Το περπάτημα της Βιργινίας

Με πλησίασε κάπως ντροπαλά, άγαρμπα. Φοβισμένη, μαζεμένη, κρυμμένη πίσω από το ριγέ ταγεράκι της. Είμαι η Βιργινία.

Περπάταγε δίπλα μου άτσαλα, κάτι σαν να θελε να μείνει πίσω κάτι σαν να θελε να πάει πιο γρήγορα. Πέρα δώθε, τραμπαλιζόταν στην Ηφαίστου σαν μοναχική μαούνα ξεχασμένη στο αγιάζι του Σαρωνικού.

Καθήσαμε σε μια ιρλανδική πάμπ, "ουδέτερο μέρος", μην καταλάβει κανείς την κρυφή ταυτότητά μας, το αιώνιο μυστικό.

Μετά τη δεύτερη μπύρα βρήκα το θάρρος να αγγίξω το ευαίσθητο ζήτημα. "Βιργινία μου γιατί δεν θες να το δεχτείς, είμαστε γεροντοκόρες." Κοκκίνισε, έσκυψε "πιο σιγά σε παρακαλώ, θα μας ακούσουνε." "Μα γιατί; Πρέπει να δεχτείς αυτό που είσαι!". "Ποτέ! Δεν είμαι. Το νιώθω σαν κατάρα. Τι δεν θα δινα να ήμουν κάποια άλλη". Σφουγγίζοντας το μπυροπότηρο σκεφτόμουν ότι έχω να κάνω με πολύ δύσκολη περίπτωση, με βουνό ολόκληρο γεμάτο με άρνηση. Αλλά κάτι με ιντρίγκαρε, ίσως ο τρόπος που περπατούσε. Αυτό το ατελείωτο ζιγκ ζαγκ, αυτή η μεθυσμένη ζάλη ανασφάλειας.

Φεύγοντας περπατούσε δίπλα μου αμήχανα. Καποια στιγμή από ένα ταβερνείο ακούστηκε η φωνή της Τζένης Βάνου. Μην μου πεις τίποτα/Το πικρό το ποτήρι μου/Μοναχή μου το πίνω/Μην μου πεις τίποτα/Μην σε νοιάζει αν πόνεσα/Μην ρωτας τι θα γίνω/Λαλαλαλαλαλαλα. Την κοίταξα. Ήθελα να της φωνάξω "σύνελθε μωρή, όλες τα έχουμε περάσει, αλλά πάνω από όλα η αλήθεια, πάνω απ'όλα η αλήθεια. Κι όσο πικρή κι αν είναι η αλήθεια, στο τέλος αφήνει αυτό το γλυκό λαλαλαλαλαλα". Λέω άσε, νωρίς είναι, θα τρομάξει.  Ας ακούσω τη συμβουλή της Βάνου.

Όταν αποχωριστήκαμε έφυγε κάπως απότομα. Έμεινα πίσω να κάνω ένα τσιγάρο. Νόμιζα πως από τον τρόπο που έφυγε μάλλον δεν ήθελε να τα ξαναπούμε. Αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω το περπάτημά της, αυτό το παραστράτημα μιας Κυρίας.


Σαν σήμερα, τρία χρόνια μετά η Βιργινία έχει γίνει πια Βιρτζίνια, Τζίνα, Τζινάκι, Τζινάρα. Είμαστε κολλητές κι όταν μας την βαρέσει γυρνοβολάμε μεθυσμένες από μπαρ σε κλαμπ και κυκλοφορούμε με ένα ποτό και ένα υπερήφανο βλέμμα απείθειας και ανυποταξίας χορεύοντας μόνες, αφηνιασμένες, περιτριγυρισμένες από ημίγυμνα ιδρωμένα αρσενικά, αδάμαστες γεροντοκόρες.

Ένα τέτοιο βράδυ τις προάλλες, ενώ ξεσάλωνα μανιασμένα, στουπί από τα ξύδια, πήρε το μάτι μου δίπλα την Τζινάρα να αποκρούει άλλον έναν επίδοξο καβαλιέρο/γαμβρό. Την κοίταξα, χαμογέλασα και σκέφτηκα πόσο την αγαπώ. Αλλά δεν της είπα τίποτα, ήμουν πολύ μεθυσμένη. Μόνο αναπόλησα την Βάνου.

Τώρα πια ξέρω γιατί είναι η κολλητή μου. Γιατί είναι σαν το περπάτημά της. Ιδιαίτερη, σε απόκλιση από αυτό τον τόσο πληκτικά ισορροπημένο κόσμο. Γι αυτό και χάνει το βηματισμό της όταν περπατάει.

H Έλλη σε καταλαβαίνει

Φίλες μου γεια  σας και αυτή την εβδομάδα μαζί!

Παρακάτω ακολουθεί η επιστολή της Ντεμπόρα την οποία παραθέτω αυτούσια.

Αγαπητή μου Έλλη,

Tα θερμά μου συγχαρητήρια για την στήλη σου και τις πραγματικά πολύτιμες γνώσεις σου πάνω στο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων.

Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη γιατί εδώ και λίγες μέρες έχω τσακωθεί με την υποτιθέμενη κολλητή μου. Ο λόγος είναι ότι μου είπε ότι έχω κολλήσει πάνω της κάτι που φυσικά δεν ισχύει, μιας και συναντιόμαστε μόνο μία φορά την εβδομάδα για να βγούμε έξω και μιλάμε επίσης καθημερινά μέσω υπολογιστή. Μου φάνηκε πάρα πολύ αστείο πραγματικά αλλά και προσβλητικό γιατί ουσιαστικά είναι σαν να μου λέει ότι με κάνει παρέα από λύπηση, μιας και η ίδια θεωρεί ότι είναι πολύ δημοφιλής (κάτι που δεν ισχύει με την έννοια που η ίδια νομίζει). Σε κάθε καυγάς μας, υπερτονίζει ότι εγώ δεν έχω άλλες φίλες ενώ η ίδια είναι πολύ δημοφιλής και ότι την αγαπούν όλοι. Επιπλέον είναι πάρα πολύ ζηλιάρα και συνορίζεται συνεχώς μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο ούτε εμφανισιακά, ούτε επαγγελματικά, δεν έχω σχέση, ζω μια βαρετή ζωή και γενικά είμαι απλά στον μέσο όρο. Παρόλα αυτά αντί να επηρεαστεί από τον περίγυρο της που υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα ατόμων ωραίων, πετυχημένων επαγγελματικά και προσωπικά, μονίμως συνορίζεται μαζί μου και ζηλεύει το καθετί που κάνω. Τελευταίο παράδειγμα είναι ότι έκανα εντελώς τυχαία σεξ (μετά από πολύ καιρό) με έναν τύπο εντελώς αδιάφορο που δεν θυμάμαι καν το όνομα του, και όταν το έμαθε άρχιζε να ωρύεται, να ζηλεύει και να εκτοξεύει βρισιές και κατάρες. Η ίδια έχει να κάνει πάρα πολύ καιρό σεξ γιατί δεν την ενδιέφερε και τώρα ξαφνικά έχει αγχωθεί γιατί πλησιάζουν τα γενέθλια της και θέλει να κάνει. Το ότι καθημερινά κάνουν σεξ χιλιάδες άτομα δεν την ενοχλεί, την ενόχλησε όμως το ότι έκανα εγώ σεξ ενώ η ίδια μέχρι τώρα απλά δεν ήθελε… Με έχει κουράσει η ζήλια αυτή και μου φαίνεται πάρα πολύ αστεία γιατί ειλικρινά θεωρώ τον εαυτό μου τον απόλυτο μέσο όρο σε κάθε τομέα. Ο βασικός λόγος που την αγαπάω είναι ότι έχουμε κάποια κοινά βιώματα και κάποιες  κοινές τραυματικές εμπειρίες.

Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτήν…

Περιμένω εναγωνίως την απάντηση σου

Ντέμπορα

Φίλη μου, με προβλημάτισε ειλικρινά το γράμμα σου. Όταν κάποιο άτομο λέει σε κάποιον ότι έχει κολλήσει πάνω του είναι σαν να λέει έμμεσα ότι θέλει περισσότερο χώρο  η ενδεχομένως θέλει να ξεκόψει. Σε κάθε περίπτωση αυτό δεν το λένε στην κολλητή τους, που όπως το λέει και η λέξη είναι «κολλητοί» γιατί απλά κολλάνε μαζί.

Για το θέμα της ζήλιας δεν μπορείς να κάνεις κάτι εσύ, διότι πίσω από αυτό κρύβεται μεγάλη ανασφάλεια και ίσως αρκετά κόμπλεξ.

Σε κάθε περίπτωση θα σου πρότεινα να της δώσεις χώρο και χρόνο να σκεφτεί αλλά και να επιλέξει η ίδια τους κολλητούς της και τις παρέες της. Κοινωνικούς φίλους μπορούμε να έχουμε πολλούς, όμως κολλητούς έναν ή το πολύ δύο.

Οι φιλίες δεν κρατούνται από λύπηση…

H Έλλη σε καταλαβαίνει

Φίλες μου επιτέλους και πάλι μαζί σας μετά από αρκετό καιρό με το γράμμα της Ρούλας. Σας περιμένω για να σας ακούσω και να λύσουμε μαζί τα προβλήματα σας. Μη διστάσετε να στείλετε γράμμα στο hitoritana@yahoo.gr.

Γιατί υπάρχει πάντα ένας ώμος να γείρετε...

Αγαπητή μου Έλλη,

Συγχαρητήρια για την στήλη σου και  τις πολύτιμες συμβουλές που μας δίνεις, αν και δυστυχώς δεν γράφεις  όσο συχνά θα θέλαμε.

Πήρα και εγώ το θάρρος να σου γράψω μετά από αυτό που συνέβη το περασμένο Σάββατο. Λέγομαι Ρούλα και είμαι μια νέα κοπέλα, σχετικά όμορφη και με προίκα. Έχω κάποιες εμπειρίες αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να κάνω σχέση και πάντα οι γνωριμίες περιοριζόταν σε κάποια περιστασιακά σεξ. Το περασμένο Σάββατο  είχα πάει με την κολλητή μου την Παναγιώτα σε ένα πολύ κεφάτο club που μαζεύει πολύ και όμορφο κόσμο. Είχαμε πιεί αρκετά, γελούσαμε, χορεύαμε και γενικώς περνούσαμε καλά, όταν ξαφνικά μπήκε μέσα ένα πολύ όμορφο παιδί με γαλάζιο πουκάμισο. Είχε κάτι το περίεργο πάνω του, κάτι το μοναδικό και ξεχωριστό. Ήταν ένα μελαχρινό αγόρι (γύρω στα 35) με μελαγχολικό βλέμμα αλλά μύτη  κάπως μεγάλη που έμοιαζε λίγο με πάπιας (ξέρετε άλλωστε τι λένε για τους άνδρες με μεγάλες μύτες). Έκατσε σε μια άκρη σκεπτικός, παρήγγειλε ποτό (νομίζω βότκα πορτοκάλι)  και άρχισε να κοιτάζει στο χώρο. Κάποια στιγμή ένιωσα το βλέμμα του να πέφτει πάνω μου και εγώ κατέβασα τα μάτια μου αμέσως στο πάτωμα. Η φίλη μου με παρακινούσε να καρφώσω το βλέμμα του πάνω μου, αλλά εγώ αδυνατούσα, ήμουν τόσο αδύναμη και ανυπεράσπιστη. Έπινα συνέχεια μήπως και βρω το θάρρος να τον κοιτάξω, να του δώσω έστω ένα σινιάλο να κάνει κάποια κίνηση. Κάποια στιγμή μια ξετσίπωτη (με κόκκινο ταγέρ με βάτες) που καθόταν δίπλα του, του μίλησε και πιάσανε κουβέντα. Τα γόνατα μου τρέμανε, ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και άρχισα να βρίζω τον εαυτό μου που δεν τόλμησε να κάνει το βήμα. Ευτυχώς η γνωριμία με την κόκκινη αράχνη δεν πήγε καλά αλλά μετά από λίγο τον είδα να πιάνει με μια άλλη κουβέντα (δεν ξέρω αν ήταν φίλη του ή γνωριστήκαν εκεί). Το μελαγχολικό αγόρι έκατσε λίγη ώρα ακόμη και μετά έφυγε και εμείς με την Παναγιώτα μείναμε μόνες μας να πίνουμε και να χορεύουμε ως τα ξημερώματα.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν τόλμησα και δεν τολμώ γενικά να διεκδικώ τους άνδρες που μ’ αρέσουν. Είμαι τόσο ντροπαλή και άβουλη μερικές φορές που μοιάζω σαν να είμαι εντελώς άπειρη ενώ δεν είμαι. 

Ειλικρινά στεναχωρήθηκα Έλλη μου εκείνο το βράδυ και θα ήθελα πραγματικά να μου πεις τη γνώμη σου για το θέμα  αλλά και τι με συμβουλεύεις να κάνω από δω και πέρα.

Σε φιλώ

είσαι  απλά μοναδική 

Ρούλα μου, 

καλό  μου κορίτσι σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,  επίσης θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όλους αυτούς τους αναγνώστες που δυστυχώς δεν έχω απαντήσει στα γράμματα τους.

Για να έρθω στο γράμμα σου που το βρήκα πολύ όμορφο και  θα σου απαντήσω απλά ότι είμαι κατά των ευκαιριακών γνωριμιών που γίνονται στα μπαρ και στις καφετέριες. Ίσως θα ήταν καλύτερα να πηγαίνετε σε ζαχαροπλαστεία και ειδικά στον Βάρσο στην Κηφισιά που είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να γνωρίσετε νέους με σεμνό τρόπο πάντα και χωρίς να δίνετε δικαιώματα για να μην παρεξηγήσουν τις προθέσεις σας. Σε παρακαλώ να ξεχάσεις τον νέο με το γαλάζιο πουκάμισο και να επικεντρωθείς σε γνωριμίες που έχουν σοβαρούς σκοπούς και συγκεκριμένα τον γάμο. Η γνώμη μου είναι ότι ο νεαρός είναι ένας αλήτης που ήθελε απλά να σε εκμεταλλευτεί για μια βραδιά και όσο για την κοπέλα με το κόκκινο ταγέρ είναι μια ξετσίπωτη παστρικιά!

  

NA ΣΟΥ ΠΩ...

Περνάει και με κοιτάει δήθεν τυχαία.

Βρίσκει χαζές αφορμές για να μου μιλήσει, με κοιτάει όταν κοιτάζω αλλού και όταν γυρίζω απότομα το κεφάλι μου και τον βλέπω μου χαμογελάει.

Τον βλέπω και ταράζομαι , τον σκέφτομαι και χαϊδεύομαι...

ΤΟΝ ΘΕΛΩ

Είναι ο προϊστάμενος μου, χωρισμένος σαραντάρης, με έχει τρελάνει εδώ και ένα μήνα.

Δεν αντέχω άλλο, δεν ανοίγεται, με παιδεύει, με τυραννάει.

Μήπως με κοροϊδεύει;

Mήπως παίζει μαζί μου και περνάει την ώρα του; 

ΤΟΝ ΠΟΘΩ ΣΑΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΗ 

Επιτέλους πρέπει να ξεκαθαρίσει την θέση του αν δεν θέλει να με χάσει. 

Μα ποια νομίζει επιτέλους ότι είμαι;

Μόνη και το φθινόπωρο..

Κατεβαίνω την Τσακάλωφ αφηρημένη

Φθινόπωρο… Η  αγαπημένη μου εποχή

Νιώθω να πλημμυρίζω από συναισθήματα.

