Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Και είμαστε ακόμα ζωντανοί...και hitoritanes

Τζάμπα καίει η λάμπα...τζάμπα προσεύχεσαι hitoritana!
Δέχτηκα πολλά μέιλ, άλλα οργής και άλλα ευχητήρια, για το γιατί χάθηκα και αν τελικά βρήκα γαμπρό και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια. Δυστυχώς όχι. Παρόλες τις πασχαλινές προσευχές μου και παρακλήσεις, ο γαμπρός δεν βρέθηκε ακόμα.

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα μια φάση ενδοσκόπησης και αυτο-κατηγόριας, που κατέληξε απλά σε αυτοοικτιρμό και κάποια παραπάνω κιλά!

Μετά, λοιπόν, από πολλές οικογενειακές επισκέψεις, νηστήσιμα σουαρέ με κέικ καρότου και θείες μου να καταστρώνουν σχέδια για την αποκατάστασή μου, μια αναστάσιμη ακολουθία όπου το λαχανί ταγέρ μου παραλίγο να λαμπαδιάσει από διερχόμενες λαμπάδες και πολλές γονυκλινείς ικεσίες στο υπερπέραν, Hitoritana is back, πιο μόνη από ποτέ!!!

Βγάζω λοιπόν τα πασχαλινά λαγουδάκια από το ράφι μου, αρχίζω τη θερινή διακόσμηση. Το καλοκαίρι της γεροντοκόρης είναι προ των θυρών.

Μου λείψατε όλοι. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και οι ελεύθερες/οι να δεσμευτήκατε!

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Στα λευκά μου σεντόνια...


Το τελευταίο διάστημα μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Πως είναι αλήθεια να κοιμούνται δύο άτομα μαζί και να ξυπνάνε μαζί…. Δεν έχω κοιμηθεί βλέπετε ποτέ με κάποιον άντρα το βράδυ, (δεν εννοώ σεξ). Αυτή η αίσθηση του να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου με κάποιο άτομο, να κοιμάστε αγκαλίτσα και να ξυπνάτε και πάλι μαζί νομίζω είναι υπέροχη….. Τα χέρια μου είναι σχεδόν πάντα κρύα και τα πόδια μου επίσης.. Είμαι κρυουλιάρα και σχεδόν πάντα κρυώνω.. Κοιμάμαι με το μαξιλάρι μου αγκαλιά επειδή θέλω να αγκαλιάζω κάτι απλά.. Από την άλλη το βράδυ στριφογυρίζω συνέχεια, ξυπνάω να πιω νερό δυο τρείς φορές, κοιμάμαι διαγώνια και παλεύω με τα παπλώματα. Μάλλον είμαι λοιπόν  κακή παρέα για ύπνο..
Και ας πούμε ότι κοιμάσαι με κάποιον το βράδυ, το πρωί πως θα σε δει? Ξεμαλλιασμένη, άπλυτη, με το μάτι γεμάτο τσίμπλα? Από την άλλη όμως πάλι μόνη μου θα κοιμάμαι , και που θα χουχουλιάσω τα κρύα ποδαράκια μου..

-          Ο άντρας μου ροχαλίζει σαν τρακτέρ, ακούω να λέει στην κομμώτρια  μια σαραντάρα παντρεμένη.. Μου χει σπάσει τα νεύρα το γομάρι.. Κοιμάται σε δύο λεπτά, ενώ εγώ η καημένη κάνω τουλάχιστον μία ώρα ώσπου να κοιμηθώ..
-          Να πάρεις τις ταινίες για τη μύτη, και να τον σκουντάς λέει η Μαρίνα. Εγώ τον έχω ταράξει στη κλοτσιά. Μελανιές τον γέμισα. Μα τον έχω βαρεθεί πια.. δεν υποφέρεται το γουρούνι.
-          Αχ και να ταν μόνο αυτό κορίτσια λέει γεμάτη παράπονο η Ελένη η περιπτερού. Ο δικός μου «αερίζεται» συνέχεια. Αφού ξυπνάω καμιά φορά από τον κρότο. Ειδικά όταν έχουμε κάποιο «αεριούχο»  φαί  με τρελαίνει  στην κλανιά..
-          Εγώ του τα κοψα αυτά και βρήκα την υγειά μου. Μην τον ξαναφήσεις να φάει όσπρια το βράδυ..
-          Εσύ κούκλα μου για πες μας για τον δικό σου, με ρωτάει η Γιούλη που κάνει πιστολάκι.
-          Εγώ κοιμάμαι μόνη μου απαντώ και κατεβάζω τα μάτια.
-          Είσαι τυχερή αγάπη μου, μακάρι να μουν στη θέση σου. Εγώ σκέφτομαι να κάνω ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες. Έλειπε για τρείς μέρες και ευχαριστήθηκα ύπνο.

