Εγώ είμαι η Βλάχα η όμορφη

Θέλω να γίνω όμορφη.

Θέλω να αρέσω.

Θέλω να με θέλουν.

Θέλω να νιώσω μοιραία γυναίκα.

Θέλω να γίνω μοιραία γυναίκα.

Θέλω να τρελάνω όλα τα αρσενικά.

Θέλω  να με παρακαλάνε.

Θέλω να κάψω καρδιές.

Θέλω να αποστομώσω όλες τις κάργιες που λένε οτι δεν μπορώ να έχω σχέση.

Θέλω να χω φιδίσιο κορμί.

Θέλω να τρέχουν στα πόδια μου.

Θέλω να είναι μέσα στα πόδια μου.

Εγώ είμαι η Βλάχα η όμορφη, η Βλάχα η παινεμένη…

H Έλλη σε καταλαβαίνει

Αγαπητές μου φίλες σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Είμαι εδώ και σας περιμένω για να σας ακούσω. Στείλτε μου τα προβλήματα σας στο mail hitoritana@yahoo.gr  και υπεύθυνα θα σας απαντήσω. Παρακάτω ακολουθεί το γράμμα αναγνώστριας που ελπίζω να προβληματίσει όλες τις κοπέλες και να τις συνετίσει. Όσο για κάποια γύναια που μου επιτίθενται με κακεντρεχή σχόλια θα θελα να πω πως δεν δίνω καμία απολύτως σημασία και συνεχίζω ακάθεκτη το έργο μου, όπως άλλωστε όλες οι σπουδαίες γυναίκες.

Αγαπητή μου Έλλη,

Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να σε συγχαρώ για την εκπληκτική σου δουλειά και το κοινωνικό έργο που επιτελείς. Με βασανίζει ένα θέμα και αποφάσισα  να σου γράψω για να με συμβουλέψεις με την πολύτιμη εμπειρία  και γνώση σου.

Εδώ και επτά μήνες βγαίνω με τον Μιχάλη, ένα πολύ καλό παιδί, δημόσιο υπάλληλο, από πολύ καλή οικογένεια (μένουνε σε ρετιρέ στα Ιλίσια). Όλο αυτό το διάστημα, ο Μιχαλάκης ήταν κύριος, με το κ κεφαλαίο. Ούτε το χέρι μου είχε αγγίξει, μέχρι το περασμένο Σάββατο  που πήγαμε στο θερινό σινεμά στο Γκάζι (να συμπληρώσω εδώ ότι ο Μιχάλης πήρε μια ακριβή μπύρα 4.5€ και ότι το σινεμά είχε πολύ φιλικό προσωπικό στο μπαρ). Ο Μιχαλάκης ίσως παρασυρμένος και από το θέμα της ταινίας «τα 17 κορίτσια» με κάτι παλιοκόριτσα που έμεναν έγκυες αλόγιστα, μου έπιασε το χέρι. Τραβήχτηκα λίγο, αλλά λέω χαλάλι του ας προχωρήσω λίγο. Μετά όμως το χέρι του κατέβηκε και μου έπιασε το πόδι. Εκεί ντράπηκα και τραβήχτηκα, αν και η αλήθεια είναι ότι μια έξαψη ένιωσα στο σώμα μου αλλά το μυαλό μου έλεγε να τραβηχτώ για να μην με θεωρήσει φτηνή.

Μετά όταν βγήκαμε έξω μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο του όπου και σταματήσαμε σε ένα σκοτεινό δρόμο.  Με αγκάλιασε μου είπε πως μ αγαπάει και ότι θέλει να κάνουμε έρωτα. Ένιωσα την γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια μου, δεν μπορούσα να διανοηθώ αυτό που μου συμβαίνει.

Είμαι 32 ετών αγνή ακόμη και χωρίς εμπειρίες και θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να παντρευτώ τον Μιχαλάκη, αλλά σκέφτομαι ότι αν ενδώσω θα με περάσει για καμιά φτηνή και θα τον χάσω για πάντα. Τον ποθώ, θέλω να γίνω δικιά του ολοκληρωτικά αλλά φοβάμαι ότι θα με τρυγήσει και  μετά δεν θα έχει σοβαρούς σκοπούς.