Μυρίζω το χώμα, βλέπω τα πεσμένα φύλλα και νιώθω τόσο ρομαντικά. Είμαι ερωτευμένη αλλά δεν έχω κάποιον να δώσω την αγάπη μου, την αγκαλιά μου

Λίγες σταγόνες στάζουν στο πρόσωπο, είναι τα πρωτοβρόχια;

Μπα είναι το κλιματιστικό που στάζει από το πάνω μπαλκόνι.

 

Είμαι μια γυναίκα μόνη  που έχει τόση αγάπη να δώσει αλλά δεν έχει που.

Πόσο άσχημο είναι αυτό τελικά.

Πάω δίπλα στη Σκουφά και παίρνω 2 πατάτες καστανάτες με σώς τυρί και κάθομαι στο παγκάκι μπροστά στο Da Cappo.

O.M.G.  Πόσο καιρό έχουμε  να πάμε με την άλλη την βλαμμένη

Είμαστε απαράδεκτες !

Είμαι μονάχη σαν την καλαμιά στον κάμπο

Είμαι μονάχη στο πέλαγος της ζωής

Έχω μια μεγάλη αγκαλιά και δεν ξέρω που να τη δώσω. Αγκαλιάζω τα μαξιλάρια, αγκαλιάζω τα κουκλάκια μου και περιμένω τον πρίγκηπα μου να με πάρει από το χέρι και να φύγουμε.

Είμαι μόνη  και αυτό με θυμώνειιιι

Είμαι μόνη  και αυτό με πληγώνειιι

Είμαι μόνη και αυτό με σκοτώνειιιι

Θέλω ένα άνδρα εδώωωωωω!!!!

Working 9 - 5

Το ξυπνητήρι μου τρυπάει τον εγκέφαλο

Ένα κουλουράκι στο στόμα για τη λιγούρα

Μια γουλιά καφέ μου καίει τα χείλη

Τρέξιμο στην στάση 

Χασμουριέμαι στο λεωφορείο

Η ξυνή προϊσταμένη πάλι μου κάνει παρατήρηση

Κρύο σάντουιτς στο διάλειμμα 

Τα μάτια μου κλείνουν κοντεύει   3

Χαζεύω το  κουκλί που περνάει από έξω

5   σχόλασα!

Επιτέλους δουλεύω ξανά !!!

Εγώ είμαι η Βλάχα η όμορφη

Θέλω να γίνω όμορφη.

Θέλω να αρέσω.

Θέλω να με θέλουν.

Θέλω να νιώσω μοιραία γυναίκα.

Θέλω να γίνω μοιραία γυναίκα.

Θέλω να τρελάνω όλα τα αρσενικά.

Θέλω  να με παρακαλάνε.

Θέλω να κάψω καρδιές.

Θέλω να αποστομώσω όλες τις κάργιες που λένε οτι δεν μπορώ να έχω σχέση.

Θέλω να χω φιδίσιο κορμί.

Θέλω να τρέχουν στα πόδια μου.

Θέλω να είναι μέσα στα πόδια μου.

Εγώ είμαι η Βλάχα η όμορφη, η Βλάχα η παινεμένη…

H Έλλη σε καταλαβαίνει

Αγαπητές μου φίλες σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Είμαι εδώ και σας περιμένω για να σας ακούσω. Στείλτε μου τα προβλήματα σας στο mail hitoritana@yahoo.gr  και υπεύθυνα θα σας απαντήσω. Παρακάτω ακολουθεί το γράμμα αναγνώστριας που ελπίζω να προβληματίσει όλες τις κοπέλες και να τις συνετίσει. Όσο για κάποια γύναια που μου επιτίθενται με κακεντρεχή σχόλια θα θελα να πω πως δεν δίνω καμία απολύτως σημασία και συνεχίζω ακάθεκτη το έργο μου, όπως άλλωστε όλες οι σπουδαίες γυναίκες.

Αγαπητή μου Έλλη,

Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να σε συγχαρώ για την εκπληκτική σου δουλειά και το κοινωνικό έργο που επιτελείς. Με βασανίζει ένα θέμα και αποφάσισα  να σου γράψω για να με συμβουλέψεις με την πολύτιμη εμπειρία  και γνώση σου.

Εδώ και επτά μήνες βγαίνω με τον Μιχάλη, ένα πολύ καλό παιδί, δημόσιο υπάλληλο, από πολύ καλή οικογένεια (μένουνε σε ρετιρέ στα Ιλίσια). Όλο αυτό το διάστημα, ο Μιχαλάκης ήταν κύριος, με το κ κεφαλαίο. Ούτε το χέρι μου είχε αγγίξει, μέχρι το περασμένο Σάββατο  που πήγαμε στο θερινό σινεμά στο Γκάζι (να συμπληρώσω εδώ ότι ο Μιχάλης πήρε μια ακριβή μπύρα 4.5€ και ότι το σινεμά είχε πολύ φιλικό προσωπικό στο μπαρ). Ο Μιχαλάκης ίσως παρασυρμένος και από το θέμα της ταινίας «τα 17 κορίτσια» με κάτι παλιοκόριτσα που έμεναν έγκυες αλόγιστα, μου έπιασε το χέρι. Τραβήχτηκα λίγο, αλλά λέω χαλάλι του ας προχωρήσω λίγο. Μετά όμως το χέρι του κατέβηκε και μου έπιασε το πόδι. Εκεί ντράπηκα και τραβήχτηκα, αν και η αλήθεια είναι ότι μια έξαψη ένιωσα στο σώμα μου αλλά το μυαλό μου έλεγε να τραβηχτώ για να μην με θεωρήσει φτηνή.

Μετά όταν βγήκαμε έξω μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο του όπου και σταματήσαμε σε ένα σκοτεινό δρόμο.  Με αγκάλιασε μου είπε πως μ αγαπάει και ότι θέλει να κάνουμε έρωτα. Ένιωσα την γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια μου, δεν μπορούσα να διανοηθώ αυτό που μου συμβαίνει.

Είμαι 32 ετών αγνή ακόμη και χωρίς εμπειρίες και θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να παντρευτώ τον Μιχαλάκη, αλλά σκέφτομαι ότι αν ενδώσω θα με περάσει για καμιά φτηνή και θα τον χάσω για πάντα. Τον ποθώ, θέλω να γίνω δικιά του ολοκληρωτικά αλλά φοβάμαι ότι θα με τρυγήσει και  μετά δεν θα έχει σοβαρούς σκοπούς.

Είμαι απελπισμένη δεν ξέρω τι να κάνω. Να προχωρήσω;

Θα με στεφανωθεί;

Αγαπητό μου κορίτσι,

ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΕΙΣ. Η τιμή ενός κοριτσιού είναι πάνω από όλα και είναι ιερή. Αν ο κύριος Μιχαλάκης θέλει να ολοκληρώσει πρέπει να κάνει καθήκον του ως άνδρας και πρέπει πρώτα και να σε αποκαταστήσει. Τι πιο όμορφο να ανακαλύψεις τον έρωτα μέσα από το γάμο... Τι πιο σημαντικό από την τιμή ενός κοριτσιού;

 Ακόμη θυμόμαστε με συγκίνηση και καμάρι στην οικογένεια μας τη στιγμή που  ύψωσε η συμπεθέρα Χρυσάνθη το κόκκινο πανί με τη σημαία της αγνότητας της ξαδέρφης μου Ροδούλας.

Σκέψου τι καμάρι θα νιώσει ο γαμπρός και η οικογένεια του όταν δουν ότι είσαι αγνή και άσπιλη. Mην  θυσιάσεις κάτι τόσο πολύτιμο για μια πρόσκαιρη ηδονή.

Αν επιμείνει σ αυτό και θέσει εκβιαστικό δίλημμα να τον παρατήσεις.

Θα έρθει και η δική σου η σειρά μην βιάζεσαι…

Ceci n'est pas une pipe

Τις προάλλες πήγα θάλασσα με την Έλλη, σε μια παραλία στην Ανάβυσσο που κυκλοφορούν ευυπόληπτοι κύριοι ανυπάνδρου, είπε. Δεν ξέρω αν την γνωρίζετε, αλλά γκρεμοτσακίζεσαι για να κατέβεις τα υποτιθέμενα σκαλάκια.