      Ανεβαίνω την Λιοσίων  με το μαλλί λάχανο, (η Γιούλη πάλι το παραφούσκωσε) και μουρμουρίζω μόνη μου. Τελικά μήπως όλα είναι ένας μύθος? Όλες αυτές οι γυναίκες γιατί θέλουν να κοιμούνται μόνες τους? Από την άλλη όμως γιατί  καμιά δεν μπορεί να κοιμηθεί μόνη της?  Τελικά ποτέ κανείς δεν είναι ευχαριστημένος σ αυτή τη ζωή. Φαντάζομαι πως είναι υπέροχα να κοιμάσαι με τον άνθρωπο σου, αλλά και πάλι δεν είναι πιο άνετα να κοιμάμαι διαγώνια στο υπέρδιπλο μου κρεβάτι?

      «Και στα λευκά μου σεντόνια το κορμί μου  καίει λιώνειιιι, και στα λευκά μου σεντόνια πάντοτε κοιμάμαι μόνη μόνηηη……»
     
      Από ένα αμάξι που περνάει ακούγεται  το αλησμόνητο άσμα  της λαίδης..
     
      Άντζελα  εμείς κοιμόμαστε στα λευκά μας σατέν σεντόνια στο king size κρεβάτι μας.
      Άσε τις άλλες να στριμώχνονται  



     
    


      
      

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

H Έλλη σε καταλαβαίνει...