Είμαι απελπισμένη δεν ξέρω τι να κάνω. Να προχωρήσω;

Θα με στεφανωθεί;

Αγαπητό μου κορίτσι,

ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΕΙΣ. Η τιμή ενός κοριτσιού είναι πάνω από όλα και είναι ιερή. Αν ο κύριος Μιχαλάκης θέλει να ολοκληρώσει πρέπει να κάνει καθήκον του ως άνδρας και πρέπει πρώτα και να σε αποκαταστήσει. Τι πιο όμορφο να ανακαλύψεις τον έρωτα μέσα από το γάμο... Τι πιο σημαντικό από την τιμή ενός κοριτσιού;

 Ακόμη θυμόμαστε με συγκίνηση και καμάρι στην οικογένεια μας τη στιγμή που  ύψωσε η συμπεθέρα Χρυσάνθη το κόκκινο πανί με τη σημαία της αγνότητας της ξαδέρφης μου Ροδούλας.

Σκέψου τι καμάρι θα νιώσει ο γαμπρός και η οικογένεια του όταν δουν ότι είσαι αγνή και άσπιλη. Mην  θυσιάσεις κάτι τόσο πολύτιμο για μια πρόσκαιρη ηδονή.

Αν επιμείνει σ αυτό και θέσει εκβιαστικό δίλημμα να τον παρατήσεις.

Θα έρθει και η δική σου η σειρά μην βιάζεσαι…

Ceci n'est pas une pipe

Τις προάλλες πήγα θάλασσα με την Έλλη, σε μια παραλία στην Ανάβυσσο που κυκλοφορούν ευυπόληπτοι κύριοι ανυπάνδρου, είπε. Δεν ξέρω αν την γνωρίζετε, αλλά γκρεμοτσακίζεσαι για να κατέβεις τα υποτιθέμενα σκαλάκια.

Άφησα την Έλλη που λοξοκοίταζε, κάτω από το πλατύγυρο ψάθινο καπέλο και το ομπρελίνο της, μια δεσποινίδα που είχε κάτσει κοντά μας και βούτηξα.

Στο τέλος της παραλίας μας υπήρχαν βράχια και πίσω από τα βράχια σχηματίζεται ένας απόκρυφος κόλπος με μια μικρή σπηλιά. Όταν έφτασα πίσω από τα βράχια, είδα στη σπηλιά έναν γυμνό μουστακαλή να με κοιτάει. Ντράπηκα αλλά δεν μπορούσα να φύγω, έκανα πως δεν τον είχα δει.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε πίσω μου μια δεσποινίς. Δεν την είχα δει, έτσι όταν της έγνεψε ο μουστακαλής νόμιζα πως κάνει σινιάλο σε μένα. Χαμογέλασα ντροπαλά κι έκανα πως φεύγω, όταν στρίβοντας είδα την δεσποινίδα να κολυμπάει μανιασμένα προς τον μουστακαλή. Bούτηξε κι αυτός και άρχισαν να φιλιούνται.

Σε κάποια στιγμή η γοργόνα έβαλε τα γυαλάκια της και χάθηκε μέσα στο νερό. Ο μουστακαλής άρχισε να αναστενάζει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα να φύγω, αλλά έμενα εκεί προσηλωμένη. Ο μουστακαλής να με κοιτάει και η γοργόνα να έχει μείνει κάτω από το νερό πάνω από ένα λεπτό.

Όταν αναδύθηκε η δεσποινίς ξύπνησα από τον υπνωτισμό της σκηνής και έφυγα. Κολυμπώντας ύπτια μέχρι την παραλία μας, επαναλάμβανα μέσα μου "ceci n'est pas une pipe, ceci n'est pas une pipe".

Όταν τα είπα στην Έλλη ανασκουμπωθήκαμε άρον άρον, μαζέψαμε τα παρτσάλια μας, η Έλλη καταράστηκε τους λουόμενους και δη την διπλανή μας, και φύγαμε για να φάμε.