Άφησα την Έλλη που λοξοκοίταζε, κάτω από το πλατύγυρο ψάθινο καπέλο και το ομπρελίνο της, μια δεσποινίδα που είχε κάτσει κοντά μας και βούτηξα.

Στο τέλος της παραλίας μας υπήρχαν βράχια και πίσω από τα βράχια σχηματίζεται ένας απόκρυφος κόλπος με μια μικρή σπηλιά. Όταν έφτασα πίσω από τα βράχια, είδα στη σπηλιά έναν γυμνό μουστακαλή να με κοιτάει. Ντράπηκα αλλά δεν μπορούσα να φύγω, έκανα πως δεν τον είχα δει.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε πίσω μου μια δεσποινίς. Δεν την είχα δει, έτσι όταν της έγνεψε ο μουστακαλής νόμιζα πως κάνει σινιάλο σε μένα. Χαμογέλασα ντροπαλά κι έκανα πως φεύγω, όταν στρίβοντας είδα την δεσποινίδα να κολυμπάει μανιασμένα προς τον μουστακαλή. Bούτηξε κι αυτός και άρχισαν να φιλιούνται.

Σε κάποια στιγμή η γοργόνα έβαλε τα γυαλάκια της και χάθηκε μέσα στο νερό. Ο μουστακαλής άρχισε να αναστενάζει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα να φύγω, αλλά έμενα εκεί προσηλωμένη. Ο μουστακαλής να με κοιτάει και η γοργόνα να έχει μείνει κάτω από το νερό πάνω από ένα λεπτό.

Όταν αναδύθηκε η δεσποινίς ξύπνησα από τον υπνωτισμό της σκηνής και έφυγα. Κολυμπώντας ύπτια μέχρι την παραλία μας, επαναλάμβανα μέσα μου "ceci n'est pas une pipe, ceci n'est pas une pipe".

Όταν τα είπα στην Έλλη ανασκουμπωθήκαμε άρον άρον, μαζέψαμε τα παρτσάλια μας, η Έλλη καταράστηκε τους λουόμενους και δη την διπλανή μας, και φύγαμε για να φάμε.

Σήμερα, όλο το απόγευμα κάθομαι στη βεράντα και γλείφω μια μαστίχα υποβρύχιο. Δεν ξέρω γιατί. Την είχα ανάγκη. Τουλάχιστον δρόσισε κάπως. Το βραδάκι θα μαζευτούμε να ξεπατικώσουμε το χορό της Dalida. Η Έλλη θέλει την επόμενη φορά να πάμε σε οργανωμένη πλαζ με beach bar και πιστεύει πως θα μας χρειαστεί να ξέρουμε μερικά βήματα.

Η Έλλη σε καταλαβαίνει

Φίλες μου σας αγαπώ και σας περιμένω να ακούσω τα προβλήματα σας
Η Έλλη είναι εδώ για να σας βοηθήσει, μη διστάσετε να στείλετε το γράμμα σας στο hitoritana@yahoo.gr

Ακολουθεί η επιστολή μιας εξαίρετης νέας που πραγματικά με εξέπληξε με το ήθος της και την ακεραιότητά της

Λατρεμένη δίδα Έλλη,

Το όνομα μου είναι Ευφροσύνη, οι φίλοι με φωνάζουν Φροσάκι, και είμαι 43 χρονών. Ζω στου Παπάγου και εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Είμαι ανύπανδρη και αγνή. Αποφάσισα να σου γράψω καθώς τον τελευταίο καιρό νομίζω ανακάλυψα την ρίζα του κακού.

Και εξηγούμαι. Μέχρι πρόσφατα, πίστευα πως όλα στη δουλειά μου κυλούσαν ρολόι. Οι συνάδελφοι με λάτρευαν κα με περιέβαλλαν με απεριόριστη στοργή. Κάθε Πέμπτη όλοι στο γραφείο περίμεναν πώς και πως τις πίτες που μαγείρευα αποβραδύς. "Γεια σου, Φροσάκι με την μελιτζανοπιτά σου" "Όποιος έφαγε από την κρεμμυδόπιτά σου, δεν ξανατρώει Φροσάκι!". Φιλοφρονήσεις που όσο ναι ναι σαν γυναίκα με ανέβαζαν. Με το που με συναντάγαν όλοι είχαν έναν καλό λόγο.

Όλοι;

Αχ, κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου η καψερή, στάχτη φαρμακερή με είχε τυφλώσει και δεν έβλεπα μπροστά μου, ματζουράνες είχαν φυτρώσει στα αυτιά μου και δεν άκουγα η δόλια.

Μια Πέμπτη, δυο βδομάδες πριν, τους είχα πάει τσουκνιδόπιτα. Με το βιτάμακι της, με το γαλατάκι της, με την φετούλα της. Δεν έμεινε κομμάτι. Και να σου τα "ποιος θα σε παντρευτεί ρε Φροσάκι να κάνει την τύχη του" και να σου τα "αλί, σε μάς που παντρευτήκαμε πριν σε γνωρίσουμε χρυσοχέρα μας". Έτρωγαν αυτοί, χόρταινα εγώ. Που δεν μου βούλωνε ο οισοφάγος της ηλίθιας.

Στο τέλος της βάρδιας μαζεύω τα τάπερ μου, καληνυχτίζω τους συναδέλφους και εκεί που κατέβαινα τις σκάλες, συνειδητοποιώ πως είχα ξεχάσει την βεντάλια μου. Γυρίζω να την πάρω και τι ακούω;

Το Μαρικάκι, συνάδελφος από το αντικρινό γραφείο, είχε βάλει κάτω όλους τους συναδέλφους, μεταξύ των οποίων και ανύπανδρα παληκάρια, και είχε ανοίξει τον οχετό της. "Που με τις τεμπελοπιτές της πάει να σας τυλίξει παιδιά, που δεν κοιτάει τα χάλια της, που βρήκα τρίχα στην μπουγάτσα της και κόντεψα να πνιγώ, που αλοίμονο σ'όποιον πέσει στα χέρια της βρωμιάρας, που ούτε φύλλο δεν ξέρει να ανοίγει η παρθενοΛωξάντρα" και άλλα πολλά που δεν δύναμαι να γράψω.

Να λοιπόν γιατί δεν παντρεύομαι. Με πέθανε η γλωσσοφαγιά της Μαρίκας. Τόσες πίτες για το τίποτα. Κολοκυθόπιτα εγώ το μεσημέρι, κατάρες η Μαρίκα όταν έφευγα. Πρασσόπιτα νηστίσιμη το Φροσάκι την σαρακοστή, θάψιμο μετά η Μαρίκα ότι δήθεν βρήκε μυζήθρα στο κομμάτι της. Μακαρονόπιτα ηπειρώτικη με φύλλο που ξεστραβώθηκα να ανοίγω όλο το βράδυ εγώ, "καλέ Κανάκι είναι το φύλλο δεν το βλέπετε", το Μαρικάκι.

Το συμπέρασμα, οι πίτες μου οι φτιαγμένες με νοικοκυροσύνη και μεράκι, να μετατρέπονται σε χυλόπιτες από τα αναθέματα του Μαρικακίου.

Τί να κάνω Έλλη μου. Πάω να τρελαθώ. Με έφαγε η γλωσσοφαγιά της! Σώστε με!

Με λατρεία,
Ευφροσύνη Καπανδριτίου του Παντελεήμονος.

Πολυαγαπημένη μου φίλη σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Καταρχήν θα θελα να σε συγχαρώ για τη νοικοκυροσύνη σου διότι λίγες είναι οι πραγματικές νοικοκυρές σήμερα που ξέρουν τσουκνιδόπιτα. Αχ να ξερες τι μου θύμησες τώρα. Θυμάμαι μικρές, ήμασταν με την γιαγιά μου τη Σουλτάνα από τη Μικρά Ασία, μας έκανε τσουκνιδόπιτα και μας έλεγε ότι όποιος άντρας φάει μια ολόκληρη πίτα από τα χεράκια μας θα γίνει δικός μας. Πρέπει μόνο να προσέξεις η τσουκνίδα να είναι αρσενικιά γιατί αυτό είναι το μυστικό και το βούτυρο να είναι φρέσκο και όχι αγοραστό.

