Το φθινόπωρο

Μπήκε το φθινόπωρο.

Σήμερα το πρωί με βρήκε καθισμένη σε ένα παγκάκι στην Πλατεία.
Ροκάνιζα πατατάκια από μια σακούλα.
Ένα περιστέρι προσγειώνεται μπροστά μου.
Σπάω ένα πατατάκι και το ρίχνω δίπλα του.
Ορμά και το τρώει.

Χθες το βράδυ δεν μ'έπαιρνε ο ύπνος.
Ένιωσα έναν πόνο, μια ανάγκη.
Θυμήθηκα μια αγκαλιά που μ'είχαν πάρει. Που κράτησε λίγο και ήξερα πως θα κράταγε λίγο.

Γιατί την είχα ξεχάσει αυτή την αγκαλιά;
Με τί είχα γεμίσει το μυαλό μου, να μην θυμάται, να μην τη ζητά;
Θυμηθηκα την αγκαλιά και στενοχωρέθηκα.
Γιατί μόνο όταν την πήρα κατάλαβα πόσο μου λειπε, μια ολόκληρη ζωή.
Και μόλο που ξερα πως ήταν για μερικά λεπτά με γέμισε, σαν να ήταν για μια ολόκληρη ζωή.

Και ψες αργά την ξαναθυμήθηκα.
Και είπα να πάρω τους δρόμους προς άγραν επαφής.
Δεν βαριέσαι...όποιος νυχτοπερπατεί λάσπες και σκατά πατεί.
Θα κάτσω σπίτι.
Θα φάω πατατάκια.
Να γεμίσω , να ξεχαστώ.
Μόνο που ούτε πατατάκια είχα.

Το πρωί πήγα Πλατεία.
Πήρα μια σακούλα και κάθισα να τα καταβροχθίσω.

Έριξα ένα πατατάκι σε ένα περιστέρι.
Το'φαγε.
Του ριξα και δεύτερο.
Το'φαγε και αυτό.
Του'ριξα και ένα τρίτο, αλλά χόρτασε και πέταξε μακρυά.

Εσύ πότε θα χορτάσεις μαλάκω;

Σηκώθηκα όρθια και πέταγα πατατάκια δεξιά και αριστερά να προσελκύσω περιστέρια.
Κανένα δεν ερχόταν.

Καλύτερα, σκέφτηκα. 
Πιο πολλά για μένα. 

Νευρίασα. Σηκώθηκα και άρχισα να ξαναπετάω.
Άφαντα τα περιστέρια.

Άρχισα να τιτιρίζω, να τα καλέσω.

Τιρι, τιρι, τιιιι...τιρι, τιρι, τιιι
Πουθενά τα περιστέρια.
Ανέβηκα στο παγκάκι.
Τιρι, τιρι, τιιι....τιρι, τιρι, τιιιι.

Μια κοπέλα περνάει και με κοιτάει.

Κατεβαίνω από το παγκάκι.
Ντρέπομαι.
Κάνει και ζέστη.

Έχω σκάσει.
Κάνω να σκουπίσω τον ιδρώτα μου και γεμίζει το μέτωπό μου λαδίλα.

Τρέχω, τρέχω, τρέχω να φύγω από κει.

Δεν χόρτασες μαλακισμένη, ποτέ δεν θα χορτάσεις, γιατί πάντα άλλα ήθελες και άλλα έπαιρνες.


Μπήκε το φθινόπωρο. 
Και έχει 35 βαθμούς γαμώ το σπίτι μου!