Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Μάμμα εν με παίρνει άνθρωπος! Τζιά τί θες να κάμω;

Από μικρές στην πίεση. Φτάνει πιά!
Με αφορμή τις συμβουλές της φίλης (θεάς) γεροντοκόρης Έλλης στην προηγούμενη ανάρτηση προς την αναγνώστριά μας, αλλά και από μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με νεαρά Κυπρία hitoritana σκεφτόμουν σήμερα έντονα την αφόρητη πίεση που δεχόμαστε από την οικογένειά μας εμείς οι γεροντοκόρες.

Η εν λόγω Κυπρία λοιπόν ήταν καλεσμένη με την οικογένειά της σε γάμο και παράλληλη βάφτιση (2 δεινά σε ένα) μιας πρώην κολλητής της. Μου ανέφερε πως από τη μέρα που δέχτηκε το προσκλητήριο το σπίτι τους και ειδικά η μάνα της βυθίστηκαν στο πενθος.

Από τη μία η ίδια ξαναθυμήθηκε το φόβο με τον οποίο είχε παλέψει για να συμφιλιωθεί. Τον τελευταίο μήνα είχε κάπως ηρεμήσει με το θέμα του  γάμου και είχε καταφέρει να ξεχαστεί βγαίνοντας με τους φίλους μπακούρια της, κάνοντας κάποιες περιστασιακές ξεπέτες και δουλεύοντας 10ωρα. Αλλά, από τη στιγμή που άνοιξε το προσκλητήριο της πρώην κολλητής της και συμμαθήτριάς της, όλος ο υπόγειος πανικός ξύπνησε. Άλλη μια κολλητή, έστω και πρώην, παντρεύεται. Τώρα κάθε φορά που θα κοιτάει τη σχολική φωτογραφία θα βλέπει στο πρόσωπο της κολλητής της άλλη μια νυφούλα που θα της χαμογελάει ειρωνικά.

Οι φοβίες όμως αυτές δεν ήταν τίποτα μπροστά στο πραγματικό μοιρολόι που ζούσε σπίτι από την χαροκαμμένη μάνα της. Απ'την ώρα που ανοίχτηκε ο φάκελος το στόμα της μάνας της σαν να στράβωσε, το βλέμμα της σαν να γινε πιο λοξό. Από κείνη τη στιγμή μέχρι τη μέρα του γάμου, η μάνα της ξέσπαγε σε κλάμματα χωρίς λόγο, μουρμούριζε την ώρα που καθάριζε πατάτες, βογκούσε κάθε βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι με τις εικόνες, έσερνε τα πόδια της σαν σκιά του εαυτού της.

Παρόλα αυτά η άμεση σύγκρουση δεν έγινε. Το μόνο που ξεστόμισε η μάνα όταν ανοίξαν τον φάκελο ήταν ένα "πάει κι η Λεμονιά, την έκαμε την τύχη της".

Η υπόκωφη ένταση έφτασε σε κλιμάκωση τη μέρα του γάμου και όλα δείχναν πως θα κορυφωνόταν από στιγμή σε στιγμή. Κι ενώ μάνα και hitoritana δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα επί του θέματος, η φίλη μου ένιωθε να σφίγγεται από μια θηλειά συσσωρευμένης πίεσης που λίγο ακόμα να σφιγγόταν θα την έπνιγε.

Κατά την διάρκεια του μυστηρίου, η φίλη μου κοίταζε τη μάνα της. Είχε ένα θλιβερό ύφος, μιας γερόντισσας που κοίταζε ευθεία, και υπομονετικά υφίστατο το μαρτύριο του γάμου άλλης μιας φίλης της γεροντοκόρης κόρης της. Η φίλη μου κόντεψε να βάλει τα κλάμματα εν μέσω του γάμου, ένας κόμπος από στενοχώρια αλλά και θυμό για την μάνα της.

Κάπου έπρεπε να ξεσπάσει, κάπως έπρεπε να καταπιεί τον κόμπο της.

Ξύπνα hitoritana! Πάρε το δικό σου milkshake!
Την ώρα λοιπόν που στοιχηθήκαν για να ευχηθούν στο νεόνυμφο ζεύγος παρατήρησε το χαιρέκακο χαμόγελο στο μακιγιαρισμένο σαν λατέρνα πρόσωπο της πρώην κολλητής της και νυν συζύγου μετά τιμών. Την κοίταζε σαν να της έλεγε πως τώρα πια ήταν μια ανώτερή της. Ανήκε σε άλλη τάξη. Η φίλη μου ηφαίστειο.

Φτάνει η ώρα που χαιρετάει η μάνα της. "Να ζήσετε Λεμονιά μου". Και η νύφη με τον στόμφο εκατό καρδιναλλίων ανταπαντά "Να σαι καλά κυρά Μέλπω μου...και στης κορούλας σου". Η μάνα γύρισε και κοίταξε την κόρη της.