Εσύ αγάπη μου με έχεις καταπλήξει.
Τι νοικοκυροσύνη, τι σεμνότητα, τι μόρφωση, και τι καλή ανατροφή που έχεις…

Πραγματικά όταν μια γυναίκα παραμένει στα 43 της τίμια και ανέγγιχτη και κάνει τσουκνιδόπιτα τότε το μόνο που μου μένει να της πω είναι συγχαρητήρια και μπραβό σε αυτήν αλλά και στους γονείς της που την μεγάλωσαν με τέτοιον ενάρετο τρόπο.
Τις προάλλες έβλεπα κάτι ζευγαράκια πάνω σε μηχανή και αγκαλιαζόταν φορώντας ελάχιστα ρούχα πάνω τους. Mα δεν καταλαβαίνουν επιτέλους ότι έτσι βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια και ότι ο κόσμος κινδυνεύει εξαιτίας της επιπόλαιης αυτής συμπεριφοράς;

Όσο για σένα Φρόσω μου θα θελα να ξέρεις ότι αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση και να μην δίνεις σημασία στη Μαρίκα και στα άλλα γύναια. Κάλεσε τους συναδέρφους σου μια Κυριακή μεσημέρι ώστε να πεισθούν εξ ιδίοις όμμασι για τις μαγειρικές σου ικανότητες και να σταματήσουν να αμφισβητούν τις ικανότητες σου στην κουζίνα.

Ο μέλλων σύζυγος σου θα εντυπωσιαστεί από όλα αυτά και σύντομα θα δεχτείς πρόταση γάμου.

Σε φιλώ και συνέχισε έτσι.


ΥΓ. Θα εκτιμούσαμε πάρα πολύ αν μας έστελνες τις συνταγές σου να τις δημοσιεύσουμε στο blog μας.

(Π)λιγωμένη

Τί γίνεται όταν δεν ξέρουμε τί θέλουμε ακριβώς από τους άλλους, από τον εαυτό μας και από τη ζωή γενικότερα; Και αν αυτό που θέλουμε είναι πολύ δύσκολο να το βρούμε ή απλά δεν υπάρχει, τότε τί γίνεται; Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά ψάχνω κάτι πραγματικά ή απλώς περνάω την ώρα μου ψάχνοντας. Και αν δεν μπορώ να βρω αυτό που θέλω ή να πετύχω αυτό που προσπαθώ, πότε σταματάει όλο αυτό το ψάξιμο, όλη αυτή η προσπάθεια να ικανοποιήσω τον εαυτό μου;

Ποιά είμαι τελικά; Είμαι ένα μοιραίο θηλυκό; Τί θέλω τελικά από τους άντρες; Τί περιμένω από τη ζωή; Μήπως είμαι αχάριστη; Ή μήπως τελικά είμαι θεά και πνίγομαι ανάμεσα σε τόσες μετριότητες; Με σιχαίνομαι ή με λατρεύω; Το ερώτημα φίλες μου είναι, μέ θέλω; Με ποθώ; Θα μοιραζόμουν τη ζωή και την κλίνη μου μαζί μου; Θα με φίλαγα ηδονικά στο αυτί; Θα με πέταγα βάναυσα πάνω στο πλυντήριο; Θα μου πέρναγα στεφάνι;

Μήπως η μαγική λέξη είναι συμβιβασμός; Πότε θα πω στον εαυτό μου φτάνει τόσο τώρα! Ό,τι έκανες έκανες κοπέλα μου, "κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει". Πότε πια θα ηρεμήσεις κι εσύ; Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν σταματήσω να προσπαθώ, θα προδώσω τον εαυτό μου. Από τί όμως αλήθεια; Δεν αντέχω άλλο πια να μην μπορώ να πάρω κάποιες οριστικές αποφάσεις και να δώσω ένα τέρμα. Μήπως όμως βάζω μόνη μου όλα αυτά τα διλλήματα και τις δυσκολίες στον εαυτό μου επίτηδες για να μην μπορώ να τα κάνω και πάντα να είμαι μίζερη και μουρόχαβλη; Μήπως με βολεύει όλη αυτή η κατάσταση;

Δαγκώνω λίγη από την βάφλα που έφτιαξα.  Παγωτό βανίλια, ένα κουτί μερέντα, σιρόπι σοκολάτας και τριμμένο πτι μπερ. Η μερέντα τρέχει από τα χειλάκια μου, στο πιγούνι μου και από κει στα μπαλκονάκια μου. Χαζογελώ. Χιχιχιχι. Βουτάω το χέρι μου στο σιρόπι και το αλοίφω στους γλουτούς μου. Κόβω την βάφλα στη μέση κι αρχίζω να με πασπατεύω παντού. Εκστασιασμένη κυλιέμαι πάνω στη σοκολάτα, σαντιγύ, μπισκότο. Τ Ρ Ε Λ Α Ι Ν Ο Μ Α Ι! Τρέχω και φέρνω το γλυκό κεράσι. Αχ! Ναι! Παντού! Έτσι! Τρέμω! Τώρα! Κλείσε τα πατζούρια! Ναιιιιιιιι!

Δε βαριέσαι Χιτοριτανάρα μου! Τί το ψάχνεις!

Πασαλειμμένη παντού σοκολάτα, βούτυρο και σιρόπι. Εγώ έτσι θα με ξέσκιζα!

Λιγωμένη. Ξεθεωμένη. Βρώμικη. Πρόστυχη.

I W T B F

I W T B F
I Want T B F
I Want To B F
I Want To Break F
I Want To Break Free

Είμαι μια γυναικάρα, παγιδευμένη στην υπαρξιακή φυλακή μιας μπουγάτσας.

I Want To be Bang Fucked
I Want To be Bang F
I Want To be B F
I Want T B F
I W T B F

Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός

Για σας παρακαλώ ψηφίστε γιατί έτοιμες είμαστε να πιαστούμε μπούκλα μπούκλα. Μια φίλη με ρώτησε ποια είναι η καλοκαιρινή μου μουσική φαντασίωση με γκόμενο. Αυτής να της τραγουδάει Χατζηγιάννη στην παραλία ενας sixpack μελαχροινός. Η δικιά μου:

Στο κρεβάτι έχει απλωθεί ένας τεράστιος Πολωνός


Σβέρκος και πλάτη ένα


Μπουτάρες ατελείωτες


Μιλάω στο τηλέφωνο


Παρατηρώ ότι το ρουλεμάν του έχει αρχίσει ανάρτηση


Κλείνω το τηλέφωνο


Σβήνω τα φασολάκια


Γυρίζω


Και του τραγουδώ

Σινε Νετσεσιτατε όπως λέμε Σινε Λαουρα

Στάζω. Σταγόνες ρέουν κατά μήκος των λαχταριστών μπουτιών μου. Ζεσταίνομαι και πλήττω.
Ξυρίζω τους γλουτούς μου, ιδρώτας, τρίχα και σαπούνι μαζί. Έχω απλώσει ένα κουζινόπανο στο κρεβάτι και ξυρίζομαι εκεί πάνω. Βαριέμαι να πάω μπάνιο. Η γειτόνισσα έχει βάλει στη διαπασών την τηλεόραση, ο ανεμιστήρας με χτυπάει με ζεστό αέρα, οι τρίχες κολλάνε πάνω μου γίνονται ένα με τον ιδρώτα, η αισθητική του καλοκαιριού έχει επιβληθεί κυρίαρχη.