Σήμερα, όλο το απόγευμα κάθομαι στη βεράντα και γλείφω μια μαστίχα υποβρύχιο. Δεν ξέρω γιατί. Την είχα ανάγκη. Τουλάχιστον δρόσισε κάπως. Το βραδάκι θα μαζευτούμε να ξεπατικώσουμε το χορό της Dalida. Η Έλλη θέλει την επόμενη φορά να πάμε σε οργανωμένη πλαζ με beach bar και πιστεύει πως θα μας χρειαστεί να ξέρουμε μερικά βήματα.

Η Έλλη σε καταλαβαίνει

Φίλες μου σας αγαπώ και σας περιμένω να ακούσω τα προβλήματα σας
Η Έλλη είναι εδώ για να σας βοηθήσει, μη διστάσετε να στείλετε το γράμμα σας στο hitoritana@yahoo.gr

Ακολουθεί η επιστολή μιας εξαίρετης νέας που πραγματικά με εξέπληξε με το ήθος της και την ακεραιότητά της

Λατρεμένη δίδα Έλλη,

Το όνομα μου είναι Ευφροσύνη, οι φίλοι με φωνάζουν Φροσάκι, και είμαι 43 χρονών. Ζω στου Παπάγου και εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Είμαι ανύπανδρη και αγνή. Αποφάσισα να σου γράψω καθώς τον τελευταίο καιρό νομίζω ανακάλυψα την ρίζα του κακού.

Και εξηγούμαι. Μέχρι πρόσφατα, πίστευα πως όλα στη δουλειά μου κυλούσαν ρολόι. Οι συνάδελφοι με λάτρευαν κα με περιέβαλλαν με απεριόριστη στοργή. Κάθε Πέμπτη όλοι στο γραφείο περίμεναν πώς και πως τις πίτες που μαγείρευα αποβραδύς. "Γεια σου, Φροσάκι με την μελιτζανοπιτά σου" "Όποιος έφαγε από την κρεμμυδόπιτά σου, δεν ξανατρώει Φροσάκι!". Φιλοφρονήσεις που όσο ναι ναι σαν γυναίκα με ανέβαζαν. Με το που με συναντάγαν όλοι είχαν έναν καλό λόγο.

Όλοι;

Αχ, κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου η καψερή, στάχτη φαρμακερή με είχε τυφλώσει και δεν έβλεπα μπροστά μου, ματζουράνες είχαν φυτρώσει στα αυτιά μου και δεν άκουγα η δόλια.

Μια Πέμπτη, δυο βδομάδες πριν, τους είχα πάει τσουκνιδόπιτα. Με το βιτάμακι της, με το γαλατάκι της, με την φετούλα της. Δεν έμεινε κομμάτι. Και να σου τα "ποιος θα σε παντρευτεί ρε Φροσάκι να κάνει την τύχη του" και να σου τα "αλί, σε μάς που παντρευτήκαμε πριν σε γνωρίσουμε χρυσοχέρα μας". Έτρωγαν αυτοί, χόρταινα εγώ. Που δεν μου βούλωνε ο οισοφάγος της ηλίθιας.

Στο τέλος της βάρδιας μαζεύω τα τάπερ μου, καληνυχτίζω τους συναδέλφους και εκεί που κατέβαινα τις σκάλες, συνειδητοποιώ πως είχα ξεχάσει την βεντάλια μου. Γυρίζω να την πάρω και τι ακούω;

Το Μαρικάκι, συνάδελφος από το αντικρινό γραφείο, είχε βάλει κάτω όλους τους συναδέλφους, μεταξύ των οποίων και ανύπανδρα παληκάρια, και είχε ανοίξει τον οχετό της. "Που με τις τεμπελοπιτές της πάει να σας τυλίξει παιδιά, που δεν κοιτάει τα χάλια της, που βρήκα τρίχα στην μπουγάτσα της και κόντεψα να πνιγώ, που αλοίμονο σ'όποιον πέσει στα χέρια της βρωμιάρας, που ούτε φύλλο δεν ξέρει να ανοίγει η παρθενοΛωξάντρα" και άλλα πολλά που δεν δύναμαι να γράψω.