Αγαπητές φίλες και φίλοι είναι Κυριακή πρωί και είμαι ακόμη στο κρεβάτι μου. Όπως είχα πει θα απαντώ στις επιστολές που μου στέλνετε εννοείτε πάντοτε με διακριτικότητα και εχεμύθεια. Το τελευταίο διάστημα δέχτηκα δύο επιστολές που με σόκαραν.. Και οι δύο αν και προερχόταν από διαφορετικής ηλικίας άτομα  έθιγαν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Την παρέμβαση του «περιβάλλοντος» στις ερωτικές μας επιλογές.
Στην πρώτη περίπτωση μια νεαρή κοπέλα περιγράφει τις αντιδράσεις της μητέρας της στην επιλογή της να έχει σχέση με ένα άτομο μεγαλύτερης ηλικίας και «κατώτερης» κοινωνικής τάξης. Η αντίδραση της μητέρας της ήταν τόσο ακραία που έφτασε να προτείνει χρήματα στον φίλο της και να στείλει την κόρη στο εξωτερικό για να βάλει «μυαλό». Η μικρή τελικά υπέκυψε και χώρισε από τον φίλο της. Μέσα της όμως ποτέ δεν το ξεπέρασε. Ο Γιάννης ήταν ο μεγάλος της έρωτας, το μεγάλο της απωθημένο, η αγκαλιά που έχασε για πάντα. Η ίδια τώρα είναι εγκλωβισμένη  και ουσιαστικά  δυστυχισμένη σε ένα γάμο με ένα άτομο που ποτέ δεν αγάπησε, που ποτέ δεν πόνεσε και που παντρεύτηκε επειδή ήταν ο «mr right» για το περιβάλλον της.
Στην δεύτερη περίπτωση, την επιστολή έστειλε μια  ώριμη γυναίκα κοντά στα εβδομήντα που γυρίζοντας πίσω στη ζωή της ανακαλύπτει πως έζησε την ζωή των άλλων, και ουσιαστικά άφησε τον μεγάλο της έρωτα για να ικανοποιήσει τα μικροαστικά «θέλω» των δικών της. Ενώ παντρεύτηκε μαζί του, οι δικοί της με τις παρεμβάσεις τους όπως, η ίδια τουλάχιστον λέει, κατάφεραν να τους κάνουν να χωρίσουν, με αποτέλεσμα η ίδια να ξαναπαντρευτεί κάποιον μεγαλοαστό που διάλεξαν για κείνη.
Και στις δύο περιπτώσεις, ανεξάρτητα από την αντικειμενικότητα τους υπάρχει το κοινό σημείο  το κατά πόσο επιτρέπουμε να μας επηρεάσουν οι γνώμες των δικών μας φίλων και συγγενών. Η ζωή είναι δική μας και πρέπει να την ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Πρέπει να ακολουθούμε την καρδία μας, να μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε και όχι για αυτά που δεν κάναμε. Η ζωή  είναι σαν μια κλεψύδρα που η άμμος κυλάει και σιγά σιγά στερεύει…
Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό που δεν αγοράζεται με τίποτα και δυστυχώς δεν γυρίζει ποτέ.
Πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας , και να ακολουθήσουμε τα θέλω μας.
FOLLOW YOUR HEART  !!!!!!  
Το blog αυτό απευθύνεται σε όλες/ ους τους hitoritana που είναι μόνοι η αισθάνονται μόνοι. Που μπορεί να μην έχουν σχέση, αλλά ίσως και να νιώθουν μόνες/οι σε μία σχέση ή ένα γάμο.
Περιμένω τις επιστολές σας στο hitoritana@yahoo.gr  τις οποίες και θα χειριστώ με απόλυτη διακριτικότητα και εχεμύθεια. Μερικές φορές είναι «λυτρωτικό»  το να λέμε κάτι που μας απασχολεί έστω και ανώνυμα.
Είμαι εδώ και σας περιμένω

Με αγάπη Έλλη….

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Παιχνίδι ερωτήσεων

Απαντώ στις to-know-us-better ερωτήσεις από το παιχνίδι στο οποίο με προσκάλεσε ο mahler.

1.Τί νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις, αλλά τελικά δεν μπορείς;

Να βρω τον πρίγκηπα του παραμυθιού μου

2. Ποιά λέξη δυσκολεύεσαι να προφέρεις;

της κηδεμονευομένης μου τα προικοπανωσέντονα (φράση που συνήθιζε να λέει με στόμφο συνταξιούχου δικαστικού ο πατέρας της Έλλης και πολύ τον θαύμαζα)

3. Αγαπημένο cartoon

Candy Candy ...η πρώτη ανοιχτά γεροντοκόρη ηρωίδα cartoon

4. Πες δύο προτερήματα και δύο μειονεκτήματα

Προτερήματα
Νοικοκυρεμένη
Κυρία με Κ κεφαλαίο

Μειονεκτήματα
Απεγνωσμένη
Ερωτεύομαι εύκολα

5. Ποιό είναι πιο σημαντικό: αγάπη, δύναμη, φήμη ή λεφτά;

Αγάπη, όταν συνοδεύεται από έμπρακτες αποδείξεις

6. Αν μπορούσες να ζεις σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, ποια θα ήταν και γιατί;

Στη βυζαντινή Κωνσταντινούπολη, κόρη ενός εμπόρου Γενοβέζου, με προκιά σε καράβια και μπαχάρια και ουρές υποψηφίων γαμβρών

7. Μπορείς να θυμηθείς, τι έκανες σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν;

Φαντάζομαι σιχτίριζα την αδικιωρισμένη μου ζωή με κάποια από τις γεροντοκόρες φιλενάδες μου

8. Έχεις επαναλαμβανόμενα όνειρα;

Ναι, είμαι στα σκαλιά της εκκλησίας (το χωρικό μου pattern που λέει και ο mahler) ντυμένη νυφούλα. Αλλά δεν ξεχωρίζω αν τα ανεβαίνω υπερήφανη και ευθυτενής, η με ανεβάζουν στα τέσσερα...