Σκέφτομαι πόσο καιρό έχω να ξυρίσω το μουνί μου. Έχει γίνει ένα μικρό αλσύλλιο, αλλά δεν βρίσκω το λόγο. Ποιός θα το δεί; Τεστ παπ έκανα. Δεν βαριέσαι, αρχίζω να ξυρίζομαι και πάνω. Κι ας μην το δει κανείς. Το τηλέφωνο χτυπάει και μια φίλη με ενημερώνει πως τα αποτελέσματα βγήκαν και δεν με πήραν στη δουλειά που περίμενα. Δε βαριέσαι...της λέω να κλείσει γιατί είμαι με το μισό μουνί αξύριστο.

Αργά σταθερά συνεχίζω τη δουλειά μου. Ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο, τη μασχάλη, κάτω από τα γαλακτερά βυζιά μου. Κοιτάω τη λεκανίτσα δίπλα, ανακατεμένα χλιαρό νερό, τρίχες, κρεμοσάπουνο. Ούτε δουλειά, ούτε διακοπές, ούτε αντρας και φέτος.

Τελειώνω, σκουπίζομαι, σηκώνομαι πετάω το νερό. Πάω στον καθρέφτη και με κοιτάω έτσι γυμνή, ιδρωμένη, ξυρισμένη, αγάμητη.

Η περιοχή γύρω από το μουνί μου είναι κόκκινη. Ερεθισμένη. Ο νόμος του ξυραφιού του Όκαμ λέει να δεχόμαστε την απλούστερη υπόθεση. Αν το μουνί μου είναι κόκκινο και ερεθισμένο δεν είναι γιατί εισέβαλε μέσα του ένας γεροδεμένος οικοδόμος. Είναι γιατί το ξύρισα με απλό ξυράφι και σαπούνι. Δεν είναι γιατί το λάτρεψε ο λυγερόκορμος πιτσαδόρος, ούτε γιατί το χάιδεψαν τα άγρια δάχτυλα ενός αγρότη, δεν είναι χορτασμένο από φιλιά από τον προποτζή της γειτονιάς, μήτε κατατροπωμένο από τις εισβολές του ανώνυμου Κορυδαλλιώτη. Είναι από το Μπικ!

Παρομοίως, αν η φίλη σου σου φερθεί άσχημα, δεν είναι γιατί έχει ψυχολογικά, δεν είναι γιατί έχει κατάθλιψη, δεν είναι γιατί δεν έχει μάθει να αγαπά, δεν είναι γιατί δεν της πέτυχε η βαφή, δεν είναι το ζώδιο, δεν είναι γιατί μερικοί άνθρωποι είναι σαδιστές και πρέπει να τους δέχεσαι, δεν είναι γιατί σε πήγε θάλασσα, δεν είναι γιατί "έτσι είναι οι σχέσεις", δεν είναι γιατί "είσαι η μαμά της και αυτή η κακομαθημένη κόρη". Μερικές φορές είναι η πιο απλή εξήγηση. Ότι έκανε μαλακία, και μέχρι να ζητήσει συγγνώμη, το ξυράφι του Όκαμ λέει πως είναι μαλακισμένη!

Sine necessitate!

Και αυτό το καλοκαίρι

Πάντα ζήλευα τα ζευγαράκια που πηγαίνουν καλοκαιρινές διακοπές μαζί. Θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένω για το πλοίο στο λιμάνι και να τα βλέπω φορτωμένα με σακίδια και εγώ να είμαι  με τη μάμα μου φορτωμένες με τα τάπερ κεφτεδάκια και ντολμαδάκια για να χουμε κάτι να τσιμπήσουμε  μέσα στο πλοίο (γιατί είναι φαρμάκι οι τιμές στο εστιατόριο)  αλλά και μόλις φτάσουμε στα rooms to let.

Και ύστερα στην παραλία να τα βλέπω να φιλιούνται να χαϊδεύονται να γελάνε και να χαίρονται  τον έρωτα τους και την ομορφιά τους. Και εγώ τόσο μόνη να αλείφω την χοντρή πλάτη της μαμάς μου και να τσιμπάω κρακεράκια με την θεία Τασούλα.

Και το βράδυ εμείς να τρώμε γλυκό στο ζαχαροπλαστείο και τα ζευγαράκια να περνάν χέρι χέρι  με μία μπύρα στο χέρι να είναι τόσο ευτυχισμένα και εγώ τόσο μα τόσο δυστυχισμένη και μόνη. 

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ

ΑΔΙΚΗ

ΑΔΙΚΗ

Ο καθένας δικαιούται να έχει το ταίρι του. Δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά. Θέλω να πάω και εγώ στη Μήλο και στην Αμοργό ζευγαρωμένη.

Γιατί όχι εγώ δηλαδή;

Θέλω και εμένα να μου πούν το σ΄ αγαπώ μπροστά σε ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι και να ξενυχτήσω σε μια παραλία αγκαλιά με το αγόρι μου κάτω από τα αστέρια και να μας βρει το πρωινό αγκαλιά.

Δεν ξέρω  αν ζηλεύω πλέον τα εικοσάχρονα ζευγαράκια απλά νιώθω να τόσο άδικο να είναι όλο αυτό.

Άλλοι το ζούνε από τα είκοσί τους και εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμη να πάω διακοπές με τη σχέση μου.

Είμαι πραγματικά πολύ στεναχωρημένη…

Αλλαγή εδώ και τώρα...

Εγκαινιάζουμε σήμερα μια σειρά σκέψεων και στοχασμών γεροντοκόρων από όλα τα πολιτικά φάσματα. Το άρθρο που ακολουθεί είναι της πολιτικοποιημένης βασιλόφρονος γεροντοκόρης Ρενάτας. Σε καμία περίπτωση τα άρθρα αυτά δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις του συγκεκριμένου ιστολογίου.

Κατεβαίνω τη Σταδίου μόνη μου, όπως πάντα. Είναι καλοκαίρι βέβαια, αλλά τώρα είναι μια πολύ καλή περίοδος για να αγοράσει κανείς γούνα. Έχω πάει σε όλους, γιατί έχουν προσφορές. Είμαι τόσο μόνη μου που θα θελα επιτέλους να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Τόσες πίκρες έχω νιώσει, τόσα φαρμάκια έχω πιεί, η ζωή είναι άδικη μαζί μου, πρέπει να κάνω κάτι επιτέλους και για μένα.

Δεν μπορώ να αποφασίσω τι χρώμα γούνα να πάρω. Ζακέτα ή παλτό?

Τι χρώμα? Τι τρίχα, μεγάλη ή μικρή? Έχω τόσα διλλήματα που πραγματικά δεν ξέρω τι να διαλέξω…

Ή μήπως να διαλέξω να πάρω ένα δακτυλίδι  με διαμάντια και να το κάνω δώρο στον εαυτό μου? (Ο Τέλης δεν  έδωσε ποτέ δακτυλίδι στην Χιτορι, και το ήθελε τόσο πολύ…

Την κατάρα μου να έχει όπου και να βρίσκεται ο παλιοζουμπάς.)

Βασικά δεν είμαι σίγουρη με τι να ταιριάξω τη γούνα, με τι παπούτσια, με τι μακιγιάζ. Δυστυχώς δεν μου φτάνουν τα χρήματα μου να πάρω αυτά που χρειάζομαι.

Και θέλω τόσο πολύ και μια τιάρα και ένα ακριβό περιδέραιο με διαμάντια.

Δεν μου φτάνουν Δεν μου φτάνουν Μα είναι χώρα αυτή που ζούμε?

Πιστεύω θα έπρεπε να τα κόμματα να βοηθούν τις νέες κοπέλες να παντρεύονται και να ορίζεται κάποιο ποσό ως προίκα.
Αν δεν βοηθηθεί η νέα κοπέλα να παντρευτεί που είναι ο στυλοβάτης της οικογένειας και της κοινωνίας  πως θα πάει μπροστά αυτή η χώρα?

Τα κόμματα ειδικά στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ πίσω στον τομέα αυτό.

Επίσης θα πρότεινα να δίνεται ειδική επιδότηση για πλαστικές επεμβάσεις, περιποιήσεις αισθητικής, χρήματα για ντύσιμο και κοσμήματα και γούνες σε όλες τις ελεύθερες κοπέλες που έχουν χαμηλό εισόδημα.

