Για πάντα...

Τις τελευταίες μέρες βλέπω ένα τηλεοπτικό spot  γνωστής εταιρείας τηλεπικοινωνιών που δείχνει ένα ζευγάρι σε όλες τις φάσεις της ζωής του ξεκινώντας από μικρά παιδιά και καταλήγοντας μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Τόσο γλυκιά διαφήμιση… Κάθε φορά που την βλέπω μου μένει μια γλυκιά αίσθηση και παράλληλα σκέφτομαι αν υπάρχουν τέτοια ζευγάρια που είναι για πάντα μαζί, για μια ζωή…

Για πάντα μαζί … μεγάλη κουβέντα που ίσως εύκολα λέγεται αλλά πάρα πολύ σπάνια γίνεται πράξη με την ουσία της λέξης. Γιατί ακόμη και αν συμβεί σχεδόν ποτέ δεν μένει η αρχική φλόγα, το πάθος, ο έρωτας ίσως γίνει απλά αγάπη και το «για πάντα» μπορεί να  κρύβει πίσω του το φόβο για τη μοναξιά, την οικονομική εξάρτηση, τα παιδιά ή ακόμη και το στεγαστικό δάνειο που πρέπει να εξοφληθεί.

Πως μπορείς να είσαι ερωτευμένος κάθε μέρα με τον άνθρωπο σου, να τον κοιτάς στα μάτια και να μετράς τις ώρες που θα γυρίσει στο σπίτι;

Να μην σηκώνεις τα μάτια σου να αντικρίσεις άλλους άντρες να περιμένεις να κοιμηθεί το βράδυ ενώ ξέρεις ότι  ροχαλίζει και αργεί να σε πάρει ο ύπνος, να του κάνεις το αγαπημένο του φαγητό ενώ δεν ήξερες να ανοίξεις την κουζίνα μέχρι να παντρευτείς και να τον κοιτάζεις στα μάτια αν του άρεσε, και η καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή όταν τα κλειδιά του ανοίγουν την πόρτα της «ζεστής  φωλιάς» σας  στο τριάρι στην Κυψέλη .

Υπάρχουν τέτοια ζευγάρια γύρω μας, έχετε δει εσείς, βλέπετε μήπως κάποιο τώρα;

Μεγάλη λέξη το « για πάντα » αλλά και το «ποτέ» που καλύτερα να μη ξεστομίζουμε με τόση ευκολία αν δεν το πιστεύουμε πραγματικά ή τουλάχιστον αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να το παλέψουμε.

Και από την άλλη τι να το κάνεις αν η σχέση σου δεν είναι ουσιαστική, αν δεν υπάρχει αγάπη, αν δεν υπάρχει έλξη.

Πότε μου δεν ζήλεψα τέτοια ζευγάρια και δυστυχώς είναι τόσα πολλά γύρω μας.

Μα γιατί μένουν μαζί τι φοβούνται τέλος πάντων;

Πότε μου δεν φοβήθηκα την μοναξιά και δεν την φοβάμαι ούτε τώρα και δεν αντέχω την υποκρισία.

« Μένω με τη σχέση μου ενώ δεν με έλκει ερωτικά και δεν κάνουμε σεξ εδώ και καιρό» λέει η Πετρούλα, και συμπληρώνει « μου αρέσει να υπάρχει κάποιος να με σκέφτεται και να μου τηλεφωνεί» όταν η ίδια δεν τον αντέχει ούτε λεπτό δίπλα της και πλέον δεν μπορεί να κάνει σεξ μαζί του.

ΟΧΙ!

Τι να την κάνω τέτοια σχέση, καλύτερα μόνη στο ράφι παρέα με τις φίλες μου!

Και  όσο για  «το για πάντα»  ας το αφήσουμε για κείνους και κείνες που πραγματικά το κάνουν πράξη και όχι λόγια!

αϊ αμ φάϊν

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε.
Πάντα στη ζωή μου είχα συγκεκριμένους στόχους, ένα πλάνο, κάποιο “project” που έπρεπε να τρέξω. Όταν τελείωνε αυτό έθετα κάτι άλλο και ξανά κάτι άλλο χωρίς να έχει κάποιο τέλος σε όλο αυτό.
Αυτό ήταν ένα παιχνίδι για μένα, που με κρατούσε σε εγρήγορση και έμοιαζε να είναι ένα κυνήγι της ευτυχίας.

