Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Το φθινόπωρο

Μπήκε το φθινόπωρο.

Σήμερα το πρωί με βρήκε καθισμένη σε ένα παγκάκι στην Πλατεία.
Ροκάνιζα πατατάκια από μια σακούλα.
Ένα περιστέρι προσγειώνεται μπροστά μου.
Σπάω ένα πατατάκι και το ρίχνω δίπλα του.
Ορμά και το τρώει.

Χθες το βράδυ δεν μ'έπαιρνε ο ύπνος.
Ένιωσα έναν πόνο, μια ανάγκη.
Θυμήθηκα μια αγκαλιά που μ'είχαν πάρει. Που κράτησε λίγο και ήξερα πως θα κράταγε λίγο.

Γιατί την είχα ξεχάσει αυτή την αγκαλιά;
Με τί είχα γεμίσει το μυαλό μου, να μην θυμάται, να μην τη ζητά;
Θυμηθηκα την αγκαλιά και στενοχωρέθηκα.
Γιατί μόνο όταν την πήρα κατάλαβα πόσο μου λειπε, μια ολόκληρη ζωή.
Και μόλο που ξερα πως ήταν για μερικά λεπτά με γέμισε, σαν να ήταν για μια ολόκληρη ζωή.

Και ψες αργά την ξαναθυμήθηκα.
Και είπα να πάρω τους δρόμους προς άγραν επαφής.
Δεν βαριέσαι...όποιος νυχτοπερπατεί λάσπες και σκατά πατεί.
Θα κάτσω σπίτι.
Θα φάω πατατάκια.
Να γεμίσω , να ξεχαστώ.
Μόνο που ούτε πατατάκια είχα.

Το πρωί πήγα Πλατεία.
Πήρα μια σακούλα και κάθισα να τα καταβροχθίσω.

Έριξα ένα πατατάκι σε ένα περιστέρι.
Το'φαγε.
Του ριξα και δεύτερο.
Το'φαγε και αυτό.
Του'ριξα και ένα τρίτο, αλλά χόρτασε και πέταξε μακρυά.

Εσύ πότε θα χορτάσεις μαλάκω;

Σηκώθηκα όρθια και πέταγα πατατάκια δεξιά και αριστερά να προσελκύσω περιστέρια.
Κανένα δεν ερχόταν.

Καλύτερα, σκέφτηκα. 
Πιο πολλά για μένα. 

Νευρίασα. Σηκώθηκα και άρχισα να ξαναπετάω.
Άφαντα τα περιστέρια.

Άρχισα να τιτιρίζω, να τα καλέσω.

Τιρι, τιρι, τιιιι...τιρι, τιρι, τιιι
Πουθενά τα περιστέρια.
Ανέβηκα στο παγκάκι.
Τιρι, τιρι, τιιι....τιρι, τιρι, τιιιι.

Μια κοπέλα περνάει και με κοιτάει.

Κατεβαίνω από το παγκάκι.
Ντρέπομαι.
Κάνει και ζέστη.

Έχω σκάσει.
Κάνω να σκουπίσω τον ιδρώτα μου και γεμίζει το μέτωπό μου λαδίλα.

Τρέχω, τρέχω, τρέχω να φύγω από κει.

Δεν χόρτασες μαλακισμένη, ποτέ δεν θα χορτάσεις, γιατί πάντα άλλα ήθελες και άλλα έπαιρνες.


Μπήκε το φθινόπωρο. 
Και έχει 35 βαθμούς γαμώ το σπίτι μου!

13 σχόλια:

