Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Γεροντοκόρη ή hitoritana;

Θέλω να αρχίσω να γράφω. Πώς και γιατί. Αυτό είναι το ερώτημα που θα προσπαθήσω να απαντήσω σ'αυτή την εισαγωγική, to-know-us-better, ανάρτηση.

Είναι Κυριακή πρωί, κάπου μέσα στο χειμώνα. Έχω κατέβει στην Αθήνα, έχω τελειώσει τις αγγαρείες μου και περπατώ στο κέντρο, δεν θέλω να πάω σπίτι ακόμα. Παίρνω λοιπόν ένα καπουτσινάκι στο χέρι και περπατώ στο κέντρο της Αθήνας, αυτής της πόλης με τις, στατιστικά, τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο γυναίκες.

Κάποια στιγμή βρίσκομαι σε μία από τις κεντρικές πλατείες. Και αισθάνομαι ξαφνικά μόνη. Σαν να έγινε, για κάποιον λόγο, πιο έντονη η παρουσία των άλλων γύρω μου, ή ίσως πιο έντονη η απουσία κάποιου δίπλα μου. Είμαι μόνη και αυτό που θα ήθελα αυτή τη στιγμή είναι να μην είμαι μόνη. Αλλά, η μοναξιά μου αυτή δεν είναι ούτε υπαρξιακή, του στυλ μόνη σε ένα αχανές σύμπαν, ούτε κοινωνική, μόνη χωρίς γνωστούς μέσα σε ένα ζωντανό κοινωνικό σύνολο. Όχι, δεν είναι αυτό. Και φίλους έχω και κάπως έχω συμφιλιωθεί με το  μεταφυσικό παράλογο της παρουσίας μου στη γωνιά του γαλαξία μας.

Αλλού έγκειται η μοναξιά μου. Σε μια συνειδητοποίηση που είναι δυνατή, φρικτή, ισοπεδωτική αλλά και ντρέπομαι να την εκφράσω. Στην έλλειψη του έτερου ήμισυ. Ναί, είμαι μία γεροντοκόρη. Γιατί ντρέπομαι να το πω, γιατί φοβάμαι να εντάξω αυτή τη λέξη ακόμα και στον εσωτερικό μου μονόλογο; Έχω περάσει τα 30, δεν έχω άντρα, θέλω να έχω άντρα, και αυτό σημαίνει πως είμαι γεροντοκόρη. Ναι, γεροντοκόρη!

Αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Γιατί την φοβάμαι τόσο; Μα δεν είναι λογικό; Είναι μια λέξη πολύ δυνατή, κουβαλά πάνω της μυριάδες εικόνες και αρνητικούς συνειρμούς, απεικονίσεις γυναικών παραιτημένων από τη ζωή, μοντέρνων ερημίτισσων αποκλεισμένων σε μια ατελείωτη μοναξιά, υπάρξεων που απέτυχαν στο στόχο τους και φοβισμένες πια κυκλοφορούν στο περιθώριο αυτής της πόλης περιφέροντας το φορτίο κατακρεουργημένων ελπίδων, ματαιωμένων ονείρων, χιλιο-αναθεωρημένων στόχων. Γυναίκες απόβλητων που δεν περπατάν ανάμεσα μας, αλλά δίπλα μας. Που τις βλέπουμε, αλλά δεν τις γνωρίζουμε. Φίλες που θα τις δούμε μια φορά το χρόνο για να θυμηθούμε πόσο άσχημη είναι η μοναξιά και να επιβεβαιώσουμε πως όσο σκληρή είναι η σχέση μας με τον άντρα μας τουλάχιστον δεν είμαστε σαν αυτές. Συγγενείς που ξέρουμε πως υπάρχουν ξεχασμένες σε κάποιο παρακλάδι του οικογενειακού μας δέντρου ως απλή υπενθύμιση για ένα τηλεφώνημα την ημέρα της ονομαστικής εορτής τους. Συνάδελφοι που βλέπουμε καθημερινά αλλά δεν θα καλέσουμε ποτέ στο πάρτυ με τις οικογένειες των υπόλοιπων συναδέλφων μας. Γειτόνισσες που ποτέ δεν θα μυρίσουμε από το παράθυρό τους την ευλογημένη μυρωδιά μιας οικογενειακής σπανακόπιτας που μόλις βγήκε από το φούρνο.

