Ceci n'est pas une pipe

Τις προάλλες πήγα θάλασσα με την Έλλη, σε μια παραλία στην Ανάβυσσο που κυκλοφορούν ευυπόληπτοι κύριοι ανυπάνδρου, είπε. Δεν ξέρω αν την γνωρίζετε, αλλά γκρεμοτσακίζεσαι για να κατέβεις τα υποτιθέμενα σκαλάκια.

Άφησα την Έλλη που λοξοκοίταζε, κάτω από το πλατύγυρο ψάθινο καπέλο και το ομπρελίνο της, μια δεσποινίδα που είχε κάτσει κοντά μας και βούτηξα.

Στο τέλος της παραλίας μας υπήρχαν βράχια και πίσω από τα βράχια σχηματίζεται ένας απόκρυφος κόλπος με μια μικρή σπηλιά. Όταν έφτασα πίσω από τα βράχια, είδα στη σπηλιά έναν γυμνό μουστακαλή να με κοιτάει. Ντράπηκα αλλά δεν μπορούσα να φύγω, έκανα πως δεν τον είχα δει.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε πίσω μου μια δεσποινίς. Δεν την είχα δει, έτσι όταν της έγνεψε ο μουστακαλής νόμιζα πως κάνει σινιάλο σε μένα. Χαμογέλασα ντροπαλά κι έκανα πως φεύγω, όταν στρίβοντας είδα την δεσποινίδα να κολυμπάει μανιασμένα προς τον μουστακαλή. Bούτηξε κι αυτός και άρχισαν να φιλιούνται.

Σε κάποια στιγμή η γοργόνα έβαλε τα γυαλάκια της και χάθηκε μέσα στο νερό. Ο μουστακαλής άρχισε να αναστενάζει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα να φύγω, αλλά έμενα εκεί προσηλωμένη. Ο μουστακαλής να με κοιτάει και η γοργόνα να έχει μείνει κάτω από το νερό πάνω από ένα λεπτό.

Όταν αναδύθηκε η δεσποινίς ξύπνησα από τον υπνωτισμό της σκηνής και έφυγα. Κολυμπώντας ύπτια μέχρι την παραλία μας, επαναλάμβανα μέσα μου "ceci n'est pas une pipe, ceci n'est pas une pipe".

Όταν τα είπα στην Έλλη ανασκουμπωθήκαμε άρον άρον, μαζέψαμε τα παρτσάλια μας, η Έλλη καταράστηκε τους λουόμενους και δη την διπλανή μας, και φύγαμε για να φάμε.

Σήμερα, όλο το απόγευμα κάθομαι στη βεράντα και γλείφω μια μαστίχα υποβρύχιο. Δεν ξέρω γιατί. Την είχα ανάγκη. Τουλάχιστον δρόσισε κάπως. Το βραδάκι θα μαζευτούμε να ξεπατικώσουμε το χορό της Dalida. Η Έλλη θέλει την επόμενη φορά να πάμε σε οργανωμένη πλαζ με beach bar και πιστεύει πως θα μας χρειαστεί να ξέρουμε μερικά βήματα.