Σάββατο 20 Αυγούστου 2011




Ερώτηση : Τι κάνει μια hitoritana Σάββατο βράδυ ?
Απάντηση : Tρώει γεμιστά που έχει κάνει με τα χεράκια της και βλέπει Bollywood.
So pathetic..

Μια βλαμμένη φίλη μου ακύρωσε την τελευταία στιγμή την συγκλονιστική μας έξοδο και έτσι πάλι μέσα.
Πάνε και οι φετινές διακοπές, επέστρεψα σήμερα από τη Σπάρτη που έχουμε κάτι σόγια και μας φιλοξενούν. Η μητέρα μου για πρώτη φορά στην ιστορία με κάλυψε
από τις επιδρομές των θειάδων οι οποίες έχουν λυσσάξει να ρωτάν.

« Έχει καιρό το κορίτσι μπροστά του. Θα βρει το δρόμο της  και αυτή »

Προκόψαμε..

Άντε να τελειώσει και το καλοκαίρι, φτάνει τόσο ξέφρενο πανηγύρι. Τόσα γλέντια, τόσα ξενύχτια, τόσο σεξ, τόσοι έρωτες, φτάνει πια δεν αντέχω άλλο σας λέω. Αφήστε με ήσυχη θέλω να συγκεντρωθώ  στον εαυτό μου θέλω να μείνω λίγο μόνη..
Αφήκετε με λέμε…

Τις προάλλες είχα πάει για ποτό και καθόταν στο διπλανό τραπέζι ένα ζευγαράκι που φιλιόταν και πλατσούριζε τα χείλη του. Προς μου μεγάλη μου έκπληξη γύρισα τους κοίταξα και χαμογέλασα. Μέχρι τώρα με εκνεύριζαν όλα αυτά και πάντα σκεφτόμουν γιατί όχι εγώ, πως είμαι έτσι, στο ράφι θα μείνω κτλ κτλ.  Τώρα όμως όχι. Τους χάρηκα, ήταν ένα νεαρό όμορφο ζευγαράκι που φιλιόταν παθιασμένα. Τελικά είναι όμορφος ο έρωτας ακόμη και των άλλων..
Αν ήμουν ερωτευμένη λοιπόν θα τραγουδούσα στον καλό μου το παρακάτω τραγουδάκι και το αφιερώνω επίσης σε όσους είναι ερωτευμένοι. Άλλα και σε αυτούς που δεν είναι αλλά θα είναι σύντομα.

















Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Σήμερα όμως, όχι άυριο


Πάντα πίστευα ότι έχω χρόνο μου στη ζωή μου. Πολλές φορές ανέβαλα να πάρω αποφάσεις ειδικά επίπονες. Πάντα έλεγα δεν βαριέσαι, έχουμε χρόνο... Και ο χρόνος κυλούσε , και η ζωή γλιστρούσε χωρίς να τη ζω. Και κάποια ωραία πρωία ξυπνάς και είσαι τριάντα. Και τα είκοσι τι έγιναν?   Που πήγαν ?
Καθισμένη σε ένα καναπέ βλέποντας τηλεόραση και κουτσομπολεύοντας με τις φίλες μου….
Η Βιβή λέει ότι είμαι μίζερη και βαριεστημένη. Αν όμως δεν ενοχλεί εμένα τότε αυτό δεν είναι πρόβλημα. Απλά δεν θα βρω ποτέ κάποιο άτομο να είναι μαζί μου. Γιατί όπως λέει και η ίδια ποιος ο λόγος να είναι κανείς μαζί μου ? Δεν θα περνάει καλά μαζί μου απλά…
Από την άλλη σκέφτομαι κατά πόσο μπορεί να αλλάξει ένα άτομο στα 30 του. Οι φίλοι, οι γνωστοί, όλοι μα όλοι χτυπούν καμπανάκια

ΑΛΛΑΞΕ !!!!

 Όταν λοιπόν όλοι σου  φωνάζουν  «άλλαξε» δεν πρέπει να τους  ακούσεις και να αναρωτηθείς γιατί σου το λένε?  Άλλωστε  πάντα πίστευα ότι αυτό είναι η πραγματική εξυπνάδα το να αφουγκράζεσαι  τους δίπλα σου και να προσαρμόζεσαι στις υπάρχουσες συνθήκες. Τι νόημα έχει όμως να πιέσω τον εαυτό μου να γίνει κάτι που δεν είναι στην πράξη? Αλλά και πάλι μόνη μου να μείνω?
Οι άνθρωποι αλλάζουν τελικά ή μήπως υποκρίνονται στην αρχή μιας γνωριμίας και μετά από λίγο καιρό αφήνονται και βγαίνει ο πραγματικός τους εαυτός στην επιφάνεια?
Σε πρώτη φάση θα έπρεπε απλά είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Νομίζω ότι όλα τότε θα ήταν πιο απλά. ..

Ο χρόνος τελειώνει και μετράει αντίστροφα..