9. Ποιό είναι το ζώδιο σου;

Είμαι παρθένος ...εξου και η νοικοκυροσύνη.

10. Πώς κοιμάσαι;

Με αγκαλιά τον κούκλο μου, ένα χαριτωμένο λούτρινο σέτερ.

11. Ποιό είναιτο αγαπημένο σου vampire;

Η μάνα μου;

12. Πώς σε λένε/ όνομα του blog σου;

Με λένε hitoritana και αυτό είναι αρκετό. Είμαι μια απο σας. Θα μπορούσα να ήμουν η κόρη σας, η θεία σας ή εσείς. Το όνομα του blog μου ειναι 
http://thelo-sxesh.blogspot.com/

13. Αγαπημένο απόφθεγμα;


Άλλες τα γένια τα ποθούν, κι αυτές που τα χουνε τα φτιούν!

14. Το αγαπημένο σου τραγούδι;

Τελευταία γουστάρω τραγούδια που μου ανεβάζουν τη διάθεση όπως αυτοί οι δύο ύμνοι:




15. Το αγαπημένο σου συγκρότημα/τραγουδιστής;

Αυτή την περίοδο Μαρίνος-Μαράντη...κρίμα που δεν υπάρχει ντουέτο αυτών των δύο

16. Οτιδήποτε άλλο θα ήθελες να πεις;

Η ζωή θέλει και τρέλα. Ας αλλάξουμε τα δεδομένα.
Οι hitoritanes και οι τρελές θα έχουν τις τύχες τις καλές!


Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Κάνε μου λιγάκι μμμμ (Μέρος Α)