Να λοιπόν γιατί δεν παντρεύομαι. Με πέθανε η γλωσσοφαγιά της Μαρίκας. Τόσες πίτες για το τίποτα. Κολοκυθόπιτα εγώ το μεσημέρι, κατάρες η Μαρίκα όταν έφευγα. Πρασσόπιτα νηστίσιμη το Φροσάκι την σαρακοστή, θάψιμο μετά η Μαρίκα ότι δήθεν βρήκε μυζήθρα στο κομμάτι της. Μακαρονόπιτα ηπειρώτικη με φύλλο που ξεστραβώθηκα να ανοίγω όλο το βράδυ εγώ, "καλέ Κανάκι είναι το φύλλο δεν το βλέπετε", το Μαρικάκι.

Το συμπέρασμα, οι πίτες μου οι φτιαγμένες με νοικοκυροσύνη και μεράκι, να μετατρέπονται σε χυλόπιτες από τα αναθέματα του Μαρικακίου.

Τί να κάνω Έλλη μου. Πάω να τρελαθώ. Με έφαγε η γλωσσοφαγιά της! Σώστε με!

Με λατρεία,
Ευφροσύνη Καπανδριτίου του Παντελεήμονος.

Πολυαγαπημένη μου φίλη σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Καταρχήν θα θελα να σε συγχαρώ για τη νοικοκυροσύνη σου διότι λίγες είναι οι πραγματικές νοικοκυρές σήμερα που ξέρουν τσουκνιδόπιτα. Αχ να ξερες τι μου θύμησες τώρα. Θυμάμαι μικρές, ήμασταν με την γιαγιά μου τη Σουλτάνα από τη Μικρά Ασία, μας έκανε τσουκνιδόπιτα και μας έλεγε ότι όποιος άντρας φάει μια ολόκληρη πίτα από τα χεράκια μας θα γίνει δικός μας. Πρέπει μόνο να προσέξεις η τσουκνίδα να είναι αρσενικιά γιατί αυτό είναι το μυστικό και το βούτυρο να είναι φρέσκο και όχι αγοραστό.

Εσύ αγάπη μου με έχεις καταπλήξει.
Τι νοικοκυροσύνη, τι σεμνότητα, τι μόρφωση, και τι καλή ανατροφή που έχεις…

Πραγματικά όταν μια γυναίκα παραμένει στα 43 της τίμια και ανέγγιχτη και κάνει τσουκνιδόπιτα τότε το μόνο που μου μένει να της πω είναι συγχαρητήρια και μπραβό σε αυτήν αλλά και στους γονείς της που την μεγάλωσαν με τέτοιον ενάρετο τρόπο.
Τις προάλλες έβλεπα κάτι ζευγαράκια πάνω σε μηχανή και αγκαλιαζόταν φορώντας ελάχιστα ρούχα πάνω τους. Mα δεν καταλαβαίνουν επιτέλους ότι έτσι βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια και ότι ο κόσμος κινδυνεύει εξαιτίας της επιπόλαιης αυτής συμπεριφοράς;

Όσο για σένα Φρόσω μου θα θελα να ξέρεις ότι αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση και να μην δίνεις σημασία στη Μαρίκα και στα άλλα γύναια. Κάλεσε τους συναδέρφους σου μια Κυριακή μεσημέρι ώστε να πεισθούν εξ ιδίοις όμμασι για τις μαγειρικές σου ικανότητες και να σταματήσουν να αμφισβητούν τις ικανότητες σου στην κουζίνα.

Ο μέλλων σύζυγος σου θα εντυπωσιαστεί από όλα αυτά και σύντομα θα δεχτείς πρόταση γάμου.

Σε φιλώ και συνέχισε έτσι.


ΥΓ. Θα εκτιμούσαμε πάρα πολύ αν μας έστελνες τις συνταγές σου να τις δημοσιεύσουμε στο blog μας.