Δεν άντεξα. Μου ήρθε να βάλω τα κλάμματα. Μα είναι δυνατόν; Είμαι τόσο μόνη; Εκεί στη μέση της πλατείας, άγαλμα με το καπουτσίνο στο χέρι αισθάνθηκα να με κατακλύουν ορδές από ευτυχισμένα ζευγάρια που με προσπερνούσαν χωρίς να με βλέπουν. Είναι όμως έτσι; Είμαι τόσο μόνη μου; Με αγωνία άρχισα να κοιτάζω γύρω μου. Να παρατηρώ τις γυναίκες, να προσπαθώ να δω αν ανάμεσα στα πρόσωπά τους θα μπορούσα να διακρίνω κάποια που θα με καταλάβαινε.

Και τότε έγινε αυτό που στάθηκε το έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου.



Στην γωνία ενός από τα καφέ της πλατείας, σε ένα από τα τραπεζάκια εκτός του καταστήματος, το βλέμμα μου στάθηκε στην εικόνα μιας γιαπωνεζούλας, μάλλον συνομήλικής μου, που απολάμβανε μόνη της το δικό της καπουτσινάκι. Έμοιαζε τόσο ήρεμη, τόσο άθραυστη και αυτάρκης, απορροφώντας μέχρι τελευταίας ρανίδας τις αδύναμες ηλιαχτίδες του χειμωνιάτικου ήλιου. Η εικόνα της με καθήλωσε.

Ήταν μόνη της. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά, η ποιότητα της δικής της μοναξιάς δεν είχε καμία σχέση με τη δική μου. Το βλέμμα της αγέρωχο, διεισδυτικό, περιεργαζόταν τους ανθρώπους που βιαστικά την προσπερνούσαν. Τους εξέταζε. Και έμοιαζε ικανοποιημένη με τη ζωή της, με τη θέση της, με την μοναδική καρέκλα του μικρού τραπεζιού της. Αλλά όχι κλειστή. Όχι. Η γυναίκα αυτή δεν είχε αποτραβηχτεί από τον κόσμο, δεν είχε αναχωρήσει για το περιθώριο που προβλέπεται για τις γεροντοκόρες. Ήταν εκεί, στο κέντρο του κόσμου των επιτυχημένων σχέσεων, των ζευγαριών, των οικογενειών και των ερωτευμένων. Παρούσα. Γεροντοκόρη!

Όταν έφτασα σπίτι άνοιξα τον υπολογιστή. Το μυαλό μου ακόμα κολλημένο στην εικόνα αυτής της τόσο διαφορετικής αλλά και τόσο ίδιας γιαπωνέζας γεροντοκόρης. Σιγά σιγά συνειδητοποιούσα τί είχα δει. Σαν αυτόματο έψαξα στο λεξικό δύο λέξεις. Πως αποδίδεται στα γιαπωνέζικα το επίθετο μόνος "hitori" και ράφι "tana".

Επαναλάμβανα σαν υπνωτισμένη τις δύο λέξεις hitori tana, hitori tana....hitoritana!

Η αποκάλυψη ήταν συγκλονιστική.

Πόσο φτωχή είναι η ζωή μου αν την περιορίσω σε μια λέξη όπως η γεροντοκόρη! Πόσα περισσότερα πράγματα είμαι. Πόσο απέχω από την κλασική εικόνα της απομονωμένης, παραιτημένης, κρυμμένης  γυναίκας που φέρνει στο νου μας η γεροντοκόρη. Αλλά και πόσο μόνη είμαι πραγματικά. Πόσο όντως θέλω να βρω το ταίρι μου.

