Βησσανιώτισσα, σε φίλησα κι αρρώστησα!

Επέτειος 3 εβδομάδων με τον λεμονανθό μου χθες. Είπαμε να βγάλουμε έξω την κουμπάρα και να το γιορτάσουμε με λικεράκι στο da capo.

Η κουμπάρα είναι από την δική μου πλευρά. Είχα μια κάποια αγωνία αν θα συμπαθούσε το διαμάντι μου την Έλλη. Εννοείται Θέλω να έχουν καλές σχέσεις ο ιππότης μου με την μέλλουσα πνευματική μητέρα του παιδιού μας.

Όλα καλά μέχρι που ο αυγερινός μου πήγε προς νερού του. "Πώς σου φαίνεται το αστέρι μου κουμπάρα;". Δεν στράβωνε το στόμα μου η ηλίθια....αφού την ξέρω την γυναικεία ζήλεια. Η κουμπάρα κατέβασε το βερμούτ της με κοίταξε στα μάτια και οι λέξεις της με κάρφωσαν σαν μαχαιριές στο στήθος "Είναι κοντός ο γαμπρός!" Πάγωσα. Πρώτη φορά κάποιος αμφισβητούσε τον σμαραγδένιο μου.

Όλη την υπόλοιπη σουαρέ δεν έβγαλα κουβέντα.

Όταν φτάσαμε στην φωλιά μας με ρώτησε "Τί έχεις κοκόνα μου; Ποιος σε πείραξε πέρδικά μου;"

Τί να του πω. Τον χάιδεψα στο μάγουλο, ξεροκατάπια και βουρκωμένη το ξεστόμισα..."η κουμπάρα σε είπε κοντό."

Ένιωσα τόσο άσχημα. Έσκυψε το κεφάλι του και μου απάντησε "Άκουσε να δεις πούλια μου, ο δρόμος προς τα στέφανα είναι γεμάτος εμπόδια...μαζί θα τα παλέψουμε περιστέρα μου."

Είχε δίκιο. Αλλά δεν έπαυε να είναι πληγωμένος. Εγώ οργισμένη. Τί πειράζει δηλαδή που είναι πιο κοντός; Ποιον ενοχλήσαμε; Σε ποιον κάναμε κακό;

Δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι. Σπάραζε η καρδιά μου.

Αυθόρμητα έβαλα τα χέρια στη μέση μου και άρχισα να του τραγουδώ:

Με αγκάλιασε, με παρακάλεσε να μην τον ξαναπώ μωρή και αγκαλιασμένους, δακρυσμένους μας βρήκε το γλυκοχάραμα.

Αυτή ήταν και η πρώτη κρίση στη σχέση μας. Τέλος καλά, όλα καλά.

Σήμερα η κουμπάρα μού ζήτησε συγγνώμη για την απρέπειά της και ότι ίσως έπρεπε να σταματήσει στο πρώτο βερμούτ. Της είπα δεν πειράζει. Είμαι έτοιμη για όλα.