(Π)λιγωμένη

Τί γίνεται όταν δεν ξέρουμε τί θέλουμε ακριβώς από τους άλλους, από τον εαυτό μας και από τη ζωή γενικότερα; Και αν αυτό που θέλουμε είναι πολύ δύσκολο να το βρούμε ή απλά δεν υπάρχει, τότε τί γίνεται; Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά ψάχνω κάτι πραγματικά ή απλώς περνάω την ώρα μου ψάχνοντας. Και αν δεν μπορώ να βρω αυτό που θέλω ή να πετύχω αυτό που προσπαθώ, πότε σταματάει όλο αυτό το ψάξιμο, όλη αυτή η προσπάθεια να ικανοποιήσω τον εαυτό μου;

Ποιά είμαι τελικά; Είμαι ένα μοιραίο θηλυκό; Τί θέλω τελικά από τους άντρες; Τί περιμένω από τη ζωή; Μήπως είμαι αχάριστη; Ή μήπως τελικά είμαι θεά και πνίγομαι ανάμεσα σε τόσες μετριότητες; Με σιχαίνομαι ή με λατρεύω; Το ερώτημα φίλες μου είναι, μέ θέλω; Με ποθώ; Θα μοιραζόμουν τη ζωή και την κλίνη μου μαζί μου; Θα με φίλαγα ηδονικά στο αυτί; Θα με πέταγα βάναυσα πάνω στο πλυντήριο; Θα μου πέρναγα στεφάνι;

Μήπως η μαγική λέξη είναι συμβιβασμός; Πότε θα πω στον εαυτό μου φτάνει τόσο τώρα! Ό,τι έκανες έκανες κοπέλα μου, "κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει". Πότε πια θα ηρεμήσεις κι εσύ; Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν σταματήσω να προσπαθώ, θα προδώσω τον εαυτό μου. Από τί όμως αλήθεια; Δεν αντέχω άλλο πια να μην μπορώ να πάρω κάποιες οριστικές αποφάσεις και να δώσω ένα τέρμα. Μήπως όμως βάζω μόνη μου όλα αυτά τα διλλήματα και τις δυσκολίες στον εαυτό μου επίτηδες για να μην μπορώ να τα κάνω και πάντα να είμαι μίζερη και μουρόχαβλη; Μήπως με βολεύει όλη αυτή η κατάσταση;

Δαγκώνω λίγη από την βάφλα που έφτιαξα.  Παγωτό βανίλια, ένα κουτί μερέντα, σιρόπι σοκολάτας και τριμμένο πτι μπερ. Η μερέντα τρέχει από τα χειλάκια μου, στο πιγούνι μου και από κει στα μπαλκονάκια μου. Χαζογελώ. Χιχιχιχι. Βουτάω το χέρι μου στο σιρόπι και το αλοίφω στους γλουτούς μου. Κόβω την βάφλα στη μέση κι αρχίζω να με πασπατεύω παντού. Εκστασιασμένη κυλιέμαι πάνω στη σοκολάτα, σαντιγύ, μπισκότο. Τ Ρ Ε Λ Α Ι Ν Ο Μ Α Ι! Τρέχω και φέρνω το γλυκό κεράσι. Αχ! Ναι! Παντού! Έτσι! Τρέμω! Τώρα! Κλείσε τα πατζούρια! Ναιιιιιιιι!

Δε βαριέσαι Χιτοριτανάρα μου! Τί το ψάχνεις!

Πασαλειμμένη παντού σοκολάτα, βούτυρο και σιρόπι. Εγώ έτσι θα με ξέσκιζα!

Λιγωμένη. Ξεθεωμένη. Βρώμικη. Πρόστυχη.

I W T B F

I W T B F
I Want T B F
I Want To B F
I Want To Break F
I Want To Break Free

Είμαι μια γυναικάρα, παγιδευμένη στην υπαρξιακή φυλακή μιας μπουγάτσας.

I Want To be Bang Fucked
I Want To be Bang F
I Want To be B F
I Want T B F
I W T B F

Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός

Για σας παρακαλώ ψηφίστε γιατί έτοιμες είμαστε να πιαστούμε μπούκλα μπούκλα. Μια φίλη με ρώτησε ποια είναι η καλοκαιρινή μου μουσική φαντασίωση με γκόμενο. Αυτής να της τραγουδάει Χατζηγιάννη στην παραλία ενας sixpack μελαχροινός. Η δικιά μου:

