκόρη μπορεί και να πόζαρα για τις Τρείς Χάριτες του Ρούμπενς....

Ενώ σήμερα μάλλον σε κάτι τέτοιο με βλέπω (Lucien Freud)

Αυτός που περιμένω

Είμαστε με την Βιβή στο Da Cappo και πίνουμε τις σοκολάτες μας. Το κλασικό θέμα της κουβέντας μας είναι το πότε θα βρούμε σχέση και τι λάθος κάνουμε και δεν βρίσκουμε..

Πολλές φορές έχω σκεφτεί πώς να ’ναι αυτός που περιμένω.. Πάντα προσπαθούσα να βάλω τους άλλους σε κουτάκια. Πριν καν γνωρίσω κάποιο άτομο τον ταξινομούσα σε κατηγορία.

Κατηγορία πρώτη: σεξ

Κατηγορία δεύτερη: σχέση

Κατηγορία τρίτη: φίλος

κ.ο.κ.

Κοιτάμε με την Βιβή τους περαστικούς άνδρες..

-          Πώς να είναι  το άλλο μου μισό την ρωτώ ?

Σίγουρα θα είναι μελαχρινός, ψηλός, γυμνασμένος μορφωμένος με                                οικονομική άνεση..

Έτσι τον φαντάζομαι, και αυτό ψάχνω..

      -     Δηλαδή αν ο άλλος είναι καστανός και έχει λίγα κιλάκια παραπάνω σε  χαλάει?

-          Μα είναι κάτι που δεν μ αρέσει στον άλλο τι να κάνω ???

-          Μα τι σχέση έχει ο έρωτας με το σώμα φωνάζει η Βιβή.... ο χαρακτήρας μετράει

-          Η σχέση όμως είναι ερωτική πρέπει να υπάρχει έλξη. Δεν είμαστε φίλοι  πρέπει να μου αρέσει κιόλας ρε συ..

-          Είσαι επιφανειακή, και δεν θα βρείς ποτέ τον mr perfect γιατί απλά δεν υπάρχει….

-     Και να συμβιβαστώ σε κάτι που δεν μου αρέσει? Η εμφάνιση είναι το πρώτο πράγμα που κοιτάει μια γυναίκα πάνω σε έναν άνδρα όπως άλλωστε και το αντίστροφο. Αν υπάρχει αυτό, τότε προχωράς και στα υπόλοιπα. Διαφορετικά δεν μπαίνεις καν στον κόπο να  γνωρίσεις τον άλλον. Δυστυχώς αυτό είναι που μετράει σε πρώτη φάση. Μετά φυσικά μπαίνεις στη διαδικασία να γνωρίσεις τον άλλον και σίγουρα ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του άλλου είναι που σε κρατάει για να τον γνωρίσεις αλλά και να μείνεις μαζί του. Η ομορφιά όμως είναι το διαβατήριο Βιβή μου…

-          Η φίλη μου η Αρετή που αντικειμενικά είναι κουκλάρα μορφωμένη και με χρήμα είναι τρελά ερωτευμένη με τον Νίκο. Ο Νικολάκης είναι ένας γεματούλης nerd απλός υπάλληλος που όμως έχει κερδίσει την καρδία της φίλης μου. Τον παρακαλάει για γάμο.

-          Είναι χαζή η Αρετή ..

-       Ξεχνάς τα δικά σου ? Ο Πετράκης που όταν τον πρωτογνώρισες δεν ήθελες ούτε να τον βλέπεις και μετά έτρεχες από πίσω του και έφαγες χυλόπιτα?

Κατάλαβε το δεν υπάρχει συνταγή σ΄ αυτά. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει η κεραμίδα. Μην αποκλείεις πότε κανέναν απλά και μόνο από την εμφάνιση. Ο αληθινός θησαυρός κρύβεται μέσα μας και όχι στο περιτύλιγμα

-          Τελικά Βιβή μου δεν θα βρούμε ποτέ εμείς το ταίρι μας πρέπει να το  πάρουμε απόφαση. Που να είναι άραγε?  Που βρίσκεται? Τι να κάνει τώρα που μιλάμε..

-          Είναι στην τουαλέτα και κατουράει μωρή κουλή.  ΞΥΠΝΑΑΑΑΑ

Αυτός που περιμένεις  δεν έχει τους κοιλιακούς φέτες, το θεληματικό πηγούνι και την cabrio Mercedes. Είναι το παιδί της διπλανής πόρτας που ποτέ δεν του δωσες την ευκαιρία , γιατί πάντα έβαζες τους άλλους σε κουτάκια πριν καν τους γνωρίσεις..

       -    Θα μείνω για πάντα μόνη μου Βιβή το ξέρω..