Εδώ και λίγο καιρό, αισθάνομαι ότι έχω μπει στον αυτόματο πιλότο χωρίς να υπάρχει κάποιο πλάνο. Στις μέρες μας βέβαια ο αγώνας για τα απαραίτητα μοιάζει να είναι το σημαντικότερο και αυτό υποχρεωτικά σε τραβάει σε μια καθημερινότητα που είναι κουραστική και μίζερη.

Όλη αυτή η μιζέρια βέβαια θα μπορούσε να ισορροπήσει με μια καλή προσωπική ζωή, αλλά και εκεί μοιάζει να μη ξέρω τι θέλω. Από τη μια θέλω σχέση και από την άλλη θέλω να δοκιμάσω αλλά και να χορτάσω πράγματα που δεν «γεύτηκα» ποτέ.
Ο έρωτας μας δίνει φτερά, μας δίνει δύναμη να αντέχουμε.

Ουφ, κάποια πράγματα τελικά είναι τόσο δύσκολα για μένα που μοιάζουν ανυπέρβλητα και δεν ξέρω αν ποτέ τα καταφέρω.
Προσπαθώ όμως όσο και όπως πρέπει ή απλά τα πασαλείβω χωρίς να επικεντρώνομαι στην ουσία;

Ξέρω τι θέλω και πώς να το τρέξω;

Τις απαντήσεις αυτές πρέπει να τις ψάξω μέσα μου και επιτέλους να σταματήσω να λέω ψέματα στον εαυτό μου και στους γύρω μου.

Ειλικρίνεια και τόλμη πόσο δύσκολο πράγμα τελικά!

Το τοπίο είναι θολό και αυτή η ομίχλη με τρελαίνει… Αυτή η ομίχλη στο Λονδίνο με τρελαίνει.

Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός!

Στο σφιχταγκαλιασμένο ζευγαράκι που θυμήθηκε να χαμουρευτεί στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, ενώ προσπαθούσα να περάσω φορτωμένη σακούλες σουπερμάρκετ

στην τύπισσα στο μπαρ που χαχάνιζε στην αγκαλιά του γκομενίδιου και παραλίγο να με κάψει με το τσιγάρο της

στο ανδρείκελο που έδινε ρουφηχτά φιλιά στην γκόμενα, πίσω κάθισμα ταξί, διπλοκούρσα για ασπρόπυργο, σάββατο βράδυ

στα δυο χεράκια που σεργιάνιζαν στα στενοσόκακα της πλάκας και με παραμέρισαν ενώ κοίταζα παστελάκια

στην γειτόνισσα που φωνάζει στο στεφάνι της λωτέ μου

στην ξαδέρφη που πέτυχε το καλό παιδί

στα προσκλητήρια για την καλύτερη μέρα της ζωής τους (η καλύτερη μωρή??? δηλαδή έλεος)

στις φωτογραφίες διακοπών με εσένα ακουμπισμένη στο στήθος του ανθού σου,τον ανθό σου να καθαρίζει τα δόντια του, ένα ηλιοβασίλεμα και δυο τυρόπιτες κουρού

στο γλωσσόφιλο στη μέση της ακαδημίας ενώ μετράει πόσοι τον κοιτάνε

στους θησαυρούς, τα κουρκουμπινάκια, τις κουκλίτσες, τα διαμαντάκια, τους πασάδες, τις λατρείες, τους άντρες και τις γυναίκες τις ατελείωτες


πάνω απ'όλα, σ'αυτό το ηλίθιο βλέμμα σήμερα, που θα κρατάει τριαντάφυλλο και θα περπατάει δικαιωμένος/η (από κηδειοστέφανα είναι ηλίθια!)

Χρόνια Πολλά καλέ

Oops

Θέλω να κάτσω πάνω σε έναν πούτσο και από μέσα να ακούγεται η Ελευθερία. Αχ σόρρυ ξέχασα ότι απευθύνομαι σε κυρίες. Χώσε.