Έτσι και οι κοπέλες θα είναι όμορφες και θα βρίσκουν γαμπρούς αλλά και παράλληλα θα βοηθηθεί παρά πολύ και ο τουρισμός.

Φαντάζεστε αν όλη η Ελλάδα γεμίσει με ωραίες κοπέλες, περιποιημένες και καλοντυμένες πόση διαφήμιση θα γίνει για τη χώρα μας? Θα έρχονται εκατομμύρια τουρίστες από όλο τον κόσμο να θαυμάσουν τις Ελληνίδες καλλονές.

Γιατί να είμαστε τόσο πίσω, πόσο καιρό πια πρέπει να δείχνουμε μόνο τα αρχαία μας, τους ψαράδες στις βάρκες και τις γριούλες πάνω στα γαϊδουράκια. Καιρός να προβάλλουμε και την Ελληνική ομορφιά 

Που ζούμε επιτέλους?

Καλώ πλέον τους εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες αυτού το blog να στηρίξουν αυτές τις προτάσεις και να ζητήσουμε ΑΜΕΣΑ από τα κόμματα

1)      Δωρεάν μέχρι τρεις πλαστικές ανά γυναίκα

2)   Δύο επισκέψεις μηνιαίως στο κομμωτήριο ( μία εκ των οποίων για ανταύγειες γιατί είναι ακριβές)

3)      Δύο επισκέψεις σε ινστιτούτο αισθητικής μηνιαίως.

4)    Επιδότηση για αγορά κοσμημάτων μέχρι 70% και το υπόλοιπο σε 60 άτοκες δόσεις εφόσον παντρευτεί η κοπέλα.

5)   Μηνιαίο επίδομα για αγορά ρούχων, καλλυντικών ανάλογα με τη φορολογική δήλωση της κάθε κοπέλας.

6)   Ένα ζευγάρι παπούτσια μηνιαίως για κάθε ανύπαντρη κοπέλα, δύο ζευγάρια για τις κοπέλες άνω των τριάντα, και τρία για τις κοπέλες που είναι άνω των τριάντα και είναι γεματούλες

Τα παραπάνω μέτρα θα τονώσουν την οικονομία μας, καθώς θα δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας στον τουρισμό στο εμπόριο και στην βιομηχανία ομορφιάς ενώ θα αποτελέσουν και ένα ισχυρό αναπτυξιακό μέτρο που θα βρει σύμφωνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μα τόσο μυαλό θέλει πια;;;;

Οι λύσεις είναι τόσο απλές… γιατί να μην βλέπουν οι πολιτικοί μας τα προφανή;

  

Μαύρα Γυαλιά

Αυτό ήταν.

Ο Τέλης με πέταξε από το σπίτι του.

Η Έλλη σε καταλαβαίνει

Αγαπημένες φίλες  και φίλοι μου,

Γειά σας και πάλι μετά από αρκετό καιρό. Είναι αλήθεια πως είμαι αδικαιολόγητη για την απουσία μου από την στήλη μου,  όμως δεν σας κρύβω ότι είχα την χαρά να συμβουλεύσω αρκετές φίλες και φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου αλλά δεν θέλαν να δημοσιευτεί η επιστολή τους. Τώρα ειδικά, με την Ηitori που είναι σε σχέση, δεν μου μένει σχεδόν καθόλου χρόνος μιας και είναι λίγο άπειρη σε αυτά και ευτυχώς που εμείς οι φίλες της που την αγαπάμε την συμβουλεύουμε και την καθοδηγούμε.

Το τελευταίο διάστημα βομβαρδίζομαι από καλές ειδήσεις. Η Καιτούλα αρραβωνιάστηκε, η Βιβή είναι τρελά ερωτευμένη, η Αντωνία παντρεύεται και η Hitori επιτέλους είναι σε σοβαρή σχέση με την προοπτική  γάμου.

Αναρωτιέμαι γιατί εγώ έμεινα στο ράφι. Όμως νομίζω ότι όλα σ αυτή τη ζωή συμβαίνουν για ένα λόγο. Διαβάζω τα γράμματα σας και δακρύζω. Μου μιλάτε  με τόση αγάπη που νιώθω υπεύθυνη για σας. Αν είχα σχέση και ήμουν παντρεμένη δεν θα μπορούσα να σταθώ άξια των περιστάσεων.

Τώρα μπορώ και διοχετεύω όλη μου την ενέργεια στο να βοηθώ όλους και όλες εσάς που ζητάτε τις συμβουλές μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι αν πραγματικά αξίζει τον κόπο να θυσιάζω την προσωπική μου ζωή για το «έργο» που έχω αναλάβει.

H απάντηση είναι ΝΑΙ φίλες μου. Κάποια άτομα έχουν βαρύ φορτίο σε αυτή τη ζωή και πρέπει να θυσιάζονται για το κοινό καλό των υπόλοιπων βασανισμένων γυναικών που περνούν μόνες τους τα βάσανα τους. Όλες οι «μεγάλες» γυναίκες θυσίασαν τη ζωή τους για μια μεγάλη ιδέα, για ένα σκοπό.

Εμένα ο Θεός με έχει επιφορτίσει με το ρόλο αυτό, να είμαι εδώ δίπλα σας, κοντά σας, να σας αφουγκραστώ και να σας βοηθήσω

Η Έλλη είναι εδώ για να σε συμβουλεύει, να σε ακούει και προπαντώς να σε καταλαβαίνει...

ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΑΠΛΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!

(Στείλε μου το πρόβλημά σου στο hitoritana@yahoo.gr ...η λύση σε περιμένει)

Ο Παπαδήμος φορούσε ταγιέρ

-Αυτά τα ανθρωποειδή με το γλυκό χαμόγελο και το ζαχαρωμένο βλέμμα που το βλέπεις, το ξέρεις, το νιώθεις από την πρώτη στιγμή πως είναι μεγάλα αρχίδια, -που θέλεις να τους αρχίσεις στις ροχάλες, που ξέρεις πως υπάρχουν για να σου ρουφήξουν το αίμα, -κάτι σαν τον Παπαδήμο με βάτες και ταγιέρ, -αυτές οι εκκλησιαζόμενες που ξέρεις πως θα ψηφίσουν χρυσά αυγά αφού κοινωνήσουν, -αυτές οι γλυκολόγες οχετοϋπάρξεις που ξέρεις πως μισούν ακόμα και το κομοδίνο τους, -αυτές οι παστρικοθοδώρες που βρίζουν τους μετανάστες γιατί τους μυρίζουν, αλλά το νιώθεις πως οι ίδιες περιμένουν την καθαρά δευτέρα να πλυθούν, -τα βδελύγματα που δεν σηκώνονται να καθίσει άλλος στο λεωφορείο ακόμα κι αν γεννάει η διπλανή τους, αλλά γίνονται λαμπάδες αν μπει κανάς υπέρβαρος τραγόπαπας, -οι νεοορθόδοξες που το πάσχα σουβλίζουν με δημοτικά διαπασών στου Παπάγου αλλά σου φέρνουν αστυνομία έτσι και βήξεις μεταμεσονύκτια, -οι τηλεορασοτραφείσες φαρμακόγλωσσες που βγάζουν σκαμπό το καλοκαίρι στο πεζοδρόμιο και σημειώνουν τί ώρα βγήκες και τί φόραγες, αλλά άλλο από το σπιτάκι τους δεν κοιτάνε, -αυτές οι τουρκοφάγες  στρατόκαυλες που κάνουν το παν να υπηρετήσει ο κανακάρης τους αεροπορία στην Κηφισίας, ---πώς θα ήταν αν κάποιος είχε ξεράσει, είχε αφήσει τον εμετό του να σαπίσει τρεις μέρες και μετά είχε απλώσει από πάνω του ένα εμπριμέ χαρτί ποτισμένο στο πατσουλί? "The horror! The horror!" "H αναγούλα! Η αναγούλα!"