Η φίλη μου αντίκρυσε στο βλέμμα της την απόλυτη απελπισία, έναν συνδυασμό παραίτησης, απελπισίας και απογοήτευσης για μια ολόκληρη ζωή. Και δίπλα το νικητήριο, θριαμβευτικό, πανηγυρτζίδικο, εκδικητικό χαμόγελο της νύφης-πρώην κολλητής. Αυτό ήταν. Με μιας παράτησε τις χαιρετούρες και φώναξε στη μάνα της: "Μάμμα εν με παίρνει άνθρωπος! Τζιά τί θες να κάμω!" και αναλύθηκε σε γοερά κλάμματα τρέχοντας προς την έξοδο.

Μου πε πως δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω, αλλά φαντάζεται πόσο θα είχαν αποσβολωθεί όλοι οι καλεσμένοι που περίμεναν στην ουρά , πόση ντροπή πρέπει να ένιωσαν οι γονείς της. Η μάνα της το βράδυ δεν είπε τίποτα. Το γεγονός δεν ξανασυζητήθηκε ποτέ, σαν να μην είχε συμβεί.

Αλλά η φίλη μου ορκίζεται πως απο κείνη τη μέρα αισθάνεται πιο ελεύθερη. Πιο δυνατή.

Έγω πιστεύω πως η φίλη μου εκείνη τη μέρα μεταμορφώθηκε από μια απλή γεροντοκόρη σε μια περήφανη Hitoritana!

Αντιδράστε φίλες μου! Υπερασπιστείτε την γεροντοκορίασή σας! Φτάνουν πια οι κρίσεις πανικού και τα άγχη. Ξεσπάστε γιατί η ζωή είναι μικρή! Κι αφήστε τις πρώην κολλητές να παντρεύονται! Η μόνη τους χαρά συνήθως εξαντλείται σ'αυτό το δήθεν ευτυχισμένο χαμόγελο την ώρα της χαιρετούρας. Εκεί αρχίζει και τελιώνει η ζωή τους, γι 'αυτό και στήνουν τέτοιο πανηγύρι!

Εμείς όμως έχουμε μια ολόκληρη ζωή μπροστά μας. Είμαστε πιο ευτυχισμένες. Είμαστε Hitoritana!

18 σχόλια:

  1. kalytera monh hitoritana para pantremenh hitoritana.vevaia exei kai to thetikon tou pragmatos mia pantremenh hitoritana,xrhmatodoth.opwsdhpote kai mia aplh hitoritana mporei na exei oxi mono enan,ma perissoterous,ennow xrhmatodotes.mia pantremenh.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά μη το τραβάμε και τόσο πολύ!! Καλό είναι ο καθένας να βρήσκει τις ισορροπίες του όπως και να είναι.
    Νομίζω όμως ότι πραγματικά δεν θέλουν να παντρευτούν απλά δεν το καταλαβαίνουν.Η να ψάχνουν λάθος πράγματα.
    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα ήθελα πάντως να ήμουν μπροστά να το δω! :D Γενικά όταν υπάρχει πίεση από γονείς αστα να πάνε...ΊΣως και ο άλλος κάπου κάπου να το κάνει και από αντίδραση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ευτυχώς που δεν έχεις καιρό το μπλογκ, θα ξημερωνόμουν να σε διαβάζω :-)


    δεν έπρεπε να πάει στον γάμο, οι γάμοι στη Κύπρο είναι γελοίοι με τον κόσμο που καλούν! (φακελάκι με λεφτά οι καλεσμένοι, όχι δώρα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Ανώνυμος
    Το οικονομικό είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλές γεροντοκόρες. Ξέρω γεροντοκόρες που δούλευαν ως stage με 550 ευρώ το μήνα, γεροντοκόρες που ζούν με την ανασφάλεια μιας σύμβασης, για να μην μιλήσω για το πόσες άνεργες γεροντοκόρες υπάρχουν εκεί έξω.

    @sofia
    Καλωσήρθες. Επιφυλάσσομαι να απαντήσω στο θέμα που ανοίγεις, κατά πόσο μια γεροντοκόρη θέλει πραγματικά να παντρευτεί και δεν μπορεί ή ίσως υποσυνείδητα δεν θέλει σε ένα από τα επόμενα πόστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @bluethinker
    Για άλλη μια φορά θα συμφωνήσω μαζί σου. Η πίεση που ασκείται από τους γονείς οδηγεί πολλές φορές τις γεροντοκόρες σε αντιδραστικές συμπεριφορές που τελικά ζημιώνουν την αποκατάστασή τους.

    @Ουφ
    Καλωσήρθες. Χαίρομαι που βρίσκεις ενδιαφέρον το μπλογκ.
    Μην ξεχνάς πως όποιος γάμος, όπου και να γίνεται, Κύπρο, Ελλάδα, Ελ Σαλβαδόρ, πάντα είναι μια τραυματική εμπειρία για μια γεροντοκόρη και οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η επιτυχία -σε όλους τους τομείς- θέλει ελευθερία, αυτό-αποδοχή, χιούμορ και διάθεση. Αν ασχολούμαστε διαρκώς με αυτά που θέλουν οι άλλοι για εμάς και από εμάς, τότε η θέση του συντρόφου δίπλα μας καταλαμβάνεται από καταπιεστική οικογένεια/ καταπιεστικούς φίλους-γνωστούς-γείτονες και γενικά από διάφορους καταπιεστικούς.