Λοιπόν δεν πάει άλλο... πρέπει να βρω γκόμενο. Έχει έρθει η άνοιξη, τα λουλουδάκια ανθίζουν, τα πουλάκια τιτιβίζουν,  και μένα οι ορμόνες μου κάνουν πάρτυ . Εντάξει  το χω πάρει απόφαση....σχέση δεν βρίσκω, να μη γνωρίσω τουλάχιστον κάποιον έστω για ένα καφέ?   Έχω βαρεθεί πια να βγαίνω μόνο με τις  φίλες μου. Η κάθε μας έξοδος καταλήγει για φαγητό ( κατά προτίμηση κινέζικο) και μετά γλυκό. Ήδη έχω πάρει 3 κιλάκια από τις επιδρομές στα τσουρεκάκια και στα προφιτερόλ.
Μιλώ με τις άλλες Hitoritana και καταλήγουμε ότι πρέπει να  καταστρώσουμε  σχέδιο δράσης. Το θέμα είναι τι κάνουμε όμως και πως.
Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά και το ραντεβού κανονίζεται για τις 9 το βράδυ στο σπίτι μου. Έχω εφοδιαστεί με πατατάκια, δρακουλίνια (οκ το ομολογώ είναι η αδυναμία μου), δύο τσουρέκια ( το ένα με κάστανο και αμυγδαλάκια, το άλλο σκέτο διότι κάνουμε όλες δίαιτα), δύο δίλιτρα μπουκάλια coca cola light, και  ένα κιλό ξηρούς καρπούς διάφορους ( έτσι για τη λιγούρα).
Η ώρα έχει  γίνει 10  και έχουμε  ήδη τσακίσει  όλα τα γλυκά, συν τις τρεις πίτσες που έφερε η Καίτη  και αποτέλεσμα μηδέν. Αντί να καταστρώνουμε σχέδια για το πώς θα ρίξω τον κούκλο που δουλεύει στο γειτονικό κατάστημα επίπλων οι βλαμμένες  ανταλλάσουν συνταγές μαγειρικής. Η Σωτηρία βλέπει ένα σίριαλ στην τηλεόραση ενώ η Βιβή χασμουριέται. Ως εδώ τσιρίζω!!!!! Εδώ ήρθαμε για ένα λόγο και κλείνω την τηλεόραση. Πρέπει να βρούμε άμεσα γκόμενο. ΟΛΕΣ ΜΑΣ .. ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!
- Να κάνουμε  προφίλ στο facebook ή στο  Ζοο πετάγεται η  Γιαννούλα. Μία φίλη μου η Μαίρη γνώρισε ένα πολύ καλό παιδί, λίγο μαμούχαλο βέβαια, αλλά από καλή οικογένεια. Και να τώρα είναι μαζί και μάλιστα βλέπουν για  στεγαστικό. Έχουν βρει ένα φανταστικό τριάρι στην Καλλιθέα και σκέφτονται να το κλείσουν.
Όχι εμείς δεν θέλουμε σχέση, θέλουμε απλά μία γνωριμία ίσως και κάτι παραπάνω αν προκύψει. Το θέμα είναι, πώς κάνεις κάποιον να ζητήσει το τηλέφωνο σου, να σου πιάσει κουβέντα, και ακόμη καλύτερα να σου ζητήσει να πάτε για καφέ.
-Και γιατί να μην του την πέσουμε εμείς? Γιατί να μην κάνουμε εμείς την πρώτη κίνηση λέει η Βιβή..
-Είναι ο ρόλος του άνδρα να ναι κυνηγός την διακόπτει η Σωτηρία. Εξάλλου μερικούς τους  φοβίζει να μην έχουν το πάνω χέρι . Το θέμα είναι λοιπόν πως κάνεις ότι θέλεις εσύ, αλλά τον αφήνεις να νομίζει ότι κάνει αυτός παιχνίδι.