Μερικές σκέψεις επειδή κάποιος με ρώτησε πώς πήγε το τραπέζωμα της μέλλουσας πεθερούλας μου. Την έφαγα την αγκωνή.


(In other news, τσεκάρετε αυτή την ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή της φίλης χιτοριτάνα Μαριάννας στο περιοδικό peopleandideas : Δεσπονίς ετών 39 )


To  άσμα αφιερωμένο στην πεθερούλα μου και τον άνωθεν εικονιζόμενο ομοαίματό της:

PSI πεθερά. Υπογράφω;

Τραπέζωμα στης πεθεράς αύριο το μεσημέρι.
Τρέμω σύγκορμη.

Τί να κάνω;

Τί φοράω? Τονίζω μπούστο για να δει τι καρποφόρα μυγδαλιά παίρνει ο κανακάρης της ή τσιτώνομαι στον κορσέ, το ταγιέρ και τη βάτα μην με περάσει για τυλίχτρα;

Τρώω ό,τι μου βάλει μπροστά μην παρεξηγηθεί ή το ράβω μην με περάσει λιγούρω βοθραρπάχτρα;

Τη συγχαίρω υποτακτικά για το ραβανί της ή δίνω συμβουλές βελτίωσης να καταλάβει με τι βέφα συμπεθεριάζει του στυλ έχουμε φάει και καλύτερα ραβανί χρυσή μου;

Να βάλω κραγιόν; Να πάω τουαλέτα όσο είμαι εκεί; Να γελάω ή να είμαι χαμηλοβλεπούσα; Να πω τι ψηφίζω ή να πω πως γι αυτά αποφασίζει ο στυλοβάτης μου; Να φάω κάτι από πρίν; Να κολακέψω τον πεθερό ή θα παρεξηγηθώ; Να κρατήσω δυο καρέκλες απόσταση από την πεθερά; Να θέσω τους κανόνες μου και τα όρια μου από αύριο; Να ρευτώ σαν άνθρωπος; Ουφφφφφφφφ.

Άγχος, άγχος, άγχος.

Το ερώτημα είναι ένα:
Μέρκελ ή Παπαδήμος αύριο; Την γ.μάω ή κάθομαι να μου το χώσει ασάλιωτο;

Σεμεδάκια υπάρχουν

Το πρωί είχαμε ανασκουμπωθεί με τη μάνα μου και κατεβάσαμε τα προικιά μου. Δάκρυσε η μάνα μου από τη χαρά. Γέμισε το σπίτι σεμεδάκια, κουβερτόνια, σεντόνια, υφαντά, τσουράπια, καζάνια, φουρκάλια και τραπεζομάντηλα.

"Μην σκιάζεσαι θυγατέρα μου και το χω κάνει το κουμάντο μου, προικιά υπάρχουν".

Το μεσημέρι πήγα σουπερ μάρκετ. Εκεί που ψώνιζα τυριά κόλλησε το βλέμμα μου σε μια κεφαλογραβιέρα.

Πριν λίγο άναψα ένα τσιγάρο, έβαλα λίγο Τρίο Κιτάρα να γαληνέψει η καρδιά μου.

Κοίταζα τα σεμεδάκια. Σκεφτόμουν την κεφαλογραβιέρα.
Πόσο κάνει μια κεφαλογραβιέρα. Πόσο κάνει το σεμέν. Εγώ πόσο θα κανα στο ράφι του σουπερ μάρκετ, ανάμεσα στην παρμεζάνα και τις μελιτζανοσαλάτες;

Τεσπά...πάω να βράσω μακαρόνια. Σε λίγο σχολάει ο ιππότης μου.

Και έχω να τρίψω και την κεφαλογραβιέρα.

Βησσανιώτισσα, σε φίλησα κι αρρώστησα!

Επέτειος 3 εβδομάδων με τον λεμονανθό μου χθες. Είπαμε να βγάλουμε έξω την κουμπάρα και να το γιορτάσουμε με λικεράκι στο da capo.

Η κουμπάρα είναι από την δική μου πλευρά. Είχα μια κάποια αγωνία αν θα συμπαθούσε το διαμάντι μου την Έλλη. Εννοείται Θέλω να έχουν καλές σχέσεις ο ιππότης μου με την μέλλουσα πνευματική μητέρα του παιδιού μας.

Όλα καλά μέχρι που ο αυγερινός μου πήγε προς νερού του. "Πώς σου φαίνεται το αστέρι μου κουμπάρα;". Δεν στράβωνε το στόμα μου η ηλίθια....αφού την ξέρω την γυναικεία ζήλεια. Η κουμπάρα κατέβασε το βερμούτ της με κοίταξε στα μάτια και οι λέξεις της με κάρφωσαν σαν μαχαιριές στο στήθος "Είναι κοντός ο γαμπρός!" Πάγωσα. Πρώτη φορά κάποιος αμφισβητούσε τον σμαραγδένιο μου.

Όλη την υπόλοιπη σουαρέ δεν έβγαλα κουβέντα.

Όταν φτάσαμε στην φωλιά μας με ρώτησε "Τί έχεις κοκόνα μου; Ποιος σε πείραξε πέρδικά μου;"

Τί να του πω. Τον χάιδεψα στο μάγουλο, ξεροκατάπια και βουρκωμένη το ξεστόμισα..."η κουμπάρα σε είπε κοντό."

Ένιωσα τόσο άσχημα. Έσκυψε το κεφάλι του και μου απάντησε "Άκουσε να δεις πούλια μου, ο δρόμος προς τα στέφανα είναι γεμάτος εμπόδια...μαζί θα τα παλέψουμε περιστέρα μου."

Είχε δίκιο. Αλλά δεν έπαυε να είναι πληγωμένος. Εγώ οργισμένη. Τί πειράζει δηλαδή που είναι πιο κοντός; Ποιον ενοχλήσαμε; Σε ποιον κάναμε κακό;

Δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι. Σπάραζε η καρδιά μου.

Αυθόρμητα έβαλα τα χέρια στη μέση μου και άρχισα να του τραγουδώ:

Με αγκάλιασε, με παρακάλεσε να μην τον ξαναπώ μωρή και αγκαλιασμένους, δακρυσμένους μας βρήκε το γλυκοχάραμα.

Αυτή ήταν και η πρώτη κρίση στη σχέση μας. Τέλος καλά, όλα καλά.

Σήμερα η κουμπάρα μού ζήτησε συγγνώμη για την απρέπειά της και ότι ίσως έπρεπε να σταματήσει στο πρώτο βερμούτ. Της είπα δεν πειράζει. Είμαι έτοιμη για όλα.

I love you jaana

Τον λένε Τέλη.
Τον φωνάζω θησαυρέ!

Είναι λίγο πιο κοντός από μένα.
Τον νιώθω άπαρτο πύργο δίπλα μου.

Έχει δικό του μαγαζί.
Νιώθω πως βρήκα κάπου να στηριχτώ.

Σήμερα κλείνουμε 3 εβδομάδες μαζί.
Ορκιστήκαμε πως θα γεράσουμε μαζί.

Όταν κοιμάται μένω ξύπνια και τον ακούω.
Όταν τρώει κρέμομαι από τα χείλη του.

 Όταν λείπει βλέπω με τις ώρες ινδικές ρομαντικές κομεντί.
Ξεσηκώνω τον χορό τους.
Θέλω να ντυθώ λατέρνα νύφη σαν αυτές.
Με ό,τι φλουρί και χρυσόλιρο βρω στο σεντούκι της γιαγιάς.

Και να λικνίζω το κεφάλι  σαν αυτές και να του κελαηδώ....I love you jaana....I love you darling.

Oh Yes!!!

Και για όσους δεν κατάλαβαν...

Και για όσες δεν θέλουν να καταλάβουν....

OH YES! 

Καρβουνο, γαλλιστί charbon

Χοντροπρησμένη
Κακοντυμένη
Άνεργη
Άγαμη
Με μαύρους κύκλους
Και ένα σπυρί στο μέτωπο.
 
Ευτυχισμένο το νέο έτος.