    Η κοπέλα έκανε το πρώτο βήμα προς την ψυχική της ηρεμία: Αποδέχτηκε την κατάσταση. Με το καλό και τα επόμενα ως τη λυτρωτική "μεταμόρφωση".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τα γράφεις πολύ όμορφα και με χιούμορ. Ξέρεις έτσι περνάει πιο ευχάριστα το μήνυμα. Πές στη φίλη σου να μην ανησυχεί, ιδίως για τη μάνα της. Εγώ πχ, είμαι 2,5 χρόνια με το αμόρε, η μάνα μου όπου με πετύχει "τί θα γίνει;, πότε θα σε πάρει, πότε θα μας κάνεις εγγονάκι", αυτά δεν θα σταματήσουν ποτέ. Θα γράψω κάποια στιγμή για αυτό να δεις τι τραβάμε και εμείς οι μη-hitoritanes. Από εκεί και πέρα είναι πως αισθάνεσαι για τον εαυτό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Littlewind

    Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτά που γράφεις. Η φίλη μου φαίνεται εντελώς διαφορετικά πια. Δε λέω ότι σταμάτησε να ψάχνει άντρα. Αλλά τουλάχιστον τον ψάχνει γι'αυτήν και όχι για την μάνα της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Ex Estrella

    Καλά άλλο μανίκι κι αυτό. Μια που πήρες τον άντρα μια που σε θέλουν να γίνεις και μάνα. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην καταπίεση από την οικογένεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άστα να πάνε. Σου λέω δεν έχει τελειωμό αυτή η ιστορία. Με όσους ανθρώπους σχετίστηκα, η μάνα μου το έδενε σχοινί-κορδόνι, πότε θα παντρευτείτε και σου μιλάει για γάμο, και ακόμα δεν σε έχει ζητήσει; Και όλο αυτό να σου πώ και την αλήθεια σε κάνει και χειρότερα γιατί αν το καλοσκεφτείς, ε ρε παιδί μου όπως και να το κάνουμε...πότε θα με ζητήσει εισ γάμου κοινωνία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Ex Estrella

    Σε νιώθω για τα καλά. Και να μην θες να το σκεφτείς και εκεί που ξεχνιέσαι και λες μια χαρά είμαστε, στο υπενθυμίζουν ολοι οι γύρω. Και στο τέλος σε πείθουν κιόλας. Πως δεν περνάς καλά αν δεν μπει η κουλούρα! Τι πίεση τραβαμε ρε γαμώτη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ναιαι!!!κι εγω ειμαι περηφανη hitoritana!χαχαχαχαχααχχα
    με ολο το σεβασμο,χεστε τους γονεις σας.γιατι αυτοι σας σπρωχνουν σε επιλογες που ικανοποιουν το δικο τους ναρκισσισμο,ενω εσεις μετα μια ζωη θα ζειτε με τις επιλογες που σας επιβληθηκαν.
    καλως σε βρηκα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Στο αφιερώνω (http://mybigfatgreekdiary.blogspot.com/2011/03/hitori-tana.html)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. εσεις οι hitoritanes εχετε ενα τεραστιο κοινο με καποιους απο εμας τους gay.
    την καταπιεση των γονιων.
    οπως πρεπει να κανουν οι φιλοι gay που ακομα κρυβονται στις ντουλαπες τους ετσι και εσεις οι hitoritanes πρεπει να τους εξηγησετε για να καταλαβουν οτι σας κανουν την ζωη μαυρη με το να σας περνανε τις δικιες τους ανησυχιες!

    (δεν ηθελα να κανω κυρηγμα, μου βγηκε αυθορμητα :)

    ελευθερια απο την καταπιεση των γονιων τωρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @δημήτρης

    Καλά εννοείται ότι συμφωνώ 100%

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ειμαι κ εγω μια περηφανη γεροντοκορη... ομορφη δε ατυχη δε... ειμαι μονη 2 χρονια κ μονο επιλογη μου δεν ειναι... απλα θελω να ερωτευτω οσοι με πλησιαζουν δε μου αρεσουν... κ ο ενας που μου αρεσε το εβαλε στα ποδια διοτι φοβηθηκε τη δεσμευση... ουφ βαρεθηκα ειμαι 30 κ δεν εχω εναν αντρα να κοιμηθω αγκαλια του κ να μοιραστω τη ζωη μου... βασικη προυποθεση να με θελει κ αυτος... καμια φορα λεω στον ευατο μου αχ ρε Λιτσακι κ τα φετινα Χριστουγεννα μονη θα σε βρουν... αλλα κ τι να κανεις??? δυσκολα τα πραγματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ανέβηκαν το ράφι