Σάββατο 1 Αυγούστου 2015
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014
A game we once played.
Pretend we're faeries.
I'm a girl faerie. My name is Laura Lee.
And you're a boy faerie. Your name is Tita Lee.
Pretend, when we're faeries we fight each other, and I say "Stop hitting me or I'll die!"
And you hit me again and I say, "Now I have to die."
And then you say, "But I'll miss you."
And I say, "But I have to. And you'll have to see me again soon . And I'll be put in a box and all I'll need is a tiny glass of water and lots of tiny pieces of pizza and the box will have wings like an airplane."
And you'll ask, "Where will it take you?"
"Paris." I say.
(Synecdoche, New York)
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Life goes on...
Ό,τι χάνεις μην το κλαις
μην κολλήσεις στις στροφές
μαζί μου έλα τώρα
για να περάσει η μπόρα
Ό,τι χάσεις άστο εκεί
κι αν ξανάρθει πάει να πει
πως ήτανε δικό σου
για σένα κι ακριβό σου
Περνάς το ζόρι και μετά κάτι γίνεται
μια καινούρια ζωή ένα αιώνιο φιλί
σου χαρίζεται
Όταν χάνεις με μαγκιά
γίνονται όλα πιο ελαφρά
σα να πατάει η γάτα
κι έχω καλά μαντάτα
Ότι χάσεις και το θες
θα ξανάρθει από το χθες
και με λαχτάρα πόση
τα όνειρα θα σώσει
Περνάς το ζόρι και μετά κάτι γίνεται
μια καινούρια ζωή ένα αιώνιο φιλί
σου χαρίζεται
Ό,τι χάσεις και το δεις
με τα μάτια της ψυχής
ο πόνος του περνάει
σαν τις βροχές του Μάη
Άμα χάσεις αν χαθείς
μη φοβάσαι να το πεις
θα βγούμε κερδισμένοι
κι ας είμαστε χαμένοι
Περνάς το ζόρι και μετά κάτι γίνεται
μια καινούρια ζωή ένα αιώνιο φιλί
σου χαρίζεται
Σάββατο 14 Ιουνίου 2014
I am back!
Λοιπόν είμαι πίσω και πάλι!
Μη ρωτάτε γιατί έλειψα όλο αυτό το διάστημα, απλά
συνέβη!
Νομίζω δεν είχα κάτι να πω, και ότι απλά είχα
στερέψει. Υπήρχαν άλλωστε στιγμές που δεν σας κρύβω αναρωτιόμουν αν υπήρχε
λόγος ύπαρξης για αυτό το blog.
Αναρωτιέμαι
βέβαια αν είμαι ακόμη η ίδια με την ατίθαση κοπέλα που πρώτο έφτιαξε
το blog πριν μερικά χρόνια. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές ναι, αν
και σίγουρα κάποια πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου, ίσως άλλαξα και εγώ λίγο.
Το να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε και να προχωράμε μπροστά άλλωστε είναι «εξυπνάδα» . Μου κάνει τρομερή εντύπωση
πραγματικά πως μερικά άτομα αρνούνται να δεχτούν την πραγματικότητα, και
παραμένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν με μια αυτοκαταστροφική εμμονή και αναμοχλεύοντας
τα ίδια και τα ίδια. Όσο και να προσπαθείς να βοηθήσεις πάντα συναντάς ένα
τοίχο άμυνας με τις ίδιες άναρθρες
κραυγές που για τα πάντα φταίνε οι άλλοι
χωρίς ποτέ να δέχονται τις δικές τους παραλείψεις ή λάθη.
Πάντα οι άλλοι φταίνε!
Το Ξανθοπούλειο σύνδρομο….
Λοιπόν έγινε ότι έγινε, καλώς ή κακώς, εντάξει εντάξει η κοινωνία, η ζωή είναι άδικη , ο τύπος ήταν ένα
μεγάλο καθίκι, σου φέρθηκε άσχημα , όμως
αυτό πάει πέρασε, είναι η ζωή μπροστά σου να γνωρίσεις άλλα άτομα και να
προχωρήσεις.
Μα τι άλλο πρέπει να πει κανείς τελικά ή να κάνει;
Λοιπόν εγώ θέλω να προχωρήσω και ειλικρινά το
παρελθόν είναι παρελθόν και είναι πίσω αλλά το μέλλον είναι καλύτερο και είναι
μπροστά μας!
Φτάνει τόσο κήρυγμα, ο καιρός είναι επιτέλους καλοκαιρινός και εγώ ανυπομονώ
να κατέβω στις παραλίες.
C u darlings!!!!!!!!!!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)