Άρα ούτε κλασική γεροντοκόρη, ούτε όμως και συνειδητοποιημένη σύγχρονη μόνη γυναίκα που δεν την ενδιαφέρουν οι σχέσεις.

Και μοντέρνα και απεγνωσμένη, και δυναμική και εύθραυστη.

Ναι, δεν είμαι μια γεροντοκόρη περιορισμένη στο περιθώριο της ζωής, αλλά ναι είμαι γεροντοκόρη γιατί στόχος μου είναι να βρω τον άντρα μου. Δεν είναι αυτο-αναίρεση. Δεν κρίνω ούτε τις γυναίκες που αποτραβήχτηκαν για να παίξουν τον κλασικό ρόλο της γεροντοκόρης, ούτε αυτές που είναι μόνες αλλά δεν τους νοιάζει γιατί δεν θέλουν να κάνουν μια σχέση.

Είμαι μια γυναίκα που περνάει καλά, αλλά θέλει άντρα!
Είμαι μια γυναίκα που αισθάνεται πως έχει μείνει στο ράφι, αλλά αυτό το ράφι το έχει κάνει μια ζεστή γωνιά και έχει αποφασίσει να το διασκεδάσει μέχρι να βρεί τον πρίγκηπα που θα την κατεβάσει από εκεί.
Μια γυναίκα υπερήφανη για το ράφι της. Αλλά που ξέρει πως μια μέρα θα πάρει έναν κασμά και θα το κάνει χίλια κομμάτια.
Σισύφεια γεροντοκόρη? Παράλογη κουκίδα σε ένα ασυνάρτητο σύμπαν?
Είμαι μια HITORITANA.

Δεν είμαι εγώ η hitoritana που περήφανα επιδεικνύει το ράφι της στην φώτο. Αλλά έτσι δείχνω κι εγώ το δικό μου!



11 σχόλια:

  1. Καλησπέρα... Καλώς σε βρίσκω στο ράφι σου... :) Σε βρήκα από το όμορφο σχόλιο που άφησες στο Μονόγραμμά μου... Λιγάκι απρόσκλητος μπήκα, έκανα και μια περιήγηση στο σαλόνι και στα δωμάτιά σου - τα γεμάτα ράφια... Μου άφησες την αίσθηση του στίχου της Χαρούλας 'είναι σκληρό για μια γυναίκα να 'ναι μόνη...', αλλά έχει και την πλάκα του απ' ότι κατάλαβα, ή τουλάχιστον εσύ δίνεις την εντύπωση πως καταφέρνεις να το διασκεδάσεις κιόλας...

    Πάντως μήπως είσαι λιγάκι σκληρή με τον εαυτό σου..; Εννοώ πως 'έχεις περάσει τα 30' όπως λες και δεν έχεις σύζυγο ή σύντροφο... Έτσι απλά... Όχι και 'γεροντοκόρη' όμως... Απέχεις ακόμη πολύ από αυτό... Μην σε παίρνει από κάτω... Και , κυρίως, να βγαίνεις τα Σαββατόβραδα... Ν' απόλαμβάνεις την ελευθερία σου (άκου κι έναν παντρεμένο...) και να τολμάς να προκαλείς την τύχη σου... Συγγνώμη αν ακούγομαι λίγο σαν την μαμά σου...

    Ααααα... Θα ξεχνούσα τον λόγο που προτίμησα ν' αφήσω το σχόλιό μου σ' αυτό το συγκεκριμένο post... Είναι γιατί η περιγραφή της Πλατείας με τα ερωτευμένα ζευγάρια να σε περικυκλώνουν με 'πήγε' σ' ένα παλιότερο στιχάκι μου και θα 'θελα να σου το χαρίσω...:

    http://stixo-mythia.blogspot.com/2010/10/blog-post_1239.html

    Φιλιά αθώα... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ'ευχαριστώ πολύ Γιώργο για τα καλά σου λόγια. Και μην κανακούσω για προσκλήσεις. Εννοείται, πως είσαι ευπρόσδεκτος εδώ μέσα.