-Πρέπει να χαμογελάσεις με τρόπο προς το μέρος του, και να του δείξεις ότι σε ενδιαφέρει. Οπότε έτσι δεν θα φοβηθεί να σε πλησιάσει και θα νομίζει ότι έχει το πάνω χέρι.
Λοιπόν εντάξει πρέπει να το δοκιμάσουμε εδώ και τώρα φωνάζω. Πάμε όπως είμαστε σε κάποιο baraki να δούμε τι θα κάνουμε.
Η μόνη που ακολουθεί είναι η Καίτη καθώς οι άλλες χασμουριούνται και δραπετεύουν.
-Σήμερα έχω προαίσθηση θα βρούμε κάτι πολύ καλό λέει. Και αστρολογικά νομίζω έφυγε ο ανάδρομος Ερμής . Το χουμε το χουμε…
Έχει την φαεινή ιδέα να πάμε σε ένα μαγαζί στο κέντρο που  δήθεν μαζευόνται οι bon viveur της Αθήνας
To bar είναι μισοάδειο και κάτι υπερήλικες κάθονται βαριεστημένα  στην άκρη σε ένα καναπέ και παίζουν με  το κομπολοί τους.
-Που με έφερες μωρή  με τα ΚΑΠΗ πια?
- Ίσα ίσα εδώ θα χουμε σουξέ μου λέει η Καίτη. Είναι μια πρόβα τζενεράλε για την πέσεις στον κούκλο από τα επιπλάδικο.
- Εντάξει εντάξει της λέω ας βρούμε κάποιον κάτω από 150 χρονών και ας τον κάνουμε να ρθει να μας μιλήσει.
Η Καίτη χασκογελάει και ανακατεύει όλο νάζι το μαρτίνι της. Χαμογελάει με σκέρτσο προς έναν ασπρομάλλη κοτσονάτο  κυριούλη ο οποίος μάλλον δεν έχει καταφέρει να διακρίνει κάτι μέσα στο μισοσκόταδο λόγω καταρράκτη. Γυρνάμε και οι δύο προς το μέρος του και χαμογελάμε με νόημα. Μα τι στο καλό ούτε αυτόν μπορούμε να ρίξουμε? Έλεος δηλαδή δεν μετράμε καθόλου ως γυναίκες? Ο κυριούλης σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μας. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και  νομίζω έρχεται χαμογελαστός να μου μιλήσει. Θέε μου τι του λένε τώρα αν και κατά βάθος με κολακεύει οτι επιτέλους έστω  και ένα χούφταλο ασχολήθηκε μαζί μου.
Ο κυριούλης τελικά μας προσπερνάει και πάει στην τουαλέτα. Αυτό ήταν… ηθικό κάτω από το μηδέν.
Ούτε καν αυτός ...
 Και εκεί που κοιταζόμαστε  γεμάτες απογοήτευση με τη Καίτη, μας πλησιάζει ένας σαραντάρης που ΝΑΙ ΒΛΕΠΕΤΑΙ.
- Καλησπέρα κορίτσια , να σας κεράσω ένα ποτό?
Τον κοιτάμε γεμάτες απορία? Κοιτώ πίσω μου, ΝΑΙ μιλάει σε μας. Μου ρχεται να ουρλιάξω από χαρά ναιιιι τα καταφέραμε υπάρχει κάποιος που θέλει να μας κεράσει ποτό. Μου ρχεται να φιλήσω την Καίτη και να χοροπηδήσουμε, να κεράσω όλο το μαγαζί. ΥΕSSSSS!!!!!
Ο σαραντάρης είναι τελικά πλασιέ από Θεσ/κη  και έχει έρθει για δουλειές στην Αθήνα, παντρεμένοςμε τρία παιδιά. Πίνουμε το ποτό μας τον ευχαριστούμε και φεύγουμε βιαστικά. Τα είχαμε καταφέρει. Είναι ώρα για το Plan B. To σχέδιο ξελογιάσματος του κούκλου από το επιπλάδικο…