  1. πολύ ωραία περιέγραψες τον εαυτό μου....πραγματικά που με ξέρεις και ήσουν τόσο γλαφυρή και λεπτομερής; Άστα...χάλια και γω και τώρα που σου γράφω τρώω corn flakes μέσα απ΄το κουτί.... Στρες και καμιά ικανοποίηση...Λάθος αγκαλιά, καμία αγκαλιά, σόλο καριέρα.... Περαστικά και σε σένα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι γάτες, αυτή την εποχή τρώνε αρκετά για τα κρύα του χειμώνα.
    μοναξιές και να σου βγαίνει η ψυχή.
    συντροφιές και σου βγαίνει η ψυχή.
    τι τα θες, τι τα γυρεύεις...
    πάντως εμένα μ αρέσουν με αλάτι και ξύδι -τα πατατάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα πατατάκια και τα λοιπά συναφή αλμυρά δεν βοηθούν καθόλου. Μόνο η ζάχαρη είναι καθησυχαστική. Το γλυκό βοηθάει στη λήθη (αυτό μου το έμαθε ο elf). Την επόμενη φορά που θα πάθεις τον ίδιο ντουβρουντζά, δοκίμασε να τον ξεπεράσεις με γλυκά. Τα σοκολατάκια είναι ενδεδειγμένα για τέτοιου είδους περιπτώσεις.
    Το νου σου μη σε παρασύρει ο Mahler σε ακολασίες με γύρους και παϊδάκια. Δεν βοηθούν. Τζάμπα οι θερμίδες.

    ΥΓ. Τυχερή! Δροσιές έχει το σπίτι σου. Το Άργος ακόμα διατηρεί θερμοκρασίες βρασμού του νερού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι μπούρδες γράφεις μωρί?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. εμενα η ζαχαρη ειναι το δικο μου.. μυστικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γυρεύω μια αγκαλιά,
    μια τρυφερή ανάσα κάθε βράδυ
    μια μακρινή φωνή, μια αέρινη μορφή,
    που θα σου μοιάζει

    Γυρεύω μια αγκαλιά, μια πνοή,
    αντιγραφή απ'αυτή που μου'χεις πάρει
    την ίδια ανάσα κι αγκαλιά το δικό σου φιλί,
    γυρεύω εσένα φως μου στο σκοτάδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλλά ήθελες και άλλα έπαιρνες πουλάκι μου;
    Το ίδιο έργο το βλέπω στην κόρη μου.....

    Τα καλύτερα έρχονται!
    Είναι η ευχή μου....
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα απαντούσα σε σένα, αλλά διάβασα το σχόλιο της Γιαγιάς και αναρωτήθηκα.
    Πότε θα έρθουν βρε Γιαγιά τα καλύτερα?
    ...μπας και ξέρεις εσύ που είσαι και μεγαλύτερη. Ουφφ..κουράστηκα Γιαγιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @marilenazog

    Καλύτερα κορν φλέικς από πατατάκια. Είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην απελευθέρωση...

    @summertime blues

    Οι γάτες τουλάχιστον βγαίνουν στο δρόμο, αρχίζουν να νιαουρίζουν και σκάνε μύτη οι γαμπροι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Αθηνά

    Τα έχω τιμήσει και τα γλυκά. Σε λίγο θα τρυπιέμαι με ζαχαρόνερο και να θα χαπακώνομαι με κανταίφια. Άστα... Ο Μάλερ χαμένος, γιατί?

    @Ανώνυμε συκοφάντη

    Παύσε!

    @Λένα

    Βλέπω όλες είμαστε μεσα στην τρελή χαρά. Εγώ από τότε που έκλεισε ο Τερκενλής δεν ξανακατέβηκα αγανακτισμένους. Τυχαίο ή κάποιο αρρωστημένο παιχνίδι του υποσυνείδητού μου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Ανώνυμος νο2

    Χώσε!

    @Γιαγιά Αντιγόνη

    Ευχαριστώ για την ευχή σου και ανταποδίδω και για σένα και για την κόρη σου! Κουράστηκα όμως κι εγώ που λέει και η Νεφέλω.

    @Νεφελάκι

    Έλα μωρή! Κλαίνε οι χήρες κλαίνε και οι παντρεμένες. Κάτσε να πάρει και καμιά άλλη σειρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Ο Μάλερ χαμένος, γιατί?"
    Δεν ξέρω αλλά μήπως είναι στις καταλήψεις; Φοιτητής δεν είναι; Αν δεν κάνω λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ Χιτόρι μου, ο καθένας μας έχει από ένα κρυφό καημό. Κι εγώ κάθομαι στα παγκάκια όταν είμαι σκατά ψυχολογικά και μου φαίνεται ότι όλοι έχουν καλύτερη ζωή από μένα, αλλά είναι ψευδαίσθηση. Ίσως ο ανύπαρκτος γκόμενος είναι καλύτερος από τον ακατάλληλο γκόμενο. Κι αυτό είναι θετικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ανέβηκαν το ράφι