    Σ'ευχαριστώ για την αφιέρωση. Αν και την ψυχή σήμερα μου την γαλήνεψες με την ανάρτησή σου για το Μονόγραμμα.

    Να σαι καλά και να μας επισκέπτεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. pes mou oti kaneis plaka... se iketeuo...!!

    Lonely

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Ανώνυμος

    Αγαπητέ/ή μου lonely, όχι δεν κάνω πλάκα κι ας σου φαίνεται περίεργο.

    Το ιστολόγιο αυτό γράφεται για να απαλύνω τους πόνους μου αλλά και να συντροφέψω όλους τους μοναχικούς και μοναχικές εκεί έξω. Οπότε είσαι ευπρόσδεκτος/η να συνοδοιπορήσεις στο ταξίδι μας που αν δεν καταλήξει στον ευπόθητο στόχο, την εύρεση δηλαδή ενός συζύγου, τουλάχιστον θα καταπραύνει την μοναξιά μας.

    Είμαστε πολλοί/πολλές Hitoritana εκεί έξω. Καιρός να βγούμε και να το φωνάξουμε περήφανα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Dld pragmatika mou les oti psaxneis na breis antra giati mono etsi tha oloklirotheis?? kai auto sto perase o koinonikos sou perigirios? auto einai pou skeftesai apo to proi mexri to bradi?

    den ksero an eisaste polloi ekei ekso alla pragmatika einai krima na ipobathmizeis etsi ton eauto sou :( :( de nomizeis?