Συνεχίζεται……




Κυριακή 3 Απριλίου 2011

NIP TUCK

Έχουν ήδη περάσει είκοσι πέντε λεπτά στον καθρέφτη. Κοιτάζομαι επίμονα.. Αριστερό προφίλ, και μετά δεξιό.. και τώρα από μπροστά και πάλι αριστερό… Είναι κάπως κυρτή και νομίζω έχει κάποιο εξόγκωμα στο πλάι. Ας πάρω και δεύτερο καθρέφτη για να με βλέπω καλύτερα. Ναι είναι  μεγάλη, ίσως λίγο ακανόνιστη. Εκτός των άλλων τον τελευταίο χρόνο δεν αναπνέω πλέον καθόλου από τη μύτη και είμαι όλη μέρα με σταγόνες.
Δεν είναι χάλια η μύτη μου, αλλά δεν την λες και νορμάλ. Θυμάμαι τα ειρωνικά σχόλια μιας συμμαθήτριας μου που την  σχολίαζε. Και κάτι συμφοιτήτριες μου στη σχολή, χμμ και μια ξαδέρφη μου και κάτι φίλοι που όταν με πείραξαν και είδαν ότι αναψοκοκκίνισα πρόσθεσαν ότι  με κάνει sexy.  ΟΥΦΦΦΦ τελικά όλοι  μου το λένε. Οκ παραδέξου  το έχεις μεγάλη μύτη.
Δεν είχα τολμήσει ποτέ να το κουβεντιάσω με τους δικούς μου. Πίστευα ότι θα με κορόιδευαν και ίσως και να θύμωναν μαζί μου που ασχολούμαι με τέτοιες «βλακείες»
Τελικά πριν τρία χρόνια περίπου ψέλλισα στην μητέρα μου ότι ντρέπομαι για την μύτη μου και ότι είχα κλείσει ραντεβού με έναν πολύ  γνωστό πλαστικό  χειρουργό.Η μητέρα μου αν και κάπως αμήχανα, μου είπε να κάνω ότι πραγματικά θέλω και ότι θα με στηρίξει με κάθε τρόπο.
 Πήγα στο ραντεβού χαρούμενη αν και φοβόμουν ότι θα με δει κάποιος γνωστός ή ότι ίσως στο χώρο αναμονής  γίνω αντικείμενο κάποιου αρνητικού σχολίου. Μπήκα τρέχοντας στο εξεταστήριο όταν με φώναξε ο γιατρός. Με κοίταξε, μου έλυσε κάποιες απορίες και με ρώτησε αν είμαι έτοιμη να κλείσω ημερομηνία για την επέμβαση. Με τρόμο επέλεξα μια μακρινή ημερομηνία πιστεύοντας ότι έχω χρόνο μέχρι τότε να το σκεφτώ. Όμως ο ένας και κάτι μήνας πέρασε γρήγορα. Η παραμονή της επέμβασης με βρήκε σε κατάσταση φρίκης. Έτρεμα την επέμβαση, την νάρκωση, την όλη διαδικασία, τα πιθανά σχόλια των γύρω μου το αποτέλεσμα. Λίγες ώρες πριν την εγχείριση τηλεφώνησα στην γραμματέα του γιατρού.
        Είναι φυσικό να φοβάσαι μου απάντησε ήρεμα, θα την κάνεις όταν νιώσεις έτοιμη..
Ένιωσα ανακούφιση  αν και κατά βάθος παρακαλούσα να την είχα κάνει. Θα είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Η μητέρα μου άρχισε να με βρίζει. Ότι πάντα ήμουν δειλή, ότι χάνω την ζωή, ότι δεν προχωράω, ότι δεν έχω σχέση, ότι είμαι μόνη ενώ όλες οι φίλες μου έχουν γκόμενο, ότι αυτό με κλείνει στον εαυτό μου  ότι  ότι  ότι ένα σωρό ότι….
 Πάντα πίστευα ότι για όλα φταίει η γ…….νη μύτη μου. Όταν γνώριζα κάποιο άτομο που με ενδιαφέρει ερωτικά πάντα φρόντιζα να μην κάτσω προφίλ, και φυσικά φρόντιζα να γυρίσω το κεφάλι μου άμεσα στην περίπτωση που κάποιος στεκόταν ή περπατούσε στο πλάι μου.  Για όλα έφταιγε η μύτη…..
Στο διάστημα αυτό των τριών χρόνων που μεσολάβησε από την πρώτη απόπειρα έγιναν αρκετές επισκέψεις σε άλλους πλαστικούς που όμως όλες κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Την ακύρωση την παραμονή της επέμβασης.. Η τελευταία πανωλεθρία ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα, όταν για άλλη μια φορά το ακύρωσα την τελευταία στιγμή.
Τελικά δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο. Την νάρκωση, το αποτέλεσμα, τα πιθανά σχόλια των φίλων και συναδέλφων? Μήπως τελικά δεν φταίει  για όλα η μύτη και τόσο καιρό το χρησιμοποιούσα  απλά σαν  μια δικαιολογία στον εαυτό μου για τα πράγματα που δεν έκανα ή που δεν  τολμούσα να κάνω?  Αγοράζω  πλέον τα μπουκαλάκια με τις σταγόνες από διάφορα φαρμακεία γιατί πλέον η φαρμακοποιός της γειτονίας γκρινιάζει και προειδοποιεί  ότι έχω πάθει εξάρτηση  και πρέπει να βρω μία λύση στο πρόβλημα μου. Οι δικοί μου γκρινιάζουν καθημερινά να κάνω την επέμβαση.. έστω απλά διόρθωση του διαφράγματος. Αλλά και πάλι να υποστώ όλη την ταλαιπωρία χωρίς να κάνω την πλαστική?
Με έχει κουράσει απίστευτα όλο αυτό το θέμα και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω..
Και πως εμφανίζομαι στο γραφείο με άλλη μύτη?  Και αν δεν πετύχει? Τρέμω την νάρκωση… ( μάλλον λιγότερο από ότι στην αρχή) . Όμως δεν αναπνέω…….


Όχι το αριστερό προφίλ είναι χάλια.. για να με δω τώρα  από δεξιά ... Όχι καλύτερα να πάω στον μεγάλο καθρέφτη να με βλέπω καλύτερα.. ουφ και η μικρή καμπούρα πάνω……….