Στο κρεβάτι έχει απλωθεί ένας τεράστιος Πολωνός


Σβέρκος και πλάτη ένα


Μπουτάρες ατελείωτες


Μιλάω στο τηλέφωνο


Παρατηρώ ότι το ρουλεμάν του έχει αρχίσει ανάρτηση


Κλείνω το τηλέφωνο


Σβήνω τα φασολάκια


Γυρίζω


Και του τραγουδώ

Σινε Νετσεσιτατε όπως λέμε Σινε Λαουρα

Στάζω. Σταγόνες ρέουν κατά μήκος των λαχταριστών μπουτιών μου. Ζεσταίνομαι και πλήττω.
Ξυρίζω τους γλουτούς μου, ιδρώτας, τρίχα και σαπούνι μαζί. Έχω απλώσει ένα κουζινόπανο στο κρεβάτι και ξυρίζομαι εκεί πάνω. Βαριέμαι να πάω μπάνιο. Η γειτόνισσα έχει βάλει στη διαπασών την τηλεόραση, ο ανεμιστήρας με χτυπάει με ζεστό αέρα, οι τρίχες κολλάνε πάνω μου γίνονται ένα με τον ιδρώτα, η αισθητική του καλοκαιριού έχει επιβληθεί κυρίαρχη.

Σκέφτομαι πόσο καιρό έχω να ξυρίσω το μουνί μου. Έχει γίνει ένα μικρό αλσύλλιο, αλλά δεν βρίσκω το λόγο. Ποιός θα το δεί; Τεστ παπ έκανα. Δεν βαριέσαι, αρχίζω να ξυρίζομαι και πάνω. Κι ας μην το δει κανείς. Το τηλέφωνο χτυπάει και μια φίλη με ενημερώνει πως τα αποτελέσματα βγήκαν και δεν με πήραν στη δουλειά που περίμενα. Δε βαριέσαι...της λέω να κλείσει γιατί είμαι με το μισό μουνί αξύριστο.

Αργά σταθερά συνεχίζω τη δουλειά μου. Ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο, τη μασχάλη, κάτω από τα γαλακτερά βυζιά μου. Κοιτάω τη λεκανίτσα δίπλα, ανακατεμένα χλιαρό νερό, τρίχες, κρεμοσάπουνο. Ούτε δουλειά, ούτε διακοπές, ούτε αντρας και φέτος.

Τελειώνω, σκουπίζομαι, σηκώνομαι πετάω το νερό. Πάω στον καθρέφτη και με κοιτάω έτσι γυμνή, ιδρωμένη, ξυρισμένη, αγάμητη.

Η περιοχή γύρω από το μουνί μου είναι κόκκινη. Ερεθισμένη. Ο νόμος του ξυραφιού του Όκαμ λέει να δεχόμαστε την απλούστερη υπόθεση. Αν το μουνί μου είναι κόκκινο και ερεθισμένο δεν είναι γιατί εισέβαλε μέσα του ένας γεροδεμένος οικοδόμος. Είναι γιατί το ξύρισα με απλό ξυράφι και σαπούνι. Δεν είναι γιατί το λάτρεψε ο λυγερόκορμος πιτσαδόρος, ούτε γιατί το χάιδεψαν τα άγρια δάχτυλα ενός αγρότη, δεν είναι χορτασμένο από φιλιά από τον προποτζή της γειτονιάς, μήτε κατατροπωμένο από τις εισβολές του ανώνυμου Κορυδαλλιώτη. Είναι από το Μπικ!

Παρομοίως, αν η φίλη σου σου φερθεί άσχημα, δεν είναι γιατί έχει ψυχολογικά, δεν είναι γιατί έχει κατάθλιψη, δεν είναι γιατί δεν έχει μάθει να αγαπά, δεν είναι γιατί δεν της πέτυχε η βαφή, δεν είναι το ζώδιο, δεν είναι γιατί μερικοί άνθρωποι είναι σαδιστές και πρέπει να τους δέχεσαι, δεν είναι γιατί σε πήγε θάλασσα, δεν είναι γιατί "έτσι είναι οι σχέσεις", δεν είναι γιατί "είσαι η μαμά της και αυτή η κακομαθημένη κόρη". Μερικές φορές είναι η πιο απλή εξήγηση. Ότι έκανε μαλακία, και μέχρι να ζητήσει συγγνώμη, το ξυράφι του Όκαμ λέει πως είναι μαλακισμένη!

Sine necessitate!