    Lonely

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. σε διαβεβαιω αγαπητε οτι πολυς κοσμος νοιωθει ετσι και οχι μονο επειδη του το επιβαλλει ο κοινωνικος περιγυρος αλλα επειδη ειναι και βιολογικη αναγκη.και δεν αναφερομαι στο σεξουαλικο. η αναγκη του να νοιωσεις το χερι σου μεσα στο χερι του αλλου, να κανεις ονειρα μαζι του να νοιωσεις την ολοκληρωση οτι αυτος ο ανθρωπος που εχεις απεναντι σου ειναι για σενα και σε κατανοει. και στην τελικη ο ανθρωπος δεν φτιαχτηκε για να ειναι μονος κι ολοι οσοι λετε διαφορα τετοια υπερανω ειναι γιατι ειτε εχετε ηδη σχεση,η μολις εχετε βγει απο καποια που σας επνιγε η γιατι δεν θελετε σχεση στην παρουσα φαση(κατασταση παω σημερα με τον εναν κ αυριο με τον αλλον και ουτε γατα ουτε ζημια. η κραυγη της μοναξιας του διπλανου σας δεν εχει κατι το αστειο νομιζω και το κατακριτεο και μιλαω εγω που ειμαι αρρωστη και αυριο μπορει να μην ζω για να διαβασω τα σχολια σας. μην νομιζετε πως εχετε ολο τον καιρο για να σπαταλατε σε ανοησιες. βρειτε ανθρωπο στη ζωη σας να αξιζει τον κοπο και δημιουργηστε μια ομορφη σχεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. hitoritana αν ψαχνεις για αντρα πρεπει κ εσυ να κανεις κατι μην περιμενεις ολα να σ ρθουν στο πιατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο πολύ ένιωσα σαν να τα έχω γράψει εγώ τα παραπάνω... αρχικά θα διαφωνήσω με το τελευταίο σχόλιο, του τύπου μην περιμένεις να σου έρθουν όλα στο πιάτο...
    Το θέμα των σχέσεων είναι και θέμα τύχης.
    Μιλάω πάντα για κάποιον ή κάποια που ναι μεν είναι άνθρωπος του "εμείς" και όχι του "εγώ", που θέλει το έτερόν του ήμισυ, αλλά δεν συμβιβάζεται μέσα σε μία σχέση στην οποία δεν περνάει καλά μόνο και μόνο για να μην είναι μόνος-η του.
    Προσωπικά αυτό βιώνω.
    Η μοναξιά είναι σκληρή και δύσκολη... ειδικά οι Κυριακές... οι γιορτές... είναι μέρες που θέλεις να ζήσεις συγκεκριμένα πράγματα και τα ζεις τελείως διαφορετικά. Ναι το ξέρω το συναίσθημα. Τα τυπικά "χρόνια πολλά" στις γιορτές, τα "ακόμα να παντρευτείς εσύ???" κλπ κλπ...
    Όμως θα σας πω και το άλλο.
    Πόσο σκληρό αλήθεια είναι να νιώθεις μοναξιά μέσα σε μία σχέση?
    Να νιώθεις ότι ο "άνθρωπός σου" δεν σε καταλαβαίνει, ότι δεν επικοινωνείτε και να μην τολμάς να χωρίσεις από φόβο μην μείνεις μόνη σου.
    Ή να είσαι εγκλωβισμένος σε μία σχέση στην οποία υποφέρεις αλλά κάνεις υπομονή είτε για τα παιδιά, είτε για οικονομικούς λόγους...
    Ναι, είμαι μόνη μου και δεν θέλω να είμαι μόνη μου. Είναι σκληρή η μοναξιά. Και δεν είμαι άνθρωπος που έψαχνα ούτε τον σούπερ όμορφο, ούτε τον σούπερ πλούσιο... έναν κανονικό άνθρωπο σαν κι εμένα θέλω που να ταιριάζουμε σε πέντε βασικά πράγματα, να συννενοούμαστε και να νοιάζεται ο ένας τον άλλο.
    Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, οι άντρες τα χετε παίξει και λιγάκι, ή τουλάχιστον πέφτω εγώ και οι φίλες μου σε περιπτωσάρες.. δύσκολα κάποιος θέλει μια σχέση, οι περισσότεροι ειναι ότι φάμε κι ότι πιούμε...
    Τώρα θα μου πείτε ότι κι οι γυναίκες δεν πάνε πίσω, οκ δεν μπορώ να πω κάτι γι'αυτό.
    Όμως εδώ είναι που λέω ότι παίζει και θέμα τύχης.

    Το θέμα είναι όπως κι αν είμαστε να προσπαθούμε να χαιρόμαστε τα θετικά της κατάστασης, να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο.
    Και σίγουρα να βλέπουμε και τα χειρότερα που υπάρχουν γύρω μας.
    Λυπάμαι που στα 35 δεν έχω καταφέρει ακόμη να κάνω δική μου οικογένεια και που δεν έχω σχέση.
    Όμως χαίρομαι που δεν είμαι μάνα χωρισμένη και να μεγαλώνω μόνη μου δύο παιδιά.
    Χαίρομαι που δεν είμαι παντρεμένη με έναν άντρα ο οποίος με παραμελεί και ξενοκοιμάται από εδώ κι από εκεί και δεν χωρίζω (αλήθεια αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα πώς το αντέχουν κάποιες)
    Χαίρομαι που δεν είμαι σε μία σχέση δυστυχισμένη, με δυο μωρά να κλαίνε και μόνη μου παρηγοριά το φαγητό να έχω πάει 100 συν κιλά..

    Και κάτι τελευταίο... ο μπαμπάς μου λέει μια παροιμία... "Όποιος ειν'έξω απ'το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει"...

    Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν μου δίνουν συμβουλές κάποιοι που μιλάνε "εκ του ασφαλούς" όχι μόνο στο θέμα των σχέσεων, αλλά γενικότερα σε όλα τα επίπεδα.

    Τέλος,κύριε ανώνυμε της 25ης Φεβρουαρίου, δεν ξέρω εάν είσαι σε σχέση ή όχι, αλλά πίστεψέ με, το θέμα των σχέσεων δεν είναι άντε θέλω ένα πτυχίο στρώνομαι και διαβάζω και το παίρνω, ούτε κάνω οικονομίες για να αγοράσω αυτοκίνητο...
    Επειδή ακριβώς μιλάμε για "'Ετερον ήμισι" εμείς έχουμε το 50%. Όσο και να προσπαθήσεις, δεν μπορείς να βάλεις παραπάνω.




    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΔΙΑΒΑΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΛΩΝ ΣΑΣ,ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΠΌΣΟ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΜΟΝΗ ΝΙΏΘΩ.ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΌΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ.
    ΕΙΜΑΙ 32 ΕΤΩΝ,ΜΟΝΗ,ΧΏΡΙΣ ΣΧΈΣΗ.ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΒΛΈΠΩ ΖΕΥΓΑΡΙΑ . ΜΕ ΠΙΆΝΕΙ ΘΛΙΨΗ.ΔΕΝ ΖΗΤΑΩ ΤΟΝΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΤΑ ΑΣΤΡΑ.ΕΝΑΝ ΝΟΡΜΑΛ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΖΩ,ΝΑ ΕΧΩ ΧΗΜΕΊΑ.ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΞΕΝΙΑ,ΔΕΝ ΤΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΩ,ΜΑ ΔΕΝ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΚΑΤΙ ΕΡΩΤΙΚΟ ΣΤΗ ΠΟΡΕΙΑ.ΚΑΙ ΟΜΩΣ,ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ,ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΟΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ ΠΕΡΝΆΕΙ ΓΡΉΓΟΡΑ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΏΘΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΣΤΗ ΨΥΧΗ,ΜΑ ΟΑΝ ΜΟΥ ΠΕΤΑΝΕ ΚΟΥΒΈΝΤΕΣ ΓΙΑ ΚΟΥΦΕΤΑ ΓΑΜΟΥ,ΜΩΡΑ,ΣΥΖΗΓΟ ΚΑΙ ΡΑΦΙΑ....ΘΈΛΩ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ,ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΒΙΩΣΩ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ.ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ.ΜΑ ΟΛΟΟΙ ΑΚΑΤΑΛΗΛΛΟΙ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝ.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΝΤΟΝΟΥ ΦΛΕΡΤ,ΜΕ ΓΝΏΡΙΣΕ ΕΝΑΣ ΠΑΝΤΡΕΜΈΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΉΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΡΆΣΕΙ ΚΑΛΑ....ΕΝΑΣ ΆΛΛΟΣ ΚΡΥΦΟΓΚΕΙ.....,ΕΝΑΣ ΆΛΛΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ.ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ,ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΟΥ.ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΝΑ ΔΙΝΩ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ.ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΠΛΆΤΗ ΜΟΥ ΑΧ ΤΗ ΚΑΗΜΕΝΗ.....ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΛΕΓΑΙ ΑΥΤΟ....ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΙΏΘΩ.ΕΙΜΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ,ΑΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΌΣ ΑΚΟΜΑ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΟΜΠΡΕΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΧΕΤΑΙ....ΞΈΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΠΟΣΕΣ ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΎΝ ΜΟΝΕΣ.ΜΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΕΙ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΡΩ Ο ΚΑΑΛΛΗΛΟ ΆΝΤΡΑ,ΟΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ.ΟΑΝ ΜΕ ΠΙΆΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΑΝΟΗΣΗ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δυστυχώς, για τους περισσότερους ανθρώπους η ζωή είναι ένας εφιάλτης, ένα ατέλειωτο βασανιστήριο, χωρίς καμιά ελπίδα βελτίωσης. Το τραγικό είναι ότι υπομένουμε μια μαρτυρική ζωή για ποιό λόγο; Για να καταλήξουμε σκουλήκια στη Γη.... Για αυτό δε θέλησα ποτέ να διαιωνίσω αυτόν τον εφιάλτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ανέβηκαν το ράφι